بزرگترین اتفاق و یادگار روزهای مدرسه، سختی جنگ و موشک باران بود. در عوض معلمان ما در عین عشق و مهربانی به ما درس یاد می‌دادند. البته هیچ کس آن موقع نمی‌دانست که یکی قهرمان کشتی جهان می‌شود و یکی دیگر بازیگری به نام کامران تفتی.
به گزارش شهدای ایران، کامران تفتی متولد ۱۹ فروردین ۱۳۵۸ است. او فارغ‌التحصیل بازیگری و بازیگر تئاتر و تلویزیون و خواننده و فرزند اردشیر تفتی بازیگر تلویزیون است.
خاطره ای که کامران تفتی از دوران مدرسه دارد هم مثل جنوب ایران گرم است: "دبستان من از جنوب ایران، شهر بندرعباس شروع شد. چون پدرم نظامی بود و به این شهرستان منتقل شده بود. من روی صندلی ها و نیمکت های داغ بندعباس الفبای دانش را یاد گرفتم.
بزرگترین اتفاق و یادگار روزهای مدرسه، سختی جنگ و موشک باران بود. در عوض معلمان ما در عین عشق و مهربانی به ما درس یاد می دادند. البته هیچ کس آن موقع نمی دانست که یکی قهرمان کشتی جهان می شود و یکی دیگر بازیگری به نام کامران تفتی.
مدرسه کوچک ما در بندعباس امکاناتی نداشت و در این شرایط امکان اینکه موفق شوی سخت بود. بزرگ ترین خاطرات من از دوره دبیرستان است که معلمانش همیشه اسطوره مهربانی بودند. اگر مدرسه خانه دوم ماست، معلم ها هم مادر دوم ما بودند و با تنبیه شان تخصص و با اخم شان به ما تمرین زندگی می دادند. آنها با مهربانی بی بدیل و بزرگ شان به ما درس زندگی می دادند. برای دل دادن و دلخوش شدن.
خیلی دوست ندارم با مدل شعاری حرف بزنم، می خواهم شیرین بگویم چون عادت کرده ام این طوری حرفم را بزنم، وقتی اسم کلاس مدرسه می آید، یاد خانم عباسی، معلم کلاس اولم می افتم و قلبم می تپد. اینکه به عشق زنگ تفریح و تغذیه از کلاس بیرون می زدیم، امیدوارم امروز هم دانش آموزی بدون تغذیه و در حسرت یک خوراکی کوچک نماند."
خاطره ای که کامران تفتی از دوران مدرسه دارد هم مثل جنوب ایران گرم است: "دبستان من از جنوب ایران، شهر بندرعباس شروع شد. چون پدرم نظامی بود و به این شهرستان منتقل شده بود. من روی صندلی ها و نیمکت های داغ بندعباس الفبای دانش را یاد گرفتم.
بزرگترین اتفاق و یادگار روزهای مدرسه، سختی جنگ و موشک باران بود. در عوض معلمان ما در عین عشق و مهربانی به ما درس یاد می دادند. البته هیچ کس آن موقع نمی دانست که یکی قهرمان کشتی جهان می شود و یکی دیگر بازیگری به نام کامران تفتی.
مدرسه کوچک ما در بندعباس امکاناتی نداشت و در این شرایط امکان اینکه موفق شوی سخت بود. بزرگ ترین خاطرات من از دوره دبیرستان است که معلمانش همیشه اسطوره مهربانی بودند. اگر مدرسه خانه دوم ماست، معلم ها هم مادر دوم ما بودند و با تنبیه شان تخصص و با اخم شان به ما تمرین زندگی می دادند. آنها با مهربانی بی بدیل و بزرگ شان به ما درس زندگی می دادند. برای دل دادن و دلخوش شدن.
خیلی دوست ندارم با مدل شعاری حرف بزنم، می خواهم شیرین بگویم چون عادت کرده ام این طوری حرفم را بزنم، وقتی اسم کلاس مدرسه می آید، یاد خانم عباسی، معلم کلاس اولم می افتم و قلبم می تپد. اینکه به عشق زنگ تفریح و تغذیه از کلاس بیرون می زدیم، امیدوارم امروز هم دانش آموزی بدون تغذیه و در حسرت یک خوراکی کوچک نماند."
