سه کارخانه لوله‌سازی اهواز، صفا و ماهشهر لوله‌های جوش مستقیم را تولید می‌کنند و توتال می‌تواند از این محصولات استفاده کند
به گزارش شهدای ایران: در حالی توتال برای اجرای قرارداد توسعه فاز 11 پارس جنوبی به واردات لوله به ایران دست به کار شده که، کارخانه‌های لوله‌سازی ایران از کسادی کار بعضا مجبور به تعدیل نیرو هم شدند. به گفته مسئولین نفتی، در قرارداد با توتال استفاده از توانمندی‌های داخلی در بخش‌های مختلف از جمله لوله‌های مورد نیاز ذکر شده است، ولی طی اخبار منتشره این شرکت در حال رایزنی برای تامین لوله‌های مورد نیاز خود از طریق یک شرکت آلمانی است.
به گزارش رجانیوز؛ کاوه دبیر انجمن لوله و پروفیل در خصوص واردات لوله توسط شرکت توتال می گوید:
«ما از طرف وزارت صنایع مطلع شدیم در بخش لوله‌های فولادی اینها به شدت دنبال واردات از آلمان و کشور کره و یک کشورهای دیگر بودند. در سال 76 که پیمان کار فاز دو و سه پارس جنوبی، خود شرکت توتال بود لوله‌هایش توسط لوله‌سازی داخل ایران تولید شده است و تحویل شده است. اما یکباره متوجه شدیم که توتال پیش قراردادها و مقدمات برگزاری مناقصه به چند لوله سازی خارجی را اعلام کردند و به وزارت صنایع نامه‌نگاری‌های ما را به وزارت نفت منتقل کردند تا چند تا کارخانه عظیم داریم که با توانمندی تولید لوله‌های گاز ترش را دارد. این کارخانجات با میلیون‌ها دلار سرمایه به امید همین پروژه‌ها ایجاد و احداث شدند.»
شرکت‌های خارجی نان به هم قرض می‌دهند آن هم لقمه چربی مثل قرارداد تجهیزات و کالاهای نفتی. البته وزارت نفت در ماجرای امضای قرارداد فاز ۱۱ پارس جنوبی با این شرکت از اخذ تعهدات لازم برای استفاده از توان داخلی خبر داده بود. بیش از این بیژن زنگنه وزیر نفت در خصوص تعهد قراردادی توتا گفته بود:
« در همه موارد ما درصد ساخت داخل را بیش از میزان آمده در قانون حداکثرسازی استفاده از توان داخلی گذاشته‌ایم. راه حل‌های بسیار جدیدی در نظر گرفته‌ایم. مثلاً کسانی که از ظرفیت‌های ایرانی استفاده می‌کنند تا ۱۰ درصد گران‌تر می‌خریم. یعنی کسی که تولید داخل دارد ما در ارزیابی به آن امتیاز می‌دهیم. توتال هم این موضوع را قبول کرده است.»
اما چه شده است که بخت تولید کنندگان ایرانی باز نشده است و این شرکت بزرگ فرانسوی هنوز کار را شروع نکرده است، مشتری آلمانی‌ها و کره‌ای‌ها شده است. قیمت کالای ایرانی بالا است یا کیفیتش چنگی به دل نمی‌زند. آقای نصیری مدیرعامل فولاد ماهشهر:
« براساس اطلاعات این قرارداد توتال برای تکمیل این پروژه نیازمند 200 کیلومتر لوله گاز ترش است. اغلب تولیدکنندگان دارای بالاترین سطوح توانمندی تولید هستند. لوله‌سازی ماهشهر نیز می‌تواند براساس استانداردهای روز دنیا اقدام به تولید لوله برای استفاده در پروژه‌های نفت و گاز کند. به عنوان مثال اکنون پروژه 40 کیلومتری گاز ترش مربوط به شرکت مناطق نفتخیز را در دست داریم که دقیقا شرایط لوله‌های مورد نیاز توتال را دارد. سه کارخانه لوله‌سازی اهواز، صفا و ماهشهر لوله‌های جوش مستقیم را تولید می‌کنند و توتال می‌تواند از این محصولات استفاده کند. ما براساس استاندارد IPS، IGS، API یا هر استانداردی که دوستان مد نظرشان باشد می‌توانیم تولید کنیم. قیمت‌ها مشکلی ندارد. ما تا الان هر چه تولید کردیم قیمت‌هایمان، قیمت‌های رقابتی بود حتی ما به ترکمنستان صادرات داشتیم. ما آماده‌ایم هر قیمتی که آنها دارند از خارج از کشور می‌آورند، با همان قیمت یا حتی پنج تا ده درصد پایین‌تر از آن قیمت تولید کنیم و بتوانیم تحویل دهیم.»
