به گزارش شهدای ایران به نقل از خبر آنلاین، هر سال اوایل مهرماه که می شود همه کارشناسان و صاحب نظران به همین بهانه یادشان می افتد که سیستم آموزش و پرورش کشورمان نفص های اساسی دارد و بیمار است. هر سال اوایل مهر عادت کرده ایم به اظهار نظرهای کارشناسی جورواجور که آموزش و پرورش مان را با کشورهای پیشرفته دنیا مقایسه می کنند و نیاز به "نوسازی" و "بازسازی" را لازمه آن می دانند.

هر سال اوایل مهر عادت کرده ایم به چنین پیشنهادهایی که مثلا:" کارشناسان آموزشی و تربیتی کشورمان به یکی از کشورهای موفق در سیستم آموزش و پرورش سفر کنند و رمز موفقیت آن را جستجو کنند و..."

هرسال اوایل مهر عادت کرده ایم به چنین حرفهایی و البته که عادت کرده ایم به قول های مسوولان امر که از امسال چنین و چنان می کنیم اما در نهایت این حرفها و قول ها در همان ماه مهر می ماند و آن قدر می ماند تا سال تحصیلی بعد که دوباره همان ها با همان آب و تاب ها و اظهار نظرها و اظهار فضل ها بیان شود.

برای درک بیماری -ظاهرا صعب العلاج- آموزش و پرورش کشورمان نیاز به تخصص و مدرک کارشناسی و بالاتر از آن نیست.

خیلی ساده است؛ مثل نوشته های این دانش آموز در پاسخ به سوالات معلمش که تصویر آن را در ادامه می بینید.

با هم این پرسش و پاسخ را مرور می کنیم:

سوال: وظیفه هر کدام از کارکنان مدرسه را بنویسید:

1-مدیر:از جایش تکان نمی خورد.

2-معاون:دور تا دور حیاط را می گردند.

3-آموزگار:درس می دهد.

4-مربی بهداشت:در دفتر می نشیند و از میکروفون حرف می زند.

5-مربی ورزش:خودش راحت است و ما ورزش می کنیم.

6-خدمتگزار مدرسه:من چه بدانم؟

پی نوشت: یکی از دوستان معلمم این کاغذ را که نتیجه نظرخواهی از دانش آموزانش است برایم فرستاده؛ با قبول اینکه،این،آینه تمام مدارس نیست منتشرش می کنم.