شهدای ایران: هم در مسافت زمینی راه زیاد است و هم در فاصله زمانی! حدود 1400 سال از 61 کوفه گذشته و از تهران تا کوفه بیش از 1000کیلومتر راه است.


اما همین دو شهر و دو زمان که از هر لحاظ با هم دور و از هر جهت با هم متفاوت هستند؛ در یک نقطه بهم نزدیک و یا بهم چسبیده می شوند!

نقطه ای که غفلت از آن فجایع زیادی را به همراه داشت. غفلتی که از غدیر آغاز شد و امامی را خانه نشین کرد و نازدانه رسول را بین در و دیوار قرار داد و این غفلت در کربلا خود را به وضوح نشان داد.

کوفه 61 تا تهران 96 بهم نزدیکند اگر به آن نقطه توجه نکرد!

آن نقطه حساس "عدم بصیرت" است! عدم بصیرتی که علی را مجبور کردند تا مالک را از کنار تیرک خیمه ی راس فتنه باز گرداند! عدم بصیرتی که حکمیت را تحمیل کردند و ساده لوحی همچون ابوموسی را بر قرآن ناطق ترجیح دادند! عدم بصیرتی که با مسلم نماز ظهر خواندند و غروب او را تنها گذاشتند! عدم بصیرتی که تا عصر عاشورا بودند اما در لحظه جانفشانی امام را ترک کردند!



آن نقطه حساس "لقمه حرام" است،لقمه ای که نگذاشت صدای بهترین مخلوق زمین شنیده شود، لقمه ای که قرآن را بر نی برد و علی را تنها گذاشت!

آن نقطه حساس"کبر و منیت" است! نقطه ای که خیلی زود غدیر را در سقیفه تفسیر کردند و زهرا را در کوچه سیلی زدند! اولین ها بودند که از علی خواستند تا دست دراز کند تا با ولایت بیعت کنند و باز اولینها بودند که ولایت را غصب کردند!

آن نقطه"نماز بی ولایت"است، نمازخوانانی که پینه بر پیشانی داشتند و شهادت به رسالت پیغمبر می دادند اما خنجر بر سر باب علم محمدی و وصی نبوی کشیدند!در صبح و شام شهادتین می گفتند اما سیلی بر صورت دخت نبی زدندو بر پیکر آل رسول اسب راندند!نمازخوانانی که سجاده از زیر پای حسن کشیدن و بر نماز حسین تیر پرتاب کردند!نمازی که به آسمان نمی رود و فقط خم و راستی بیش نیست اگر در آن ولایت و بصیرتی نباشد!نمازی که دو رکعت صبحش با سلام خورشید باشد به جایی نمی رسد!

آن نقطه حساس مار خوش خط و خالی است به نام "دنیا"! دنیایی که با گندمش سر عزیز رسول را بر نی افراشته اند و اهل بیتش را به اسارت!دنیایی که بخاطر گوشواره ای، گوش دخترکی معصوم را زخمی کردند!دنیایی که بخاطر انگشتری،انگشت از دست سرور جوانان بهشت بریدن!دنیایی که بخاطر کیسه های زر، حسن را تنها گذاشتند و صلحی تحمیل کردند

آن نقطه حساس"بی اعتقادی و نداشتن غیرت دینی" است. همان نقطه ای که دین را مانند کبریتی خاموش بی خطر می سازد، همان نقطه ای که از اسلام جز پوستینی چیزی به جا نمی گذارد، همان نقطه ای که بوزینه ها از منبر رسول الله بالا رفتند، همان نقطه ای که آل الله را در خیابانهای شام می گرداندند، همان نقطه ای که به ندای هل من ناصر امام لبیک نگفتند و کنج عافیت طلبی گزیدند و به سجاده های ریا متوسل شدند! تا دنیایشان را با دینداری ظاهری زینت دهند! همان نقطه ای که در هنگام جهاد خود را به نشنیدن زدند و یا هزاران بهانه آوردن تا از جهاد و یاری امام فرار کنند، همان نقطه ای که اسلام را فقط در زمان صلح می خواهند و نه زمان جهاد! همان نقطه ای که اسلام را از ظلم ستیزی تهی می کند و اسلام بی درد و رفاه طلب را جایگزین می نماید.

کوفه 61 و تهران 96 بهم نزدیکند اگر به مولفهای تاریخ توجه نکنیم، بهم نزدیکند اگر از تاریخ نخواهیم درس نگیریم.

اگر تهران 96 می خواهد که کوفه 61 نباشد باید به پیام امام خود عمل کند،واجب فراموش شده اسلام یعنی امربه معروف و نهی از منکر را احیا و اقامه کند که همه این نقاط همخوان شدن با کوفه ۶۱ را از بین خواهد برد

* علی صالحی زاده