موج «ما پشیمانیم» توسط چهره هایی ایجاد شد که اردیبهشت امسالشان را با شعار «ما به عقب بازنمی گردیم» سپری کردند.
شهدای ایران: ساعاتی بیشتر از ارائه لایحه بودجه سال ۹۷ از سوی رئیس جمهور به مجلس شورای اسلامی نگذشته بود که سیل بی سابقه انتقادات به ویژه از طرفِ هنرمندان و ورزشکارانِ همسو با دولت اعتدالگرا، به سوی بندهای آن سرازیر شد.
نقطه بحث برانگیز این انتقادات، متوجه افزایش نرخ عوارض خروج از کشور بود. «نوید محمدزاده» بازیگر فیلم سینمایی «ابد و یک روز»، با مستمسک قرار دادن بخشی از دیالوگ معروفش در این فیلم، عوارض خروج از کشور را اینطور به چالش کشید: «سمیه نرو؛ اگه رفتی بار اول ٢٢٠، بار دوم ٣٣٠ و بار سوم ٤٤٠ باید عوارض خروج از کشور بدی، نرو.»
«مهدی پاکدل» هم دیگر بازیگری بود که نرخ عوارض خروج از کشور را با چالش مواجه کرد؛ وی در متنی مطایبه آلود نوشت: «زودتر نرخ عوارض سفرهای داخلی رو هم اعلام کنید. زیاد بود چشممون کور پیاده میریم؛ برای سلامتی مون بهتره.»
اما همه چیز همین قدر خوشمزه و شیرین پیش نرفت. «علی کریمی» فوتبالیست سابق کشورمان، چهره ای بود که انتقادات از روحانی و دولت وی را با چاشنی تلخی و گزندگی همراه کرد. کریمی در صفحه اینستاگرام خود نوشت: «خدایا زودتر سال ١٤٠٠ را برسان تا این دوره تمام شود.»
علاوه بر این طعنه پراکنی های جسته و گریخته، پای هشتک هایی مانند «پشیمانیم» و «کاش به عقب برگردیم» هم به فضای مجازی باز شد. هشتک هایی که در اصل، واکنش کنایه آمیز به شعار ویژه ستادهای حامی حسن روحانی در انتخابات ۹۶ بود؛ به عقب بازنمی گردیم!
موجِ توبهِ الیت ها و سلبریتی های حامی حسن روحانی در انتخابات ۹۶ از رای به دولت موجود، آنقدر بلند بود که اجازه نمی داد نخبگان و سرسلسله جنبان جبهه اصلاحات، آسوده خاطر در ساحل آرامش، سکنی کنند. نسبت ژنرال های رِفُرمیست با موج «ما پشیمانیم» در عین حال که تلاشی در راستای عادی جلوه دادن شرایط امروز دولت اعتدالی بود لیکن نفس پرداختن پُر دامنه به آن، خود نشانه ای بود از مُهر تایید ضمنی بر اهمیت و تاثیرگذاری هجمه مزبور.
واکنشِ ایستادگان در راسِ هرمِ اصلاح طلبی به موج اجتماعی ایجاد شده توسط بدنه و قاعده این هرم، یک روی قابل تامل هم داشت؛ القای توطئه گری و دسیسه چینی! محمد خاتمی رئیس دولت اصلاحات اخیرا در واکنش به موج «ما پشیمانیم» که برای نخستین مرتبه از سوی چهره های ورزشی و هنری حامی اصلاحات و اعتدال ایجاد شد، این دست اقدامات را «دسیسه چینی برای مایوس کردن مردم» ارزیابی کرد!
روز گذشته چهارم دی ماه هم عبدالواحد موسوی لاری وزیر کشور دولت اصلاحات در گفتگو با جریده «ایران» به طور ضمنی، اظهارات علی کریمی و دیگرانی از این دست، مبنی بر پشیمانی از رای به روحانی را بی نسبت با جریان اصلاح طلبی ارزیابی کرد و گفت: «یک آقای محترم ورزشکاری که سیاسی نبوده، در شرایطی گفته من به آقای روحانی رأی می‌دهم. الان هم احساس کرده نظراتش تأمین نشده و گفته من پشیمانم. خب این چه نسبتی با اصلاح‌طلبان دارد؟ جریان اصلاحات یک جریان ریشه‌دار جامعه است. بین ۶۰ تا ۶۵ درصد جامعه همراه جریان اصلاح‌طلبی است.»
