به گزارش شهدای ایران ، عباس سلیمی‌نمین مدیر دفتر مطالعات و تدوین تاریخ ایران در یادداشتی درباره نقدهای حسن رحیم‌پور ازغدی به کاستی‏‌ها در تولید استنباطاتِ مرتبط با حیات امروز بشر در حوزه نوشت "شخصیتی مورد قبول حوزه و دانشگاه نظراتی را مطرح ساخته است؛ اگر آن را نمی‏‌پسندیم یا خطا می‌‏پنداریم زمینه نقد عالمانه آن را فراهم سازیم. هجمه به شخصیت علمی وی بی‏‌شک رشد فکری برای جامعه ما رقم نخواهد زد."
متن یادداشت سلیمی‌نمین به شرح زیر است:

در عرصه فرهنگ به عنوان زیرساخت انقلاب اسلامی و هر تحول بنیادین دیگری، زمان، زمانِ تعارفات کلیشه‌‏ای نیست، زیرا مع‌‏الاسف بسیاری از فرصت‏ها را از کف داده‏‌ایم. چرا نباید بتوانیم در مقام ریشه‌‏یابی تبعات برخی کاستی‌‏های تولید فکر و اندیشه در جامعه امروزمان با یکدیگر صادقانه سخن گوییم؟ بزرگان و پیش‏قراولان اندیشه‌‏ورزی در پنج دهه قبل در مقام آسیب‎شناسی ناهنجاری‏‌ها از منظر جامعه‌‏شناختی، دیدگاه‏‌هایی عرضه داشتند که عیناً برای شرایط امروزمان نیز صادق است.

این بدان معناست که در حوزه رشد معرفتی و پاسخ‏گویی به ضرورت‏ها و نیازهای فکری، بسیار کم کار بوده‌‏ایم و الا نمی‏‌بایست ارزیابی‏‌های نیم قرن قبل، امروز برای ما تازگی داشته باشد. باید توجه داشت موج بازگشت به "خویشتن خویش" محدود به جامعه ایران نبوده و ملت‏ها به‌‏ویژه در جهان اسلام به‌‏صورت روزافزونی همزمان با مأیوس شدن از نظام سرمایه‌‏داری، برای کسب استقلال به فرهنگ و هویت واقعی خود چشم دوخته‌‏اند. این بدان معناست که پاسخ موضوعات جدید را در اسلام عزیز می‏‌جویند. آیا در چنین شرایطی نباید حوزه و دانشگاه به ارزیابی عملکرد خود در میزان پاسخ‏گویی به این مطالبه به حق ملت‏‌ها مبادرت ورزند؟

اگر در این زمینه کم کاری هست –که هست- آیا نباید اجازه داد آسیب‏‌شناسی کارشناسانه‏‌ای صورت گیرد؟ اصولاً کانون‏های مولد استنباط‏‌های جدید بدون تن دادن به قواعد و پیش‏‌نیازهای فضای تولید اندیشه و فکر هرگز توفیق چشم‏گیری را در پاسخ‏گویی به نیازهای مبرم جامعه بشری نخواهد داشت.

اولین و بنیانی‏‌ترین پیش‏نیاز در این عرصه، نقدپذیری و نراندن منتقد است. صرف‏‌نظر از برخی تلاش‏های ارزنده که با انگیزه‌‏های فردی در حوزه و دانشگاه صورت می‏‌گیرد روند جاری در این دو کانون تعیین کننده و حیاتی نوعی درجا زدن است. در دانشگاه عمده اساتید علوم انسانی یک بار به ترجمه متنی -فارغ از این که مطالعات میدانی آن با جامعه ما تطبیق می‌‏کند یا خیر- همت می‌‏گمارند و هرساله همان ترجمه بدون کم و کاست مبنای تدریس قرار می‌‏گیرد؛ در حالی که به کرات دیده شده صاحب اثر سال‏هاست از نظرات خود عدول کرده و دیگر به آن معتقد نیست، اما با این وجود همان دیدگاه‌‏های منسوخ به تشنگان کسب دانش و معرفت در دانشگاه عرضه می‌‏شود. شرایط در حوزه نیز متأسفانه چندان متفاوت نیست.

محقق دلسوز و ارجمندی چون آقای رحیم‌‏پور ازغدی به عنوان دانش آموخته برجسته حوزه –که البته وی را باید از همان موارد نادر با انگیزه شخصیتی در تتبع در نیازهای فکری جامعه دانست- محترمانه و منطقی به آسیب‏‌شناسیِ علت کاستی‏‌ها در تولید استنباطات مرتبط با حیات امروز بشر پرداخته است.

قبل از ایشان نیز برخی شخصیت‏ها نظرات مشابهی از خود به یادگار گذاشته‏‌اند. چرا می‌‏بایست این آزاد اندیشی در حوزه با برخوردهای نامتناسب مواجه شود؟ شخصیتی مورد قبول حوزه و دانشگاه نظراتی را مطرح ساخته است؛ اگر آن را نمی‏‌پسندیم یا خطا می‌‏پنداریم زمینه نقد عالمانه آن را فراهم سازیم. هجمه به شخصیت علمی وی بی‏‌شک رشد فکری برای جامعه ما رقم نخواهد زد. تنها راه تحول در حوزه‏‌های فکری اجازه دادن به شکل‌‏گیری موج‏‌هایی در این عرصه‏‌هاست. چنین موج‏هایی اهل نظر و علم را به تحرک و مطالعه وا خواهد داشت. سکون و یکنواختی انگیزه‌‏ای برای تحقیق و پاسخ‏گویی به صاحبان دیدگاه‌‏های متفاوت بر نخواهد انگیخت.

ای کاش بزرگوارانی که الگوی جامعه‌‏اند اگر نظرات این محقق پر تلاش را دقیق نپنداشته‌‏اند، شاگردان و یا اساتید همفکر و نظر خود را در مسیر پاسخ‏گویی قرار می‌‏دادند. شکل‏‌گیری بستر تعاطی اندیشه‏‌های متفاوت شخصیت‏های علمی دلسوز می‌‏تواند سبب رشد جهشی در حوزه و دانشگاه شود؛ امری که بیش از هر زمانی در تقویت روند تولید اندیشه به آن نیازمندیم.