به گزارش شهدای ایران ،اینجا ارتفاعات خان طومان است! مزارع رم السرحان، حومه لاذقیه، گذرگاه التنف! اینجا شهرک العیس است، رشته کوه های تدمر! منطقه بوکمال است در جنوب دیرالزور ، الحاضر است در جنوب حلب! اینجا درعاست؛ حمص است، طرطوس و دمشق و حماء... اینجا کیلومترها دورتر از مرزهای سوریه ، یک گوشه از بهشت معصومه (س) شهر قم، به هر طرف که نگاه می کنیم، رد و نشانی از سوریه دارد.




 بالای سر 312 مزار یک شکل و یک اندازه در بهشت معصومه (س) ، 312 پرچم سبزرنگ دل آسمان را شکافته اند و با باد تکان می خورند؛ پرچم هایی که از دور هم مثل یک نشان بزرگ می درخشند و راهنمای ما می شوند برای رسیدن به قطعه شهدای مدافع حرم حضرت زینب (س).

آمده ایم به بهشت معصومه (س)، به قطعه 31 . تکه ای ارزشمند از خاک کشورمان که پیکر 312 شهید عاشق را مثل یک گوهر گرانبها در دلش جا داده؛ 154 عاشق از لشکر زینبیون، 156 عاشق از لشکر فاطمیون که اهل یک خاک و یک کشور دیگرند اما حالا خانه آخرت شان شده جایی در قلب ایران کنار مزار دو رزمنده ایرانی مدافع حرم؛ شهید احمد مکیان و شهید مصطفی نبی لو.

اینجا در قطعه 31 ، در دل هر مزار یک مبارز عاشق خوابیده است، مبارزی که در آتش باران گلوله و خمپاره در سوریه، جانش را با عشق به اهل بیت معامله کرده، از همه تعلقات این دنیایی اش دل بریده و حالا پیکرش اینجاست.



من و عکاس جام جم ایستاده ایم بین مزارها؛ مزارها همه شبیه همند، انگار که همه یکی باشند، یک نفر باشند، انگار سید مزمل شاه، همان مرتضی حسین حیدری باشد، سید ساجد حسین همان سید دلدار علی و علیرضا غلامی همان مجتبی حسینی ، همان محمدرضا احمدی. انگار که جادوی عشق همه را شبیه هم کرده باشد؛ ارادتی که شاهدش دو بیت شعری است که روی همه مزارها به اشتراک حکاکی شده؛ رباعی 491 دیوان شمس و حکایت عشقی که مولانا درباره اش می گوید:

آن کس که تو را شناخت جان را چه کند

فرزند و عیال و خانمان را چه کند

دیوانه کنی هر دو جهانش بخشی

دیوانه تو هر دو جهان را چه کند

ایستاده ایم بین مزارها و ایمان آورده ایم که تنها مرز معتبر برای تک تک این شهدا، مرز اسلام است؛ که عشق تسلیم هیچ مرز جغرافیایی نمی شود، همین است که شهدای پاکستانی در کنار شهدای ایرانی آرمیده اند و شهدای افغان ، شانه به شانه هردوی آنها ، که آسمان بالای سرشان یکی است و زمین زیرپایشان هم یکی.



قلب مادرها اینجا برای همه می تپد

مادرها اینجا که می رسند ، قلبشان تکه تکه می شود، تقسیم بر 312. انگار که نه یک پسر،که 312 پسر داشته باشند، 312 شیرمرد دلاور که راهی جبهه نبردش کرده باشند و حالا دلتنگی شان را سرمزارش بیاورند، سنگ مزارش را گلاب بزنند و به جای پیشانی ، اسم حکاکی شده اش را روی مزار ببوسند.



مادرها به بهشت معصومه (س) که می رسند، بالای سر همه مزارها چند لحظه می ایستند ، روی همه قاب عکس ها دست می کشند، همه جا عود می سوزانند و دلتنگی شان ، آرام و آهسته اشک می شود و روی صورت شان می آید پایین.

بی بی سکینه از همین مادرهاست؛ 1720 کیلومتر راه را آمده از ایالت پاراچنار پاکستان تا اینجا، 25 ساعت توی راه بوده تا برسد سر مزار پسرش شهید خیرعلی . او فارسی سخت حرف می زند و ما پنجابی نمی دانیم، دخترش زبیده به جایش با ما حرف می زند:« خیرعلی یک سال و نیم پیش در سوریه شهید شده است.»



بی بی سکینه افتخارش همین شهادت است، اینکه پسرش، جوان رشیدش فرمانده زینبیون بوده، یکی از همان دلاورهای جوان میدان نبرد :« خیرعلی 21 سالش بود که شهید شد، از یک سال قبل می رفت سوریه، تا اینکه شهادت نصیبش شد.» زبیده این را که می گوید ، گریه می کند، با صدای بلند. شانه هایش تکان می خورند. مادرش اما طاقتش بیشتر است، پشت سر هم حرف می زند و زبیده با اشک برای ما ترجمه می کند:« خیلی ها از شهر ما از پاراچنار رفتند برای دفاع از حرم. برای امام حسین(ع) ، برای بی بی زینب (س) ، خیرعلی هم غلام اهل بیت بود، برای همین رفت.»

