جشن پنج سالگی «دکترسلام» پنج‌شنبه شب در حالی در مجموعه فرهنگی- ورزشی امام‌علی (ع) دانشگاه آزاد برگزار شد که شور انقلابی جوانان و چهره‌های انقلابی جو این مراسم را به شدت داغ و دوست داشتنی کرده بود.
شهدای ایران:جشن پنج سالگی «دکترسلام» پنج‌شنبه شب در حالی در مجموعه فرهنگی- ورزشی امام‌علی (ع) دانشگاه آزاد برگزار شد که شور انقلابی جوانان و چهره‌های انقلابی جو این مراسم را به شدت داغ و دوست داشتنی کرده بود.
اولین سخنران مراسم، حاج‌آقا یا به عبارتی مهندس قاسمیان است. ورودی ۱۳۷۰ رشته مهندسی عمران دانشگاه شریف، رئیس حوزه علمیه مشکات و یکی از روحانیونی که زیبایی چهره و محبوبیت و علم را با هم دارند. حاج‌آقا اوضاع مدیریت کشور را به کلاسی تشبیه می‌کند که اصطلاحاً «از دست رفته» یعنی احتمالاً سخت میشود آن را احیا و اصلاح کرد. برای همین تأکید دارد که باید کار‌های «آتش به اختیار» بیشتر شوند و خدمت‌رسانی به محرومین و مستضعفین افزایش یابد. تأکید حاج‌آقا بر «توانمند‌سازی مستضعفین» است و مثال‌هایی از خدمات قرارگاه جهادی امام‌رضا (ع) میزند. بعد هم کد USSD جمع‌آوری کمک برای یکی از همین اقدامات را میگوید. احتمالاً کمک‌های زیادی از سالن امام علی (ع) حواله قرارگاه جهادی امام رضا (ع) شده. آخر کار حاج‌آقا هم مثل هر مراسمی که با حضورشان برگزار میشود، آوازخوانی تخصصی ایشان است! چندین سال بعد از عضویت فعال و خواندن در مراسمات گروه موسیقی دانشگاه شریف، هنوز هم حاج‌آقا حنجره طلایی‌اش را حفظ کرده و البته جز در مسیر مدح اهل بیت، خرج نمی‌کند: «یارم چو قدح به دست گیرد/ بازار بُتان شکست گیرد.»
در بخشی از مراسم صدری‌نیا، مجری جشن پنج‌سالگی دکترسلام میگوید: «امسال تلاش کرده‌ایم با مهمانان جشن شما را غافلگیر کنیم، اما امروز یک مهمانی داریم که با آمدنش ما را غافلگیر کرد!» و آن مهمان کسی نیست جز محمدباقر قالیباف. با همان تیپ ساده این روزهایش، از جایگاه مخصوص مهمانان وارد میشود و سالن را منفجر می‌کند. همه به احترام شهردار سابق تهران می‌ایستند و بی‌وقفه تشویقش می‌کنند. شاید یکی از برکاتِ لایحتسبِ شکست در انتخابات ۹۶ این بود که جوانان انقلابی قدرِ سرمایه‌های خود را بیشتر دانستند و احترام بیشتری خرجِ مردانی کردند که نماد «کارآمدی» نظام جمهوری اسلامی شده‌اند. قالیباف با یک پیراهن و شلوار ساده سبز، می‌رود و می‌نشیند کنار قاسمیان و حاجی‌دلیگانی و زاهدی.
