به گزارش  شهدای ایران، عضو سازمان منحله مجاهدین انقلاب در مصاحبه با روزنامه شرق و درباره این گفته خبرنگار که «شما مقطعی مثل مجلس ششم را در نظر بگیرید؛ در برابر رد صلاحیت‌های گسترده، اعتراض می‌کنید و استعفا می‌دهید...»، می‌گوید
بله؛ این راه هم می‌شود. ولی من هیچ نتیجه‌ای نگرفتم. من خودم جزء کسانی بودم که در آن حرکت (تحصن و استعفا) حضور داشتم. به جرأت می‌گویم آن حرکت هیچ نتیجه عینی و ملموسی نداشت؛ حتی همفکران ما که برای مجلس هفتم کاندیدا شده و رد صلاحیت هم نشدند، در انتخاباتی که اداره آن برعهده دولت اصلاحات بود، رأی نیاوردند. نتیجه چه شد؟ 30 کاندیدای اصولگرا (از تهران) وارد مجلس هفتم شدند.
این نشان می‌دهد مردم الزاماً به تندترین حرف‌ها رأی نمی‌دهند. ما هر چه را زورمان می‌رسید برای جلوگیری از انتخاباتی که حق نامزد شدن را بسیار محدود کرده و بیش از هفت هزار نفر در آن رد صلاحیت شده بودند، در مجلس ششم به کار بستیم. از طرفی، دوستان اصلاح‌طلبی که رد صلاحیت نشده بودند، اکثراً نتوانستند رأی بیاورند و اقلیت کوچکی را در مجلس هفتم تشکیل دادند.
وی می‌افزاید: اصلاح‌طلبان در انتخابات دور هفتم، اصلاح‌طلبان رد صلاحیت نشده که در رأسشان آقای کروبی بود، فهرستی 30 نفره برای تهران دادند که هیچ کدام رأی نیاوردند. آرای مردم را هم آقای موسوی لاری که وزیر کشور بود، شمارش می‌کرد. ولی در انتخابات 94 با وجود اینکه هیچ کس باقی نمانده بود و از طریق اینترنت فهرستی عمدتاً از افراد ناشناس تهیه شد، همه آنها رأی آوردند. شما می‌گویید معلوم است آن موقع (مجلس هفتم) هیچ کس نبود که مردم رأی بدهند! مگر آقای کروبی نامزد نبود؟ او رئیس مجلس ششم بود.
اذعان نبوی به رادیکالیسم کور پس از 14 سال در حالی است که افراطیون مدعی اصلاحات تا همین اواخر، از اقدامات افراطی مجلس ششم به عنوان رویکردهای پیشرو در اصلاح‌طلبی یاد می‌کردند و به آن افتخار می‌کردند.
معلوم نیست چند سال دیگر باید سپری شود تا همین افراطیون بگویند رفتارهای در سال‌های 95 و 96، رادیکال و افراطی بوده است؟!