قصه زندگی شهید خیرعلی فرزند گل علی ،شیعه اهل پاکستان ، قصه عاشقی است که از مرز کشورها گذشته تنها برای یک مرز ؛ مرز اسلام، همان مرزی که او و بقیه شهدای مدافع حرم را در یک سنگر شانه به شانه هم قرار داده.جوان هایی که حالا مثل شهید خیرعلی دور از خانواده ، مهمان بهشت معصومه قم شده اند . دلتنگی خانواده ها برای آنها اما قصه جدیدی نیست :« دوست داشتیم مزار برادرم را ببریم شهر خودمان، هر هفته برویم سر مزارش، اما نمی توانستیم ، آنجا اگر می فهمیدند خیرعلی شهید شده، ما را اذیت می کردند، به خاطر همین مزارش اینجا شد. اما رفت و آمد برایمان خیلی سخت است. یک بار برج چهار سال 95 آمدیم برای خاکسپاری اش و یک بار هم حالا آمدیم. » این ها را زبیده می گوید، درست همان وقتی که بوی عودی که بی بی سکینه بالای سر مزار پسرش سوزانده ، همه جا را پر کرده. بوی عود، بوی دلتنگی مادر و دختری است که از پاکستان آمده اند سر مزار شهید عزیزشان؛ بوی که با باد در فضای آرامستان می پیچد و بالا می رود و قصه دلتنگی را تا آسمان خدا بالا می برد.




روایت یک مدافع حرم سر مزار همرزمانش

دلاور را کمی آن طرف تر می بینیم؛ مرد درشت اندامی که لباس محلی پاکستانی پوشیده. مردی از جنس همه آنهایی که امروز اینجا زیر خاک آرمیده اند؛ یک مدافع حرم ، رزمنده ای از زینبیون که آمده سر مزار دوستانش؛ تسلطش به زبان فارسی را مدیون یک سال حضورش در جبهه های سوریه همراه با همرزمان ایرانی و افغانش است. مردی که می گوید اینجا مزار برادران من است، برادرانی که در سوریه کنار من بودند و شهید شدند. دلاور اسم واقعی اش نیست، اسمش به امانت پیش ما می ماند، ما قد و قامتش را نگاه می کنیم و دلاور صدایش می زنیم.



با او ردیف مزارها را یکی یکی طی می کنیم تا برسیم به ردیف چهارم، همانجا که شهید نوید حسین، کنار شهید سید اقبال و شهید تحسین آرمیده است و او می گوید:« همه اینها کنار من در خان طومان شهید شدند...من زنده ماندم...آنها رفتند.»

دلاور اهل ایالت سرحد پاکستان است، منطقه خیبربختونخوا. او هم مثل خیلی از همشهری هایش دفاع از حرم را بر خودش واجب دیده که رفته سوریه، اتفاقی که درباره اش می گوید :« ما مسلمانیم و اسلام مرز نمی شناسد، این نظر من و بقیه آدم هایی است که حالا اینجا هستند، مثل شهید سید مزمل که پسرعموی من بود و حالا شهید شده. ما اگر رفتیم برای دو چیز رفتیم ، یکی حفظ مرزهای اسلام و انقلاب ، که اگر انقلاب اسلامی نباشد امنیت در منطقه از بین می رود و دوم حفظ حرم اهل بیت چرا که دفاع از حضرت زینب (س) وظیفه همه ماست چه افغان، چه پاکستانی ، چه ایرانی و ما هرجای دنیا که دفاع از حریم شیعه مطرح باشد، خواهیم رفت و شهید خواهیم داد و از دشمنان اسلام خواهیم کشت انشالله .»

روبه روی ما درست بالای سر مزار شهید سید اقبال از تیپ زینبیون، مردی ایستاده که می گوید راه این شهدا ادامه دارد تا امر رهبر باشد تا حاج قاسم سلیمانی باشد تا سید حسن نصرالله باشد.

یک مدافع حرم 36 ساله که با بیشتر شهیدان این قطعه از بهشت معصومه قم خاطره دارد :« این جا مزار شهید امجد است، پاکستان که بودیم شهید امجد کل روزش در مسجد بود ، اهل زیارت جامع بود، من به او می گفتم تو غیر سیدی و من سیدم اما من مرید تو هستم. او همیشه می گفت خدایا مرگ من را شهادت قرار بده و همین طور هم شد.»

