یک اقتصاددان از محافل سیاسی و رسانه‌ها خواست درباره آمار و ارقام بودجه آدرس غلط به مردم ندهند.
به گزارش شهدای ایران؛ یک اقتصاددان از محافل سیاسی و رسانه‌ها خواست درباره آمار و ارقام بودجه آدرس غلط به مردم ندهند.
علی سرزعیم در مصاحبه با فرارو با بیان اینکه روشنفکران به جامعه آدرس غلط می‌دهند می‌گوید: مثلا در ماجرای بودجه دیدیم که مهم‌ترین مسئله بودجه کشور را، بودجه به نهادهای خاص قلمداد کردند. البته این موضوع اشکالی ندارد و معتقدم که باید واکاوی کرد که چرا ما با داشتن سازمان تبلیغات اسلامی، مثلا چندین نهاد در حوزه ترویج مهدویت داریم. اما باید حواسمان باشد که مقیاس‌ها را اشتباه نکنیم. سهم این نهادها در بودجه رقم بالایی نیست. مثلا ردیف بودجه فرهنگ و هنر، ۵ هزار میلیارد تومان بوده است، اما به صندوق‌های بازنشستگی 40 هزار میلیارد تومان قرار است اختصاص داده شود. بودجه نهادهایی که بعضی روشنفکران از آن انتقاد می‌کنند شاید حدود 300 میلیارد تومان باشد.
او با بیان اینکه در بودجه مسائل بحرانی‌تر دیگری وجود دارد ادامه می‌دهد: یکی از این بحران‌ها، دستگاه‌های دولتی هستند که حقوق و دستمزد بالایی می‌گیرند. اما اگر دولت بخواهد درباره آنها تصمیم‌گیری کند تحت فشار سیاسی قرار می‌گیرد. مثلا کسانی که اخراج می‌شوند دست به تظاهرات و اعتصاب می‌زنند.اشکال دیگر در صندوق‌های بازنشستگی است که پرداختی دولت به آنها بسیار بالاست. اما اگر دولت بخواهد به قانون بازنشستگی دست بزند، کسانی که در آستانه بازنشسته شدن هستند، اعتراض خواهند کرد. جامعه روشنفکری هم از اعتراضات استقبال می‌کند اما نمی‌داند که این اعتراض‌ها مثل زهر هلاهل می‌ماند و با این اعتراض‌ها ممکن است مشکلات اقتصادی کشور تشدید شود.
سرزعیم گفت: دولت باید بدون در نظر گرفتن این اعتراضات با یک پکیج، راه اصلاحات اقتصادی را در پیش بگیرد. اصلاحات اقتصادی برنامه‌ریزی می‌خواهد و نهاد رسمی برای پیشبرد این اصلاحات اقتصادی سازمان برنامه و بودجه است. اگر این اصلاحات اقتصادی بدون برنامه صورت بگیرد احتمال مواجه شدن آن با شکست بسیار بالاست.
سرزعیم با بیان اینکه دولت نباید از واکنش‌های برخورداران و طبقه متوسط بترسد ادامه می‌دهد: وظیفه دولت حمایت از بخش‌های آسیب‌دیده جامعه است. در کشور 800 هزار خانوار باید تحت پوشش کمیته امداد قرار بگیرند. اما به خاطر نداشتن پول این اتفاق نمی‌افتد. این پایین‌ترین سطح انتظار از حکومت برای فقراست. دولت هم باید پیگیری کند حتی اگر فشارهای سیاسی به او وارد شود و بدنه اجتماعی‌اش بگوید از رای خود پشیمان شده است.
علی سرزعیم در مصاحبه با فرارو با بیان اینکه روشنفکران به جامعه آدرس غلط می‌دهند می‌گوید: مثلا در ماجرای بودجه دیدیم که مهم‌ترین مسئله بودجه کشور را، بودجه به نهادهای خاص قلمداد کردند. البته این موضوع اشکالی ندارد و معتقدم که باید واکاوی کرد که چرا ما با داشتن سازمان تبلیغات اسلامی، مثلا چندین نهاد در حوزه ترویج مهدویت داریم. اما باید حواسمان باشد که مقیاس‌ها را اشتباه نکنیم. سهم این نهادها در بودجه رقم بالایی نیست. مثلا ردیف بودجه فرهنگ و هنر، ۵ هزار میلیارد تومان بوده است، اما به صندوق‌های بازنشستگی 40 هزار میلیارد تومان قرار است اختصاص داده شود. بودجه نهادهایی که بعضی روشنفکران از آن انتقاد می‌کنند شاید حدود 300 میلیارد تومان باشد.
او با بیان اینکه در بودجه مسائل بحرانی‌تر دیگری وجود دارد ادامه می‌دهد: یکی از این بحران‌ها، دستگاه‌های دولتی هستند که حقوق و دستمزد بالایی می‌گیرند. اما اگر دولت بخواهد درباره آنها تصمیم‌گیری کند تحت فشار سیاسی قرار می‌گیرد. مثلا کسانی که اخراج می‌شوند دست به تظاهرات و اعتصاب می‌زنند.اشکال دیگر در صندوق‌های بازنشستگی است که پرداختی دولت به آنها بسیار بالاست. اما اگر دولت بخواهد به قانون بازنشستگی دست بزند، کسانی که در آستانه بازنشسته شدن هستند، اعتراض خواهند کرد. جامعه روشنفکری هم از اعتراضات استقبال می‌کند اما نمی‌داند که این اعتراض‌ها مثل زهر هلاهل می‌ماند و با این اعتراض‌ها ممکن است مشکلات اقتصادی کشور تشدید شود.
سرزعیم گفت: دولت باید بدون در نظر گرفتن این اعتراضات با یک پکیج، راه اصلاحات اقتصادی را در پیش بگیرد. اصلاحات اقتصادی برنامه‌ریزی می‌خواهد و نهاد رسمی برای پیشبرد این اصلاحات اقتصادی سازمان برنامه و بودجه است. اگر این اصلاحات اقتصادی بدون برنامه صورت بگیرد احتمال مواجه شدن آن با شکست بسیار بالاست.
سرزعیم با بیان اینکه دولت نباید از واکنش‌های برخورداران و طبقه متوسط بترسد ادامه می‌دهد: وظیفه دولت حمایت از بخش‌های آسیب‌دیده جامعه است. در کشور 800 هزار خانوار باید تحت پوشش کمیته امداد قرار بگیرند. اما به خاطر نداشتن پول این اتفاق نمی‌افتد. این پایین‌ترین سطح انتظار از حکومت برای فقراست. دولت هم باید پیگیری کند حتی اگر فشارهای سیاسی به او وارد شود و بدنه اجتماعی‌اش بگوید از رای خود پشیمان شده است.