کارنامه این شرکت فرانسوی در بدقولی و بدعهدی سیاه است. حالا اگر در قراردادهای جدید تعهد کردند که از کالای ایرانی و ظرفیت مهندسان بومی استفاده کنند، باید جلو این بدعهدی را از همین الان گرفت. چون می‌شود همان ماجرای خشت اول و دیوار کج. خادمی عضو کمیسیون انرژی مجلس می گوید:
«در کشور ما متاسفانه نظارت زیادی وجود ندارد. خیلی از شرکت‌ها آمدند که می بایست حدود هفتاد درصدشان نیروهایشان را از داخل می گرفتند، ولی نگرفتند. حتی به قول معروف کارگران‌شان را هم از خارج آوردند. این دیگر بستگی به نظارت ما دارد که انجام دهند یا ندهند.»
اقتصاد مقاومتی نام یک همایش نیست. اقتصاد مقاومتی تنها یک قانون هم نیست. اقتصاد مقاومتی تکیه کلامی برای متعهد نشان دادن مدیران و قراردادها هم نیست. اقتصاد مقاومتی نسخه‌ای است که باید در اجرا معنا و مفهوم پیدا کند. اقتصاد مقاومتی یعنی هر جا کالای ایرانی است، واردات برای دلالان کابوس شود. یعنی هر جا پیمانکار توانمند ایرانی است دست لابه‌گران شرکت‌های خارجی بسته باشد. باید این جمله معروف رهبری سر لوحه عملکرد تمامی دستگاه های اجرایی کشور باشد:
واردات کالاهایی که در داخل به قدر کافی تولید می‌شود، باید به صورت یک حرام شرعی و قانونی شناخته شود. آنچه در داخل تولید می‌شود از خارج وارد نشود. این مایه شرم است. انسان احساس شرم می‌کند. هم در مقابل تولید کننده داخلی احساس شرم می‌کند و هم درمقابل آن کسی که این جنس را از بیرون برای ما می‌فرستد. انسان احساس می‌کند با این امکاناتی که در کشور است نگذاریم این راه به این شکل ادامه پیدا کند.
به گزارش رجانیوز؛ کاوه دبیر انجمن لوله و پروفیل در خصوص واردات لوله توسط شرکت توتال می گوید:
«ما از طرف وزارت صنایع مطلع شدیم در بخش لوله‌های فولادی اینها به شدت دنبال واردات از آلمان و کشور کره و یک کشورهای دیگر بودند. در سال 76 که پیمان کار فاز دو و سه پارس جنوبی، خود شرکت توتال بود لوله‌هایش توسط لوله‌سازی داخل ایران تولید شده است و تحویل شده است. اما یکباره متوجه شدیم که توتال پیش قراردادها و مقدمات برگزاری مناقصه به چند لوله سازی خارجی را اعلام کردند و به وزارت صنایع نامه‌نگاری‌های ما را به وزارت نفت منتقل کردند تا چند تا کارخانه عظیم داریم که با توانمندی تولید لوله‌های گاز ترش را دارد. این کارخانجات با میلیون‌ها دلار سرمایه به امید همین پروژه‌ها ایجاد و احداث شدند.»
شرکت‌های خارجی نان به هم قرض می‌دهند آن هم لقمه چربی مثل قرارداد تجهیزات و کالاهای نفتی. البته وزارت نفت در ماجرای امضای قرارداد فاز ۱۱ پارس جنوبی با این شرکت از اخذ تعهدات لازم برای استفاده از توان داخلی خبر داده بود. بیش از این بیژن زنگنه وزیر نفت در خصوص تعهد قراردادی توتا گفته بود:
« در همه موارد ما درصد ساخت داخل را بیش از میزان آمده در قانون حداکثرسازی استفاده از توان داخلی گذاشته‌ایم. راه حل‌های بسیار جدیدی در نظر گرفته‌ایم. مثلاً کسانی که از ظرفیت‌های ایرانی استفاده می‌کنند تا ۱۰ درصد گران‌تر می‌خریم. یعنی کسی که تولید داخل دارد ما در ارزیابی به آن امتیاز می‌دهیم. توتال هم این موضوع را قبول کرده است.»
