به گزارش  تابناک، عبور از یک شخصیت سیاسی، اول بار در دوره اصلاحات اتفاق افتاد؛ زمانی که برخی اصلاح طلبان، به این نتیجه رسیدند که سیدمحمد خاتمی رئیس جمهور وقت، نمی تواند خواسته های آنان را برآورده کند. این عده احساس کردند، نمی توانند، با شاخص ها و استانداردهای دولتداری سید محمد خاتمی کنار بیایند و طرح عبور از خاتمی را کلید زدند.

عبور از خاتمی بدین معنا بود که مطالبات آنها، بیشتر از توان و نگاه خاتمی بود و لازم بود، او را پشت سر بگذارند. در روزهای اخیر هم بحث هایی درباره عبور از روحانی مطرح شده است؛ بحث هایی که همانند دوره اصلاحات و با توجه به ضروریات مشابه از سوی عده ای مطرح می شود. هرچند عبور از شخصیت ها با این دو عبور در رسانه ها مطرح شده است، عبور بزرگی که توسط برخی از مسئولان و مقامات کنونی به تدریج، صورت گرفته، عبور از حضرت امام(ره) است.

عده ای از هر دو جناح کشور، نمی توانند با استانداردهایی که امام برای مسئولان حکومت اسلامی طراحی کرده، کنار بیاییند. مطالبات آنان برای بهره برداری و برداشتن از بیت المال متناسب با مقام و موقعیتشان، بسیار بیشتر از آن چیزی است که امام می فرمود؛ بنابراین، هرچند بر زبان نمی رانند، سال هاست از امام عبور کرده اند. پیش رویشان منزل ساده امام در جماران و منزل ساده رهبر کنونی انقلاب، را می بینند، به آنجاها رفت و آمد هم می کنند، ولی از آنجا که خارج می شوند، خوی کاخ نشینی شان را با خود حمل می کنند!

به چند نمونه از استانداردها و شاخص هایی که امام خمینی(ره) برای مسئولین جمهوری اسلامی ترسیم کرده است، دقت کنید؛

...آن روزی که دولت ما توجه به کاخ پیدا کرد، آن روز است که باید ما فاتحه دولت و ملت را بخوانیم. آن روزی که رئیس جمهور ما خدای نخواسته از آن خوی کوخ نشینی بیرون برود و به کاخ نشینی توجه بکند، آن روز است که انحطاط برای خود و برای کسانی که با او تماس دارند، پیدا می شود. آن روزی که مجلسیان خوی کاخ نشینی پیدا کنند، خدای نخواسته و از این خوی ارزنده کوخ نشینی بیرون بروند، آن روز است که ما برای این کشور باید فاتحه بخوانیم. ما در طول مشروطیت از این کاخ نشین ها خیلی صدمه خوردیم؛ مجلس های ما مملو از کاخ نشین بود.. . آن روزی که توجه اهل علم به دنیا شد و توجه به این شد که خانه داشته باشند، چطور و زرق و برق دنیا خدای نخواسته در آنها تأثیر بکند، آن روز است که باید ما فاتحه اسلام را بخوانیم... .

«از اهم مسائلى که باید تذکر بدهم، مسأله است که به همه روحانیت و دست اندرکاران کشور مربوط شود و همیشه نگران آن هستم که مبادا این مردمى که همه چیزشان را فدا کردند و به اسلام خدمت نموده و به ما منت گذاشتند، به واسطه اعمال ما از ما نگران بشوند، زیرا آن چیزى که مردم از ما توقع داشته و دارند و به واسطه آن دنبال ما و شما آمده‌اند و اسلام را ترویج نموده و جمهورى اسلامى را بپا کردند و طاغوت را از میان بردند، کیفیت زندگى اهل علم است. اگر خداى نخواسته، مردم ببینند که آقایان وضع خودشان را تغییر داده عمارت درست کرده‌اند و رفت و آمدهایشان مناسب مسئولین جمهوری اسلامی نیست و آن چیزى را که نسبت به مسئولین در دلشان بوده است، از دست بدهند، از دست دادن آن همان و از بین رفتن اسلام و جمهورى اسلامى همان».

«... باید به حسب واقع، به حسب انصاف، به حسب وجدان، این مردمی که شماها را روی کار آورده‌اند، این مردم زاغه نشین که شماها را روی مسند نشانده‌اند، ملاحظه آنها را بکنید و این جمهوری را تضعیفش نکنید. بترسید از آن روزی که مردم بفهمند در باطن ذات شما چیست و یک انفجار حاصل بشود. از آن روز بترسید که ممکن است یکی از «ایام الله» ـ خدای نخواسته ـ باز پیدا بشود. و آن روز دیگر قضیه این نیست که برگردیم به ۲۲ بهمن. قضیه [این‌] است که فاتحه همه ما را می‌خوانند... !».

مسئولان در مجلس و دولت و قوه قضائیه و سایر نهادها چقدر از این شاخص ها فاصله گرفته اند؟ آیا هنوز معتقدند از امام خمینی، عبور نکرده اند؟ رفتار برخی مسئولان، دیگر این نوشتار را از ادامه توضیحات بی نیاز می کند.