اگر نگوییم اظهارات خاتمی و موسوی لاری، نشان بَیِنی از جداماندگی و گسیختگی نخبگان جبهه اصلاحات با مطالبات بدنه اجتماعی حامی خود است، لاقل می توانیم بگوییم که رهبران و راهبران این جبهه در دو راهی اتخاذ راهبرد «له» یا «علیه» وضع موجود گیر کرده اند.
اصلاح طلبان مانده اند در وضعیتی که نه فراکسیون درست و درمانی در مجلس دارند و نه دولتی تماما همسو با خود، چگونه می توانند همزمان با گره خوردن با کلاف هزار توی قدرت، نسبت به درخواست های سخت، نیش دار و بی پرده جامعه، پاسخی درخور و اقناع کننده ارائه کنند؛ پاسخی که بتواند چراغ امیدشان برای انتخابات مجلس یازدهم و ریاست جمهوری سیزدهم را همچنان روشن نگاه دارد.
«احمد غلامی» سرمقاله نویس روزنامه «شرق» روز چهارشنبه ۲۹ آذر نوشت: «اصلاح‌طلبان در تناقضی تاریخی گیر افتاده‌اند؛ تناقضی که همواره با آنان بوده است: در کنار مردم و منتقدان دولت ایستادن، یا حمایت همه‌جانبه از دولت روحانی، وفاداری به کدام وفاداری؟ رأی مردم یا حمایت از روحانی.»
مآلاً؛ چنانچه اصلاح طلبان نتوانند نسبت به خواسته ها و مطالبات امروز جامعه که به قول غلامحسین کرباسچی دبیرکل حزب کارگزاران «کاملا طبیعی است»، رفتاری طبیعی از خود بروز دهند و با حاشاکردن ها پیاپی، زمینه را برای ایجاد «ما پشیمانیم»های بیشتر فراهم کنند، بعید نیست تا در انتخابات آینده - که نزدیک ترینش انتخابات اسفند ۹۸ است - مجبور به تَرک چشم گیر صحن پارلمان شوند.
نقطه بحث برانگیز این انتقادات، متوجه افزایش نرخ عوارض خروج از کشور بود. «نوید محمدزاده» بازیگر فیلم سینمایی «ابد و یک روز»، با مستمسک قرار دادن بخشی از دیالوگ معروفش در این فیلم، عوارض خروج از کشور را اینطور به چالش کشید: «سمیه نرو؛ اگه رفتی بار اول ٢٢٠، بار دوم ٣٣٠ و بار سوم ٤٤٠ باید عوارض خروج از کشور بدی، نرو.»
«مهدی پاکدل» هم دیگر بازیگری بود که نرخ عوارض خروج از کشور را با چالش مواجه کرد؛ وی در متنی مطایبه آلود نوشت: «زودتر نرخ عوارض سفرهای داخلی رو هم اعلام کنید. زیاد بود چشممون کور پیاده میریم؛ برای سلامتی مون بهتره.»
اما همه چیز همین قدر خوشمزه و شیرین پیش نرفت. «علی کریمی» فوتبالیست سابق کشورمان، چهره ای بود که انتقادات از روحانی و دولت وی را با چاشنی تلخی و گزندگی همراه کرد. کریمی در صفحه اینستاگرام خود نوشت: «خدایا زودتر سال ١٤٠٠ را برسان تا این دوره تمام شود.»
علاوه بر این طعنه پراکنی های جسته و گریخته، پای هشتک هایی مانند «پشیمانیم» و «کاش به عقب برگردیم» هم به فضای مجازی باز شد. هشتک هایی که در اصل، واکنش کنایه آمیز به شعار ویژه ستادهای حامی حسن روحانی در انتخابات ۹۶ بود؛ به عقب بازنمی گردیم!