مرجان سلحشوری، نایب‌قهرمان بازی‌های آسیایی در رشته تکواندو و زهرا کریمی به نمایندگی از تیم قهرمانِ کبدی بانوان، روی سن می‌آیند. مسیح علی‌نژاد کجاست تا حضور رشک‌برانگیز زنان و دختران موفق ایرانی روی سنِ جشن دکترسلام را ببیند؟ آن چند دخترک هتاک پست‌برق‌نشین کجایند تا ببینند میشود دختر باشی، جوان باشی، ایرانی باشی، مشهور باشی، موفق هم باشی و همه این‌ها را با افتخار به «حجاب اسلامی» بیامیزی و شمایل یک زن مسلمانِ مقتدر را تصویر کنی؟ جشن دکترسلام، در این لحظات تبدیل به نمایشگاه باشکوهی از دستاورد‌های انقلاب اسلامی در حوزه زنان شده و پادزهری برای تبلیغاتِ دشمنان ساخته. سلحشوری میگوید مدالش را به شهید «گیتی‌نما» تقدیم کرده که در ۲۱ سالگی شهید شده. کریمی هم میخواهد مدالش را به عموی شهیدش «مرتضی کریمی» تقدیم کند. حالا همه اینجا هستند، همه قهرمان‌ها. شهید کریمی اینجاست، کنار بچه‌های انقلاب نشسته و برادرزاده قهرمانش را نگاه می‌کند. شهید گیتی‌نما هم حتماً هست. مگر میشود شهدا در جایی که از آنها یاد میشود، حاضر نباشند؟
مهمان بعدی مراسم، حاج حسین یکتاست؛ نوستالژی مشترک همه بچه‌های حزب‌اللهی. مردی که با روایت‌گری‌های دلبرانه‌اش در غروب‌های شلمچه و ظهر‌های خین زندگی کرده‌ایم. مردی که سلام‌هایش گرم است و صدایش گرم و سیمایش گرم و لبخندهایش هم گرم. مردی که هنوز جنگ را زندگی می‌کند و هنوز مثل یک سرباز در میانه میدان ایستاده. با تشویق کم‌نظیر حضار وارد سالن میشود و سخنرانی‌اش را به تعریف و تمجید از «دکترسلام» اختصاص میدهد و حسابی عوامل جشن را شرمنده می‌کند. بعد هم از امام‌جمعه سرپل ذهاب قدردانی می‌کند که زندگی در چادر و مثل مردم را به زندگی در کانکس ترجیح داده و پا به پای مردم برای حل مشکلات مناطق زلزله‌زده تلاش می‌کند. آقای امام‌جمعه به نمایندگی از همه امام‌جمعه‌های دوست‌داشتنی، مهمان جشن است.
همه‌جای جشن دکترسلام، با وجود محتوای طنز، جدی است. این بخش، اما یک بخشِ تماماً جدی است. تصاویری تکان‌دهنده از غائله دراویش در زمستان ۹۶ برای اولین بار در جشن پخش میشود و بعد، پدر شهید محمدحسین حدادیان مهمان جوانان انقلابی است. پدر شهید حدادیان فقط یک سؤال از مسئولان دارد: «برای خون شهدا چه کردید؟» و بعد مادر حاج‌محمود کریمی که همسر و مادر شهید هم است، برای قدردانی از خانواده حدادیان روی سن می‌آید. پختگی از تک‌تک کلمات این مادر می‌بارد و نم اشکی را روی چشم حضار می‌نشاند.
در بخشی از مراسم صدری‌نیا، مجری جشن پنج‌سالگی دکترسلام میگوید: «امسال تلاش کرده‌ایم با مهمانان جشن شما را غافلگیر کنیم، اما امروز یک مهمانی داریم که با آمدنش ما را غافلگیر کرد!» و آن مهمان کسی نیست جز محمدباقر قالیباف. با همان تیپ ساده این روزهایش، از جایگاه مخصوص مهمانان وارد میشود و سالن را منفجر می‌کند. همه به احترام شهردار سابق تهران می‌ایستند و بی‌وقفه تشویقش می‌کنند. شاید یکی از برکاتِ لایحتسبِ شکست در انتخابات ۹۶ این بود که جوانان انقلابی قدرِ سرمایه‌های خود را بیشتر دانستند و احترام بیشتری خرجِ مردانی کردند که نماد «کارآمدی» نظام جمهوری اسلامی شده‌اند. قالیباف با یک پیراهن و شلوار ساده سبز، می‌رود و می‌نشیند کنار قاسمیان و حاجی‌دلیگانی و زاهدی.
