اینجا یادو سخن از جانبازان اعصاب و روان است؛ جانبازانی که وقتی موج انفجار های جنگ آنها را می گیرد دیگر نه زنی می شناسند نه بچه ای و نه پدر و مادری و همه را عاصی می کنند این می شود که او را به آسایشگاه می برند.
به گزارش خبرنگار اجتماعی پایگاه خبری شهدای ایران؛ چند وقتی می شود که دیگر خبری از درد و دل جانبازان اعصاب و روان و فرزندانشان نیست، دیگر صدایی از آنان به گوش نمی رسد، هیچ کس هم نمی داند با این هزینه ی زیاد داروهایشان را چگونه تامین می کنند.
مردم ،رسانه ها و مسئولین مخصوصاً بنیاد یا خود را به فراموشی زده اند یا اینکه واقعاً فراموش شده اند. مسئله مهم که در این میان وجود دارد خانواده های این عزیزان است. چرا که بیشتر از همه، آنها در معرض فشار روحی و روانی شدید قرار دارند.
اکثر این جانبازان در فقر زندگی می کنند و بارها دیده شده که خانواده های درجه دو و سه به خاطر وضعیت تورم به خانواده جانباز وصل می شوند و حقوق ماهیانه او را که از بنیاد شهید پرداخت می شود بین خود تقسیم می کنند. خانواده هایشان در یک اتاق زندگی می کنند. آن حقوق دریافتی ناچیز هم اخیراً به لطف و مرهمت بنیاد شهید قطع شده است.
کدام مملکت از جانبازهایش اینگونه تجلیل می کند. در اتوبوس ها و متروها صندلی مخصوص جانباز وجود دارد اما چه کسانی از این صندلی ها استفاده می کنند. متأسفانه هم مسئولین و هم مردم توأمان در مورد جانبازان و خانواده هایشان غفلت دارند. باور کنید که اینها قهرمانهای جنگ اند.
اینجا یاد و سخن از جانبازان اعصاب و روان است جانبازانی که وقتی موج انفجار های جنگ آنها را می گیرد دیگر نه زنی می شناسند نه بچه ای و نه پدر و مادری و همه را عاصی می کنند این می شود که او را به آسایشگاه می برند تا شاید چند وقتی اهالی خانواده از ضرب و شتم و شیشه شکستن و غذا ریختن و فریاد های آنان آسوده باشند؛ چه می شود کرد شاید هر کسی جای آنان بود همین کار را می کرد
.
در آسایشگاه جه خبر؟
همان جوان های رشید و رعنا و متخصص حالا تبدیل به آدم های گوشه گیر و مأیوس شده، همه دوره هم هستند، همه هستند غیر از خانواده هایشان، غیر کسانی که آنها را بابا صدا کند
.
وضعیت آسایشگاهها هم بهتر از خانه هایشان نیست؛ از بد خلقی پرستاران گرفته تا بیرون انداختن آنها از آسایشگاه ها چند ماه پیش هم شاهد تخلیه اسایشگاه بقیه الله بودیم که منجر به بیرون انداختن جانبازان زیادی شد. باز هم از مسولین و مردم خبری نشد رسانه ها که اصلا به روی مبارک خود نیاوردند به راستی آنفدر ارزش و جایگاه جانبازان اعصاب و روان در جامعه پایین آمده؟
ریاست جدید بنیاد شهید امور ایثارگران
با دوره ریاست جمهوری جدید قطعا ریاست بنیاد عوض می شد هر چند که با کش و قوس زیادی همراه بود اما بالاخره زریبافان جای خود را به شهیدی محلاتی داد .چشمان امید جانبازان و خانواده شهدا دیگر به دستان اوست که شاید بتواند کمترین کاری که بکند تامین داروهای آنها باشد
گفته هایی از رییس یک آسایشگاه جانبازان اعصاب و روان
جانبازان اعصاب و روان با دیگر بیماران اعصاب و روان که به عنوان مثال در بیمارستان های روانپزشکی همچون فارابی و شهید مدرس نگهداری می شوند متفاوت هستند، به این دلیل که آن بیماران از سنین کودکی دچار بیماری روانی بوده اند ولی جانبازان اعصاب و روان در اثر حضور در جبهه های جنگ و آثار موج انفجارهای دشمن بعثی به این وضعیت دچار شده اند
وی با گله و شکایت افزود: گله ای هم که دارم از اینکه جانبازان اعصاب و روان در حال فراموشی هستند و هر ساله تعداد مردمی که به دیدن این جانبازان می آیند کمتر و کمتر می شود و بیشتر نیروهای نظامی و همرزمان آن ها و کارکنان تعدادی از ارگان ها و ادارات در مناسبت های خاص به دیدن آن ها می آیند
در پایان باید گفت: جانبازان این بخش به صورت مرتب ماهیانه و سالیانه در این بخش نگهداری می شوند و حتی جانبازانی داریم که حدود ۲۰ سال است که به اینجا آورده شده اند و ماهیانه در حد پنچ روز توسط خانواده به خانه می روند و بعد دوباره به دلیل مشکلاتی که دارند و خانواده نمی توانند آن ها را تحمل کنند، دوباره به آسایشگاه برمی گردند
یاد آخر
دیگر در اینجا جایی برای نقد و انتقاد از وضع بد، حجاب زنان و دختران نیست دیگر جایی برای گفتن بی محلی و بی احترامی به خانواده های شهدا و جانبازان نیست، اما خانواده جانباز و شهید این فجایع را در جامعه می بیند، آیا از خود سوال نمی کند که چرا ما باید جانباز و شهید می دادیم در حالی که مردم دین خود را نمی خواهند و کسانی هستند که به انقلاب و اسلام پایبند نیستند. البته ایشان هیچ وقت پشیمان نمی شوند چون با خدا و حضرت زهرا سلام الله علیها معامله کردند
مردم ،رسانه ها و مسئولین مخصوصاً بنیاد یا خود را به فراموشی زده اند یا اینکه واقعاً فراموش شده اند. مسئله مهم که در این میان وجود دارد خانواده های این عزیزان است. چرا که بیشتر از همه، آنها در معرض فشار روحی و روانی شدید قرار دارند.
