اما ظاهرا در خصوص دانش آموختگان در کشور ما، تمام نکات و فوت و فن‌های علمی و هنری، به همان کلاس‌ها و کتاب‌های درسی و دانشگاهی ختم می‌شود و متاسفانه در هنگام اجرا، توجه ویژه‌ای به اصول و پایه‌ها لحاظ نمی‌شود و این امر، باعث بروز بسیاری از کج سلیقگی‌ها در زمینه‌های مختلف در جامعه می‌شود یا بر عکس در خیلی از موارد کار به کاردان سپرده نمی‌شود و تبعات جبران ناپذیر اتفاق می‌افتد.

بنابر این گزارش در «امامزاده قاسم» در شمال منطقه «تجریش» (شهر تهران) در زمینه معماری خارجی، در خصوص کاشیکاری‌های بالای سرویس‌های بهداشتی نکته‌ای به نظر می‌رسد که در این فرصت، قابلیت بحث و نقد دارد.

لطفا به تصویر زیر دقت کنید:

چنان که ملاحظه می‌کنید، بالای سردر دستشویی و سرویس بهداشتی مردانه، دو نمونه از اسماء و صفات الهی در کاشی‌ها نوشته و مورد خطاب واقع شده است.

سمت راست نوشته شده: «یا راحم» که معنای آن، «ای خداوند مهر ورزنده» است.
سمت چپ نیز نوشته شده: «یا حاکم» که معنای آن، «ای خداوند داوری کننده» است.
از سوی دیگر در سردر دستشویی زنانه نیز در کاشی ها، دو صفت دیگر از خداوند مورد خطاب واقع شده است.

در سمت راست نوشته شده: «یا قادر» که معنای آن، «ای خداوند نیرومند» است.
در سمت چپ نیز نوشته شده: «یا ناصر» که معنای آن «ای خداوند یاریگر» است.

به راستی خطاب قرار دادن خداوند متعال و نقش کردن آن بر سردر سرویس بهداشتی مردانه با اسماء و صفات «مهرورزندگی» و «داوری کُنندگی» و همچنین در سردر سرویس بهداشتی زنانه با صفاتی همچون: «نیرومندی» و «یاریگری» چه تناسب و سنخیتی با این مکان خاص دارد؟ درست است که سرویس بهداشتی امامزاده است، ولی استفاده از این صفات و اسماء الهی نیز ارتباطی ندارد.

بهترین وکوتاه‌ترین چیزی که می‌توان در این مجال گفت، کج سلیقگی مُتولیان فرهنگی و معنوی در این زمینه و بی توجهی کارشناس معماری به فرهنگ دینی و معنوی یا عدم مراجعه به او بوده است.