مرجان سلحشوری، نایب‌قهرمان بازی‌های آسیایی در رشته تکواندو و زهرا کریمی به نمایندگی از تیم قهرمانِ کبدی بانوان، روی سن می‌آیند. مسیح علی‌نژاد کجاست تا حضور رشک‌برانگیز زنان و دختران موفق ایرانی روی سنِ جشن دکترسلام را ببیند؟ آن چند دخترک هتاک پست‌برق‌نشین کجایند تا ببینند میشود دختر باشی، جوان باشی، ایرانی باشی، مشهور باشی، موفق هم باشی و همه این‌ها را با افتخار به «حجاب اسلامی» بیامیزی و شمایل یک زن مسلمانِ مقتدر را تصویر کنی؟ جشن دکترسلام، در این لحظات تبدیل به نمایشگاه باشکوهی از دستاورد‌های انقلاب اسلامی در حوزه زنان شده و پادزهری برای تبلیغاتِ دشمنان ساخته. سلحشوری میگوید مدالش را به شهید «گیتی‌نما» تقدیم کرده که در ۲۱ سالگی شهید شده. کریمی هم میخواهد مدالش را به عموی شهیدش «مرتضی کریمی» تقدیم کند. حالا همه اینجا هستند، همه قهرمان‌ها. شهید کریمی اینجاست، کنار بچه‌های انقلاب نشسته و برادرزاده قهرمانش را نگاه می‌کند. شهید گیتی‌نما هم حتماً هست. مگر میشود شهدا در جایی که از آنها یاد میشود، حاضر نباشند؟
مهمان بعدی مراسم، حاج حسین یکتاست؛ نوستالژی مشترک همه بچه‌های حزب‌اللهی. مردی که با روایت‌گری‌های دلبرانه‌اش در غروب‌های شلمچه و ظهر‌های خین زندگی کرده‌ایم. مردی که سلام‌هایش گرم است و صدایش گرم و سیمایش گرم و لبخندهایش هم گرم. مردی که هنوز جنگ را زندگی می‌کند و هنوز مثل یک سرباز در میانه میدان ایستاده. با تشویق کم‌نظیر حضار وارد سالن میشود و سخنرانی‌اش را به تعریف و تمجید از «دکترسلام» اختصاص میدهد و حسابی عوامل جشن را شرمنده می‌کند. بعد هم از امام‌جمعه سرپل ذهاب قدردانی می‌کند که زندگی در چادر و مثل مردم را به زندگی در کانکس ترجیح داده و پا به پای مردم برای حل مشکلات مناطق زلزله‌زده تلاش می‌کند. آقای امام‌جمعه به نمایندگی از همه امام‌جمعه‌های دوست‌داشتنی، مهمان جشن است.
همه‌جای جشن دکترسلام، با وجود محتوای طنز، جدی است. این بخش، اما یک بخشِ تماماً جدی است. تصاویری تکان‌دهنده از غائله دراویش در زمستان ۹۶ برای اولین بار در جشن پخش میشود و بعد، پدر شهید محمدحسین حدادیان مهمان جوانان انقلابی است. پدر شهید حدادیان فقط یک سؤال از مسئولان دارد: «برای خون شهدا چه کردید؟» و بعد مادر حاج‌محمود کریمی که همسر و مادر شهید هم است، برای قدردانی از خانواده حدادیان روی سن می‌آید. پختگی از تک‌تک کلمات این مادر می‌بارد و نم اشکی را روی چشم حضار می‌نشاند.
مسئولان به جای زیرپای مردم را خالی می کنند. 
آقای رئیسجمهور در جواب سؤال نمایندگان مجلس گفتند دولت حقوق کارمندان را دو برابر کرده است. به خدا قسم این ادعا واقعیت ندارد. چرا رئیس اجرایی کشور این قدر راحت خلاف واقع به زبان می‌آورد.
روحانی یک دروغگوست و دروغ های زیادی گفته است.
روحانی دراین مدت 6 سال تاکنون حتی یک حرف درست نزده است.
مردم درحضوص حقوق های نجومی قانع نشدند/ دولت روحانی تاکنون پاسخگو نیست چون خودش تخلف کرده است.
دولت روحانی تا 6 سال دیگر هم درخصوص حقوق های نجومی نخواهد کرد/ قوه قضائیه، سازمان بازرسی کل کشور و مجلس شورای اسلامی باید پیگیری کنند.
نتیجه رسیدگی به حقوق های نجومی برای مردم تاکنون روشن نشد.
مدیران دولت روحانی بابت چه زحماتی این جقوق ها را می گیرند.
یک روز حقوق مدیران معادل یک ما حقوق کارگران!