سرویس فرهنگی شهدای ایران:در خاطرات سید بهزاد پدیدار آمده است:سال 72 در محور فکّه اقامت چند ماهه ای داشتیم. ارتفاعات 112 مأوای نیروهای یگان ما بود. بچّه ها تمام روز مشغول زیر و رو کردن خاک های منطقه بودند. شب ها که به مقرّمان برمی گشتیم، از فرط خستگی و ناراحتی، با هم حرف نمی زدیم! مدّتی بود که پیکر هیچ شهیدی را پیدا نکرده بودیم و این، همه ی رنج وغصّه ی بچّه ها بود.

یکی از دوستان، برای عقده گشایی، معمولاً نوار مرثیه ی حضرت زهرا(سلام الله علیها) را توی خط می گذاشت، و ناخودآگاه اشک ها سرازیر می شد. من پیش خود می گفتم : "یا زهرا! من به عشق مفقودین به اینجا آمده ام؛ اگر ما را قابل می دانی مددی کن که شهدا به ما نظر کنند، اگر هم نه، که برگردیم تهران... ".
روز بعد، بچه ها با دلِ شکسته مشغول کار شدند. آن روز ابر سیاهی آسمان منطقه را پوشانده بود و اصلاً فکّه ی آن روز خیلی غمناک بود. بچه ها بار دیگر به حضرت زهرا(سلام الله علیها) متوسّل شده بودند. قطرات اشک در چشم آنان جمع شده بود. هر کس زیر لب زمزمه ای با حضرت داشت.
در همین حین، درست رو به روی پاسگاه بیست وهفت، یک "بند"انگشت نظرم را جلب کرد. با سرنیزه مشغول کندن زمین شدم و سپس با بیل وقتی خاک ها را کنار زدم یک تکّه پیراهن از زیر خاک نمایان شد. مطمئن شدم که باید شهیدی در این جا مدفون باشد. خاک ها را بیشتر کنار زدم، پیکر شهید کاملاً نمایان شد. خاک ها کاملاً برداشته شد، متوجّه شدم شهیدی دیگر نیز در کنار او افتاده به طوری که صورت هر دویشان به طرف همدیگر بود.

بچه ها آمدند و طبق معمول، با احتیاط خاک ها را برای پیدا کردن پلاک ها جستجو کردند. با پیدا شدن پلاک های آن دو ذوق و شوقمان دو چندان شد. در همین حال بچه ها متوجّه قمقمه هایی شدند که در کنار دو پیکر قرار داشت، هنوز داخل یکی از قمقمه ها مقداری آب وجود داشت.
همه ی بچه ها محض تبرّک از آب قمقمه ی شهید سرکشیدند و با فرستادن صلوات، پیکر های مطهّر را از زمین بلند کردند. در کمال تعجّب مشاهده کردیم که پشت پیراهن هر دو شهید نوشته شده :