سرویس فرهنگی پایگاه خبری شهدای ایران؛ یکی از شغل‌های متداول طی برگزاری نمایشگاه‌های مختلف، استخدام افرادی به عنوان غرفه‌دار است. البته در زمان برگزاری نمایشگاه‌های مختلف و مخصوصا نمایشگاه‌های حوزه اقتصادی که اتفاقا تعدادشان هم کم نیست، بسیاری از این آگهی‌ها را می‌توان دید، آگهی‌هایی که از نیروهای انسانی در غرفه‌سازی و غرفه‌داری با حقوق ثابت و پورسانت دعوت به همکاری می‌کند. اما نکته‌ای در بیشتر آن‌ها وجود دارد این است که به خانم بودن فرد و داشتن روابط عمومی بالا اشاره می‌کنند و البته اگر یک‌بار مسیرتان به این نمایشگاه‌ها افتاده باشد، خانم‌هایی با لباس‌های رنگی و آرایش مشخص را می‌بینید که در غرفه‌ها نشسته‌اند و با لبخند پذیرایی مخاطب هستند.


ما غرفه‌ها را پُر می‌کنیم!

با اینکه استخدام غرفه‌دار در این نمایشگاه‌ها اتفاقی طبیعی به نظر می‌رسد، اما شاید انتظار نداشته باشیم این روند را در یکی از نمایشگاه‌های فرهنگی کشور ببینیم!
این روزها سی و دومین نمایشگاه مطبوعات کشور در محل مصلی تهران برگزار شده است و میزبان رسانه‌های مکتوب و مجازی و خبرنگاران و روزنامه‌نگاران مختلف است. این نمایشگاه که بیشتر به محلی برای گردهمایی اهالی رسانه شبیه است و مردمی هم که به آن سر می‌زنند در بیشتر موراد به دنبال مطرح شدن در فضای رسانه‌ای هستند، به نظر می‌رسد در این دوره از غرفه‌دار استفاده کرده‌اند!

 متصدیان غرفه‌های مخصوصا بزرگ که به نظر می‌رسد برنامه‌ای برای این حجم از فضا نداشته‌اند، خانم‌هایی را استخدام کرده‌اند که با لباس‌های بعضا هماهنگ پشت غرفه بنشینند، نکته جالب ماجرا این است که آن‌ها در مقابل هر پرسشی سکوت کرده و به دنبال فردی دیگری می‌روند که بتواند جواب دهد، در حقیقت آن‌ها هیچ اطلاعاتی نه از جهان رسانه و نه حتی از روزنامه‌ای که در آن نشسته‌اند ندارند و تقریبا تمام مدت با گوشی‌های خودشان سرگرم هستند. البته هیچ‌کدام‌شان جوابی برای سوال‌های شما درباره فضای رسانه‌ای ندارند و در سکوت نگاه می‌کنند و در نهایت می‌پرسند سوالتان چیست که مسئولش را پیدا کنند، البته نکته ماجرا هم این است که معمولین مسئولین در غرفه‌ ها نیستند و عملا صحبت‌های شما به نتیجه‌ای نمی‌رسد.

روزهای ابتدایی نمایشگاه مطبوعات در حالی‌که در میان غرفه‌های مختلف گشت می‌زدیم و زمزمه‌های استخدام غرفه‌دارها را شنیده بودیم، چشممان به یکی از همین غرفه‌ها افتاد و به عنوان یک خواننده سراغ خانمی که پشت میز نشسته بود رفتیم. از او درباره فضای روزنامه‌ و خط فکری‌شان پرسیدیم که به در بسته خوردیم و با لبخندی کوتاه مواجه شدیم. در نهایت هم وقتی از او پرسیدیم خودتان از اعضای تحریریه هستید، گفت اگر سوالی داریم بپرسیم!

از این غرفه که گذشتیم، کمی آن‌طرف‌تر غرفه دیگری هم توجهمان را جلب می‌کند، خانمی نشسته است پشت کامپیوتر و با لبخند به اطراف نگاه می‌کند. خودمان را کارورزهای خبرنگاری معرفی می‌کنیم که دنبال کار هستیم، نگاهمان می‌کند و می‌گوید خبر ندارد و مسئولش هم نیست. باید صبر کنیم. می‌گوییم خودتان از اعضای تحریریه هستید، با خنده می‌گوید نه! و در ادامه تاکید می‌کند که مسئولی که می‌خواهیم نیست و بهتر است دوباره سر بزنیم.

خبرنگار نباش ولی باش!

البته در برخی دیگر از همین رسانه‌های با متراژ بالا که به نظر می‌رسد بیشتر مخاطب خاص داشته باشند، افرادی را می‌بینیم که آن‌ها هم با موبایل‌های‌شان سرگرم هستند؛ با این تفاوت که این افراد بیشتر از بخش‌های دیگر رسانه هستند و اطلاعات چندانی از دنیای مطبوعات ندارند. به نظر می‌رسد آن‌ها بیشتر از جهت اینکه غرفه خالی نماند به نمایشگاه می‌آیند و مهم نیست که گرافیست باشند یا فعال بخش آی‌تی.

در سالی که تعدادی از رسانه‌های جریان‌های سیاسی مختلف نمایشگاه را تحریم کرده‌اند، برخی دیگر فضای بیشتری را بر عهده دارند و به نظر می‌رسد حالا پر کردن همین فضا مسئله‌ای برای غرفه‌داران را ایجاد کرده است.