هرگز باور کردنی نخواهد بود که این فرزند حوزه و انقلاب کمترین سوء برداشت نسبت به حوزه و روحانیت را به ذهن خود راه داده باشد.این تصور درباره ایشان به همان اندازه باور نکردنی است که ادعای گروه سوم در تظاهر به نگرانی برای جایگاه حوزه و روحانیت!
به گزارش شهدای ایران، «حسین شریعتمداری» در یادداشت روزنامه «کیهان» نوشت:سخنان استاد رحیم‌پور ازغدی در همایش اساتید و طلاب حوزه علمیه قم که روز پنجشنبه ۲۵ مرداد در مدرسه فیضیه قم ایراد شده بود، از آن روز تاکنون، واکنش‌های فراوان و متفاوتی را در پی داشته است و این واکنش‌ها کماکان ادامه دارد. مجموعه اظهارنظرها درباره سخنان آن روز آقای رحیم‌پور ازغدی را می‌توان با اندکی تسامح به ۳ بخش تقسیم کرد:
گروه اول، کسانی هستند که اظهارات ایشان را، بیان حقایقی می‌دانند که باید مطرح می‌شد و طرح آن را از سوی شخصیتی نظیر استاد رحیم‌پور که خود فرزند حوزه و از چهره‌های پاکباخته و ایثارگر انقلاب اسلامی است، بایسته‌تر و شایسته‌تر نیز تلقی می‌کنند.
گروه دوم، شامل کسانی است که در حقانیت سخنان استاد رحیم‌پور تردیدی ندارند و آن را واگویه نظرات بارها مطرح شده از سوی حضرت امام- رضوان‌الله تعالی‌علیه- و رهبر معظم انقلاب می‌دانند ولی بخشی از ادبیات به کار گرفته شده از سوی ایشان درباره حوزه‌های علمیه و مراجع عالیقدر را بی‌دقتی در بیان موضوع معرفی می‌کنند و همین بخش اندک از بیانات استاد را که در مقایسه به حجم سخنان ایشان بسیار ناچیز است، باعث تکدر خاطر برخی از مراجع عظام می‌دانند.
دو گروه یاد شده اکثریت قریب به اتفاق افراد مومن و انقلابی را شامل می‌شود که تنها انتقاد برخی از آنان به سخنان آقای ازغدی، بی‌دقتی ناخواسته در بخشی از اظهارات ایشان است.
گروه سوم، اما کسانی هستند که انتقاد و اعتراض آنان به سخنان روز پنجشنبه آقای رحیم‌پور ازغدی، قبل از آنکه قابل اعتناء و توجه باشد، تعجب‌آور و خنده‌دار است! این جماعت در حالی اظهارات آقای رحیم‌پور را تضعیف حوزه‌های علمیه! و جفا در حق روحانیت می‌دانند که بارها در اظهارات و نوشته‌های خود نه فقط نسبت به حوزه‌های علمیه و روحانیت سخیف‌ترین اهانت‌ها را روا داشته‌اند بلکه در پاره‌ای از موارد به برخی از مسلمات اسلام نیز حمله کرده و یا در مقابل اهانت همپالکی‌ها و هم‌حزبی‌های خود به مقدسات و باورهای دینی سکوت اختیار کرده‌اند.
به این نمونه‌ها توجه کنید؛
«تقلید از مراجع- نستجیربالله- کار میمون است»! «دین افیون توده‌هاست» ! «مشکل ما این است که در ایران هنوز خدا نمرده است» ! «روحانیت در طول تاریخ ایران سرسپرده مراکز قدرت بوده‌اند»! «روحانیت، قشری‌گرا و انحصارطلب است، آنها عوام‌پرور و مقلدپرورند نه عاقل‌پرور»، «روحانیت ما همیشه عوام‌زده و دنباله‌رو عوام بوده‌اند»! «آدم‌ها و حتی معصومین، خود به خود بدون نظارت مردم در معرض انحراف هستند»! و یا فلان روزنامه ولایت حضرت امیر علیه‌السلام را زیر سؤال می‌برد! آن دیگری از اهانت‌کنندگان به رسول خدا(ص) حمایت می‌کند! جماعتی دیگر، اهانت‌کنندگان به ساحت مقدس عاشورای حسینی و سنگباران‌کنندگان نمازگزاران آن روز را «مردمان خداجوی»! معرفی می‌کنند و...