جشن شادی بر سر مزار شهدای مدافع حرم

یک هفته بعد از اعلام پیروزی جبهه مقاومت اسلامی در سوریه در برابر داعش ، مزار شهدای مدافع حرم ، پر از زیارت کننده هایی است که آمده اند این پیروزی را به شهیدان این راه تبریک بگویند. غلامرضا صابری پدر شهید مدافع حرم مهدی صابری یکی از همین هاست؛ مردی روحانی اهل ایالت اورزگان افغانستان که پسرش از شهدای لشکر فاطمیون است. صابری را سر مزار پسرش می بینیم. روایت او از مدافع حرم شدن پسرش شنیدنی است :« مهدی من، دانشجوی زمین شناسی بود ، از اوائل سال 93 که مسئله سوریه به طور جدی تری در رسانه ها و فضای مجازی مطرح شد ، مهدی این اخبار را دنبال می کرد و از قتل عام انسان ها به داعشی ها و تخریب اماکن مقدسه خیلی ناراحت بود، به خاطر همین یک روز آمد به من گفت که من تصمیم را گرفتم که برای دفاع از حرم به سوریه بروم و من هم مخالفتی نکردم چون قبل از این ماجرا ها، رفتار نیروهای تکفیری را در افغانستان دیده بودم و می دانستم اگر اینها بر زینبیه تسلط پیدا کنند ، چه خسارت هایی وارد خواهند کرد.»

مهدی صابری، همین جوانی که حالا زیر یکی از سنگ های مرمر قطعه شهدای مدافع حرم خوابیده، رضایت پدر برای اعزام به سوریه را خیلی زود گرفت اما رضایت مادرش هفت ماه طول کشید:« واقعیتش چون مهدی تنها فرزند پسرما بود و مادرش وابستگی زیادی به او داشت خیلی برایش این جدایی سخت بود اما بالاخره آنقدر مهدی اصرار کرد تا اینکه رضایت مادرش را هم گرفت و بعد اعزام شد. یک بار 4 ماه آنجا بود بعد دوهفته مرخصی آمد و دوباره رفت، این بار وقتی اعزام شد به مادرش قول داد تا ایام فاطمیه برگردد و چون صادق الوعده بود همین طور هم شد. »

مهدی خوش قول بود، همان طور که قول داده بود برگشت اما از همان موقع این گوشه از بهشت معصومه قم شد منزلش :« پسر من در عملیات تل قرین که یکی از عملیات های معروف در سوریه است و در این عملیات حدود 28 نفر از نیروهای لشکر فاطمیون از جمله فرمانده های اصلی این لشکر مثل ابوحامد و فاتح ، شهید شدند، جانش را فدای اعتقاداتش کرد.»

با پدر این شهید مدافع حرم خاطره روزهایی را مرور می کنیم که خیلی راحت نگذشته :« آن اوائل که مهدی رفته بود سوریه ، درباره مدافعان حرم قضاوت های نادرستی بین بعضی ها وجود داشت، این حرف ها آنقدر برای من سخت بود که من در چندماهی که مهدی سوریه بود اصلا به هیچ کسی حتی به اقوامم هم نگفته بودم که پسرم رفته سوریه. درحالی که پسر من دانشجو بود، کار داشت، ماشین داشت برای خودش درآمد داشت و تنها به خاطر تکلیفی که برخودش احساس کرد برای دفاع از اهل بیت به سوریه رفت و شهید شد. »

مادر شهید بودن افتخار است

دلتنگی اما همه جا حرف مشترک خانواده ها سرمزار عزیزانشان است؛ حسی غریب که وقتی به قطعه شهدای مدافع حرم می رسد، به امروز که خانواده ها خبر پیروزی جبهه مقاومت را شنیده اند، رنگی از غرور و افتخار می گیرد. این غرور را در چشم های آمنه محمدی می بینیم،مادر جوان شهید مدافع حرم افغان ، رضا رحیمی که همراه با دختر نوجوانش برای زیارت مزار پسرش آمده است :« رضا خیلی برای رفتن اصرار داشت، حتی سنش را زیادتر اعلام کرد که بتواند اعزام شود، 50 روز سوریه بود و بعدش شهید شد، الان من افتخارم این است که مادر شهیدم، ای کاش که یک پسر بزرگ دیگر داشتم و او را هم می فرستادم...»

آمنه هم به رسم دیگر مادران شهدای این قطعه، سر مزار فرزندش عود روشن می کند؛ ساعت از ظهر گذشته، با او و قطعه 31 بهشت معصومه قم و همه یادگاری های ارزشمندش، خداحافظی می کنیم. موقع دور شدن ، صدای حاج محمود کریمی از بلندگوی حسینه شهدای گمنام بهشت معصومه همراهی مان می کند :« سلام عزیز پرپرم... سلام عزیز برادرم ...سلام فدایی حسین... سلام مدافع حرم... سلام مدافع حرم...»



*جام جم