اما چه شده است که بخت تولید کنندگان ایرانی باز نشده است و این شرکت بزرگ فرانسوی هنوز کار را شروع نکرده است، مشتری آلمانی‌ها و کره‌ای‌ها شده است. قیمت کالای ایرانی بالا است یا کیفیتش چنگی به دل نمی‌زند. آقای نصیری مدیرعامل فولاد ماهشهر:
« براساس اطلاعات این قرارداد توتال برای تکمیل این پروژه نیازمند 200 کیلومتر لوله گاز ترش است. اغلب تولیدکنندگان دارای بالاترین سطوح توانمندی تولید هستند. لوله‌سازی ماهشهر نیز می‌تواند براساس استانداردهای روز دنیا اقدام به تولید لوله برای استفاده در پروژه‌های نفت و گاز کند. به عنوان مثال اکنون پروژه 40 کیلومتری گاز ترش مربوط به شرکت مناطق نفتخیز را در دست داریم که دقیقا شرایط لوله‌های مورد نیاز توتال را دارد. سه کارخانه لوله‌سازی اهواز، صفا و ماهشهر لوله‌های جوش مستقیم را تولید می‌کنند و توتال می‌تواند از این محصولات استفاده کند. ما براساس استاندارد IPS، IGS، API یا هر استانداردی که دوستان مد نظرشان باشد می‌توانیم تولید کنیم. قیمت‌ها مشکلی ندارد. ما تا الان هر چه تولید کردیم قیمت‌هایمان، قیمت‌های رقابتی بود حتی ما به ترکمنستان صادرات داشتیم. ما آماده‌ایم هر قیمتی که آنها دارند از خارج از کشور می‌آورند، با همان قیمت یا حتی پنج تا ده درصد پایین‌تر از آن قیمت تولید کنیم و بتوانیم تحویل دهیم.»
کارنامه این شرکت فرانسوی در بدقولی و بدعهدی سیاه است. حالا اگر در قراردادهای جدید تعهد کردند که از کالای ایرانی و ظرفیت مهندسان بومی استفاده کنند، باید جلو این بدعهدی را از همین الان گرفت. چون می‌شود همان ماجرای خشت اول و دیوار کج. خادمی عضو کمیسیون انرژی مجلس می گوید:
«در کشور ما متاسفانه نظارت زیادی وجود ندارد. خیلی از شرکت‌ها آمدند که می بایست حدود هفتاد درصدشان نیروهایشان را از داخل می گرفتند، ولی نگرفتند. حتی به قول معروف کارگران‌شان را هم از خارج آوردند. این دیگر بستگی به نظارت ما دارد که انجام دهند یا ندهند.»
اقتصاد مقاومتی نام یک همایش نیست. اقتصاد مقاومتی تنها یک قانون هم نیست. اقتصاد مقاومتی تکیه کلامی برای متعهد نشان دادن مدیران و قراردادها هم نیست. اقتصاد مقاومتی نسخه‌ای است که باید در اجرا معنا و مفهوم پیدا کند. اقتصاد مقاومتی یعنی هر جا کالای ایرانی است، واردات برای دلالان کابوس شود. یعنی هر جا پیمانکار توانمند ایرانی است دست لابه‌گران شرکت‌های خارجی بسته باشد. باید این جمله معروف رهبری سر لوحه عملکرد تمامی دستگاه های اجرایی کشور باشد:
واردات کالاهایی که در داخل به قدر کافی تولید می‌شود، باید به صورت یک حرام شرعی و قانونی شناخته شود. آنچه در داخل تولید می‌شود از خارج وارد نشود. این مایه شرم است. انسان احساس شرم می‌کند. هم در مقابل تولید کننده داخلی احساس شرم می‌کند و هم درمقابل آن کسی که این جنس را از بیرون برای ما می‌فرستد. انسان احساس می‌کند با این امکاناتی که در کشور است نگذاریم این راه به این شکل ادامه پیدا کند.
