شهدای ایران: آیت الله خامنه ای، رهبر معظم انقلاب در خاطرات خود از روزهای بیماری امام و بستری شدن ایشان در بیمارستان اینگونه نقل می کند:

بهار سال ۱۳۶۵ را - روزی که امام(س) در بستر بیماری بودند - فراموش نمی‌ کنم. ایشان دچار ناراحتی قلبی شده بودند و تقریباً ده، پانزده روزی در بستر بیماری بودند. در آن زمان من در تهران نبودم. آقای حاج‌احمد آقا به من تلفن کردند و گفتند سریعاً به آن‌جا بیایید؛ فهمیدم که برای امام(س) مسئله‌ای رخ داده است. آناً حرکت کردم و پس از چند ساعت طی مسیر، خود را به تهران رساندم. اولین نفر از مسئولان کشور بودم که شاید حدود ده ساعت پس از بروز حادثه، بالای سر ایشان حاضر شدم. در آن وقت برادر عزیزمان جناب آقای هاشمی در جبهه بودند و هیچ‌کس دیگر هم از این قضیه مطلع نبود.(1)

 روزهای نگران‌کننده و سختی را گذراندیم. خدمت امام(س) رفتم و هنگامی که نزدیک تخت ایشان رسیدم، منقلب شدم و نتوانستم خودم را نگه دارم و گریه کردم. ایشان تلطف فرمودند و با محبت نگاه کردند. بعد چند جمله گفتند که چون کوتاه بود، به ذهنم سپردم؛ بیرون آمدم و آنها را نوشتم. برادر عزیزمان آقای صانعی هم در اتاق بودند. از ایشان کمک گرفتم، تا عین جملات امام(س) را بازنویسی کنم.

 در آن لحظه‌ای که امام(س) ناراحتی قلبی پیدا کرده بودند، ما بشدت نگران بودیم. وقتی که من رسیدم، ایشان انتظار و آمادگی برای بروز احتمالی حادثه را داشتند. بنابراین، مهم‌ترین حرفی که در ذهن ایشان بود، قاعدتاً می‌ باید در آن لحظه حساس به ما می‌ گفتند. ایشان گفتند: قوی باشید، احساس ضعف نکنید، به خدا متکی باشید، اشدّاء علی الکفّار باشید و رحماء بینکم؛ و اگر با هم بودید، هیچ‌کس نمی‌ تواند به شما آسیبی برساند. به نظر من، وصیت سی‌ صفحه‌ای امام(س) می‌ تواند در همین چند جمله خلاصه شود.