سرویس فرهنگی شهدای ایران: حاج صادق آهنگران می گوید:خرداد سال 1368، زمانی که امام در بیمارستان بستری بودند، من برای برنامه شب شعری به مشهد رفته بودم و تمام کسانی که در آن برنامه حضور داشتند، هر کدام به نوعی از بچه های تهران احوال امام را جویا می شدند و اخبار مربوط به بیمارستان امام، از طرف همه پیگیری می شد.

شب 13 خرداد بود که اعلام کردند حال امام مساعد نیست. آقای رشاد با آقای ناطق نوری تماس گرفت و از وضعیّت امام پرسید. ایشان گفت : حال امام کمی ناخوش شده، امّا در حال حاضر، رو به بهبودی هستند و ظاهراً مشلی ندارند.

با شنیدن این خبر همه خوشحال شدند و رفتند که بخوابند. من به همراه علیرضا غزوه در یک اتاق بودیم .صبح او مرا از خواب بیدار کرد و گفت : حاج صادق! بلند شو! بلندگو داره قرآن پخش می کند! بلندشو ببینیم چه خبر شده؟ سریع از جا بلند شدم و از اتاق بیرون آمدم. با اوّلین کسی که برخورد کردم آقای محدّثی بود. ایشان خیلی ناراحت روی پله ها نشسته بود. پرسیدم : چی شده؟ چه خبره؟ آنجا بود که آقای محدّثی خبر رحلت امام را به من داد. مثل یخ وارفتم و دیگر حال خودم را نفهمیدم. بعد از قبول قطعنامه 598، این دومین اتّفاق بسیار بد و در واقع شوکی بود که طی یک سال گذشته به من می رسید.

تازه داشتم با خودم سر قضیّه قطعنامه کنار می آمدم و تا حدود زیادی قانع شده بودم. که خبر رحلت امام، داغ سنگینی بر سینه ام نهاد. همه بچه ها جمع شدند و به اتّفاق، به زیارت امام رضا(علیه السلام) رفتیم، برنامه ی شب شعر هم منتفی شد.

اوضاع بدی بود و همه مردم عزادار. پس از دعا و توسّل و گریه، با امام رضا(علیه السلام) وداع کرده و به سمت تهران حرکت کردیم. علی رغم احوال روحی بدی که داشتم، به حسب وظیفه، در تهران برنامه های متعدّدی اجرا کردم که ازجمله پرشورترین آن ها مراسمی بود که در حسینیّه جماران با حضور یادگار امام مرحوم حاج سیّداحمد آقا برگزار شد. در مصلّی امام و در حرم ایشان نیز چندین نوحه اجرا کردم. به هر ترتیب، امام پس از تشییع میلیونی به خاک سپرده شد و ما در غم و بهت و دلتنگی ماندیم. موجی از عزا و اندوه سراسر ایران را فرا گرفته بود.