از سومار و شلمچه آمده‌اند، از جزیره بوراین و شرهانی؛ قاصدان کربلای پنج و والفجر هشت‌اند که در ماه خون خود را به اینجا به تهران رسانده‌ و سفری را آغاز کرده‌اند که در جریان محرم، ماه سید شهیدان، ادامه خواهد داشت؛ قرار است جای جای این سرزمین را معطر می‌کنند، به اصفهان و شیراز و مشهد و تبریز، ساری، کرمان و کرمانشاه بروند و محرم ایران را معطر به عطر کربلا کنند. آشفتگان عشق‌اند که حالا به قصد آشفته کردن خواب ما قدم در راه گذاشته‌اند. اگر غسل و کفن نمی‌خواهند، عجیب نیست، اینان حتی تشییع هم نمی‌خواستند که تا کنون زیر خاکها آرمیده بودند، این تشییع، تشییع مردگان خودزنده‌پندار است؛ تشییع ماست، تا مردار خویش را در آینه «احیا عند رب» باور کنیم: «کجا شهید بمیرد که ما کفن بکنیم؟/ من و توایم که تشییع خویشتن بکنیم!»

تهران غرق نوحه و ندبه است، برای شهیدان و سیدشان حسین بن علی؛ از آغازین ساعات روز دست و سینه و دل تهرانی‌ها در کار است، در کار شهیدان! دود امروز تهران با همه روزها فرق داشت، دود اسفند مادرانی بود که فرزندانشان را بدرقه می‌کردند و دود سوز اسفندها دل سوخته همرزمان و عاشقان جهادگران در مسیر سیدالشهدا (ع) بود.

روال روز در تهران به هم خورده، با همه شلوغی، مردم غرق آرامشند، خیالشان راحت است که مشتی «یارِ بیدار» کوچه‌های شهر خواب‌آلودشان را در نوردیده‌اند؛ بهت امروز تهران چه زیباست. گویی همه منتظر اینان بودند تا در سایه سرشان آرام بگیرند و هیاهوی هر روزه را برای ساعاتی هم که شده فراموش کنند؛ تهران امروز بوی بهشت گرفته است و مقصد مهمانانش هم بهشت است؛ «خیابان بهشت، کوی معراج»!

صبح خیلی زود میدان انقلاب پر از جمعیت شد، مردم در مقابل دانشگاه تهران انتظار می‌کشیدند و حالا در خیابان بهشت یارانشان را به معراج رسانده‌اند. گرچه مراسم تشییع تمام شده است، اما یاد امروز در خاطره تهران تا ابد می‌ماند. ۱۳۵ شهید تازه تفحص شده از انقلاب به معراج رسیدند و روز تهران را ساختند.

مراسم با قرائت زیارت عاشورا و سخنرانی حجت الاسلام سید محمدحسن ابوترابی فرد امام جمعه موقت تهران آغاز شد و حرکت جمعیت با اشک و آه و نوحه‌ای همراه بود که روز سوم محرم در دل‌ها انداخته بود؛  حاج محمدرضا طاهری مرثیه‌خوانی و نوحه‌سرایی کرد و مردم سینه‌زان و اشک‌ریزان فرزندانشان را مشایعت کردند.

حضور مادران شهدا در این مراسم چشمگیر بود، مادرانی که در قاب خیس چشم‌هایشان پیکر ۱۳۵ عزیز را در تابوت‌هایی معطر و مزین به رنگهای سرزمین ایران، سبز و سفید و سرخ می‌نگریستند و یاد از عزیزان خویش می‌کردند؛ برخی از این مادران قاب عکس‌های فرزندانشان را آورده و روی دست بالا برده بودند. اما شور این مراسم با جوانان بود، خیلی از آنها حتی زمان جنگ نبودند که چیزی را دیده باشند، یا حسی را تجربه کرده باشند؛ اما مگر بیعت نیازمند لمس و تجربه ملموس است؟ بیعت عشق می‌خواهد؛ عشقی آخرالزمانی که ماموم را نادیده، در تعهد و بیعت امام غایب در می‌آورد و تعدادی از بیعت‌کنندگان با آن امام، امروز به خیابان‌های تهران آمدند و دل جوانان شهر را با خود بردند.