کسانی که از آنها با عنوان گروه سوم یاد کردیم در حالی سخنان برادر رحیم‌پور ازغدی را اهانت به روحانیت قلمداد کرده و برای حوزه‌های علمیه اشک تمساح می‌ریزند که بسیاری از آنان در مقابل تمامی اهانت‌ها و پلشتی‌های مورد اشاره که فقط اندکی از بسیارهاست نه فقط سکوت کرده و لام تا کام زبان به اعتراض نگشوده‌اند بلکه در برخی موارد از اهانت‌کنندگان صرفا به این علت که هم حزب و گروه آنان بوده‌اند، حمایت نیز کرده‌اند!
از این روی اعتراض آنها به اظهارات آقای رحیم‌پور مضحک به نظر می‌رسد و هیچکس حتی در دورترین افق ذهن خویش هم نمی‌تواند باور کند که آنان نگران حوزه‌های علمیه و جایگاه روحانیت و مراجع عظام تقلید باشند.
از سوی دیگر، آقای رحیم‌پور ازغدی سابقه‌ای طولانی و تقریبا به درازای عمر خویش، در حمایت جانانه و علمی از حوزه‌های علمیه، مراجع عظام تقلید و دفاع بی‌وقفه از اسلام و انقلاب داشته و دارد. ایشان در تمامی روزهای حادثه، به گونه‌ای تمام‌قد در خدمت اسلام و انقلاب بوده است.
رحیم‌پور افتخار حضور همراه با چندین‌بار مجروحیت در جبهه‌های جنگ که آثار جراحت شیمیایی هنوز با وی هست، برادر شهید بودن و دهها افتخار جانانه دیگر را با خود دارد اگرچه از روی تواضع هرگز به آن افتخار نکرده است.
بنابراین هرگز باور کردنی نخواهد بود که این فرزند حوزه و انقلاب کمترین سوء برداشت نسبت به حوزه و روحانیت را به ذهن خود راه داده باشد.این تصور درباره ایشان به همان اندازه باور نکردنی است که ادعای گروه سوم در تظاهر به نگرانی برای جایگاه حوزه و روحانیت!
و بالاخره، این نکته نیز گفتنی است که از برادر عزیزمان آقای رحیم‌پور انتظار می‌رفت و می‌رود در سخنان و تحلیل‌های خویش که همیشه علمی و راهگشا بوده است دقت بیشتری داشته باشند تا به کارگیری برخی از تعابیر نه چندان مناسب، رنجش خاطر شماری از عزیزان حوزه‌های مقدس علمیه را درپی نداشته باشد و از آن بزرگواران- مخصوصا دو تن از مراجع عظام تقلید که به دلیل جایگاه رفیعشان بیرون از شمار گروه‌های یاد شده هستند- نیز خواهشی در میان است و آن اینکه هرگز تصور سوءنیت نسبت به شخصیت شناخته شده و فداکاری نظیر استاد رحیم پور ازغدی را به ذهن راه ندهند. در متن سخنان آن روز ایشان دفاع از روحانیت و حوزه‌های علمیه موج می‌زند و بارها بر جایگاه رفیع و مقدس آن تاکید ورزیده‌اند.
این اشاره هم ضروری است که برگزارکنندگان مراسم و سخنرانی همایش یاد شده با پلاکاردی که مورد اعتراض فراوانی واقع شده است موافق نبوده‌اند. در کلیپی که از سخنان کوتاه حجت‌الاسلام حسین طیبی‌فر فرمانده تیپ امام جعفر صادق(ع) پیش از سخنرانی آقای رحیم‌پور پخش شده آمده است«یکی از شعارهایی که بر روی پلاکارد نوشته شده با اهداف این تجمع سنخیتی ندارد که باید جمع شود تا مورد سوءاستفاده و به حاشیه راندن اصل موضوع نشود» و برادر ازغدی نیز در آغاز سخن خویش متن تعدادی از پلاکاردها را می‌خواند که پلاکارد مورد اشاره در میان آنها نیست.