موجِ توبهِ الیت ها و سلبریتی های حامی حسن روحانی در انتخابات ۹۶ از رای به دولت موجود، آنقدر بلند بود که اجازه نمی داد نخبگان و سرسلسله جنبان جبهه اصلاحات، آسوده خاطر در ساحل آرامش، سکنی کنند. نسبت ژنرال های رِفُرمیست با موج «ما پشیمانیم» در عین حال که تلاشی در راستای عادی جلوه دادن شرایط امروز دولت اعتدالی بود لیکن نفس پرداختن پُر دامنه به آن، خود نشانه ای بود از مُهر تایید ضمنی بر اهمیت و تاثیرگذاری هجمه مزبور.
واکنشِ ایستادگان در راسِ هرمِ اصلاح طلبی به موج اجتماعی ایجاد شده توسط بدنه و قاعده این هرم، یک روی قابل تامل هم داشت؛ القای توطئه گری و دسیسه چینی! محمد خاتمی رئیس دولت اصلاحات اخیرا در واکنش به موج «ما پشیمانیم» که برای نخستین مرتبه از سوی چهره های ورزشی و هنری حامی اصلاحات و اعتدال ایجاد شد، این دست اقدامات را «دسیسه چینی برای مایوس کردن مردم» ارزیابی کرد!
روز گذشته چهارم دی ماه هم عبدالواحد موسوی لاری وزیر کشور دولت اصلاحات در گفتگو با جریده «ایران» به طور ضمنی، اظهارات علی کریمی و دیگرانی از این دست، مبنی بر پشیمانی از رای به روحانی را بی نسبت با جریان اصلاح طلبی ارزیابی کرد و گفت: «یک آقای محترم ورزشکاری که سیاسی نبوده، در شرایطی گفته من به آقای روحانی رأی می‌دهم. الان هم احساس کرده نظراتش تأمین نشده و گفته من پشیمانم. خب این چه نسبتی با اصلاح‌طلبان دارد؟ جریان اصلاحات یک جریان ریشه‌دار جامعه است. بین ۶۰ تا ۶۵ درصد جامعه همراه جریان اصلاح‌طلبی است.»
اگر نگوییم اظهارات خاتمی و موسوی لاری، نشان بَیِنی از جداماندگی و گسیختگی نخبگان جبهه اصلاحات با مطالبات بدنه اجتماعی حامی خود است، لاقل می توانیم بگوییم که رهبران و راهبران این جبهه در دو راهی اتخاذ راهبرد «له» یا «علیه» وضع موجود گیر کرده اند.
اصلاح طلبان مانده اند در وضعیتی که نه فراکسیون درست و درمانی در مجلس دارند و نه دولتی تماما همسو با خود، چگونه می توانند همزمان با گره خوردن با کلاف هزار توی قدرت، نسبت به درخواست های سخت، نیش دار و بی پرده جامعه، پاسخی درخور و اقناع کننده ارائه کنند؛ پاسخی که بتواند چراغ امیدشان برای انتخابات مجلس یازدهم و ریاست جمهوری سیزدهم را همچنان روشن نگاه دارد.
«احمد غلامی» سرمقاله نویس روزنامه «شرق» روز چهارشنبه ۲۹ آذر نوشت: «اصلاح‌طلبان در تناقضی تاریخی گیر افتاده‌اند؛ تناقضی که همواره با آنان بوده است: در کنار مردم و منتقدان دولت ایستادن، یا حمایت همه‌جانبه از دولت روحانی، وفاداری به کدام وفاداری؟ رأی مردم یا حمایت از روحانی.»
مآلاً؛ چنانچه اصلاح طلبان نتوانند نسبت به خواسته ها و مطالبات امروز جامعه که به قول غلامحسین کرباسچی دبیرکل حزب کارگزاران «کاملا طبیعی است»، رفتاری طبیعی از خود بروز دهند و با حاشاکردن ها پیاپی، زمینه را برای ایجاد «ما پشیمانیم»های بیشتر فراهم کنند، بعید نیست تا در انتخابات آینده - که نزدیک ترینش انتخابات اسفند ۹۸ است - مجبور به تَرک چشم گیر صحن پارلمان شوند.