اکثر این جانبازان در فقر زندگی می کنند و بارها دیده شده که خانواده های درجه دو و سه به خاطر وضعیت تورم به خانواده جانباز وصل می شوند و حقوق ماهیانه او را که از بنیاد شهید پرداخت می شود بین خود تقسیم می کنند. خانواده هایشان در یک اتاق زندگی می کنند. آن حقوق دریافتی ناچیز هم اخیراً به لطف و مرهمت بنیاد شهید قطع شده است.
کدام مملکت از جانبازهایش اینگونه تجلیل می کند. در اتوبوس ها و متروها صندلی مخصوص جانباز وجود دارد اما چه کسانی از این صندلی ها استفاده می کنند. متأسفانه هم مسئولین و هم مردم توأمان در مورد جانبازان و خانواده هایشان غفلت دارند. باور کنید که اینها قهرمانهای جنگ اند.
اینجا یاد و سخن از جانبازان اعصاب و روان است جانبازانی که وقتی موج انفجار های جنگ آنها را می گیرد دیگر نه زنی می شناسند نه بچه ای و نه پدر و مادری و همه را عاصی می کنند این می شود که او را به آسایشگاه می برند تا شاید چند وقتی اهالی خانواده از ضرب و شتم و شیشه شکستن و غذا ریختن و فریاد های آنان آسوده باشند؛ چه می شود کرد شاید هر کسی جای آنان بود همین کار را می کرد
.در آسایشگاه جه خبر؟
همان جوان های رشید و رعنا و متخصص حالا تبدیل به آدم های گوشه گیر و مأیوس شده، همه دوره هم هستند، همه هستند غیر از خانواده هایشان، غیر کسانی که آنها را بابا صدا کند
.وضعیت آسایشگاهها هم بهتر از خانه هایشان نیست؛ از بد خلقی پرستاران گرفته تا بیرون انداختن آنها از آسایشگاه ها چند ماه پیش هم شاهد تخلیه اسایشگاه بقیه الله بودیم که منجر به بیرون انداختن جانبازان زیادی شد. باز هم از مسولین و مردم خبری نشد رسانه ها که اصلا به روی مبارک خود نیاوردند به راستی آنفدر ارزش و جایگاه جانبازان اعصاب و روان در جامعه پایین آمده؟
ریاست جدید بنیاد شهید امور ایثارگران
با دوره ریاست جمهوری جدید قطعا ریاست بنیاد عوض می شد هر چند که با کش و قوس زیادی همراه بود اما بالاخره زریبافان جای خود را به شهیدی محلاتی داد .چشمان امید جانبازان و خانواده شهدا دیگر به دستان اوست که شاید بتواند کمترین کاری که بکند تامین داروهای آنها باشد
گفته هایی از رییس یک آسایشگاه جانبازان اعصاب و روان
جانبازان اعصاب و روان با دیگر بیماران اعصاب و روان که به عنوان مثال در بیمارستان های روانپزشکی همچون فارابی و شهید مدرس نگهداری می شوند متفاوت هستند، به این دلیل که آن بیماران از سنین کودکی دچار بیماری روانی بوده اند ولی جانبازان اعصاب و روان در اثر حضور در جبهه های جنگ و آثار موج انفجارهای دشمن بعثی به این وضعیت دچار شده اند
وی با گله و شکایت افزود: گله ای هم که دارم از اینکه جانبازان اعصاب و روان در حال فراموشی هستند و هر ساله تعداد مردمی که به دیدن این جانبازان می آیند کمتر و کمتر می شود و بیشتر نیروهای نظامی و همرزمان آن ها و کارکنان تعدادی از ارگان ها و ادارات در مناسبت های خاص به دیدن آن ها می آیند
در پایان باید گفت: جانبازان این بخش به صورت مرتب ماهیانه و سالیانه در این بخش نگهداری می شوند و حتی جانبازانی داریم که حدود ۲۰ سال است که به اینجا آورده شده اند و ماهیانه در حد پنچ روز توسط خانواده به خانه می روند و بعد دوباره به دلیل مشکلاتی که دارند و خانواده نمی توانند آن ها را تحمل کنند، دوباره به آسایشگاه برمی گردند
یاد آخر
دیگر در اینجا جایی برای نقد و انتقاد از وضع بد، حجاب زنان و دختران نیست دیگر جایی برای گفتن بی محلی و بی احترامی به خانواده های شهدا و جانبازان نیست، اما خانواده جانباز و شهید این فجایع را در جامعه می بیند، آیا از خود سوال نمی کند که چرا ما باید جانباز و شهید می دادیم در حالی که مردم دین خود را نمی خواهند و کسانی هستند که به انقلاب و اسلام پایبند نیستند. البته ایشان هیچ وقت پشیمان نمی شوند چون با خدا و حضرت زهرا سلام الله علیها معامله کردند
