شهر در ماتم عزای سالار شهیدان بود که خبر برگشتن پیکر رضا دامرودی همه را در بهت و حیرت فرو برد؛ شهیدی که پیش از این خبر شهادتش را خودش داده بود.
به گزارش شهدای ایران به نقل ازبصیر، سبزوار شهر در ماتم عزای سالار شهیدان بود که خبر رسید؛ همه در بهت این خبر فرورفته بودند هراز چندگاهی خبر شهادت و تشییع مدافعان حرم در گوشه و کنار کشور و شهرهای اطراف به گوش می رسید و باز در غربت به دست فراموشی سپرده میشد؛ اما این بار خبر مربوط به سبزوار بود اولین شهید مدافع حرم سبزوار تقدیم به عقیله بنی هاشم شده بود.
سوم محرم شهر سیاه پوش در ماتم اباعبدالله بود خبر شهادت رضا دامرودی به سرعت در شهر پیچید و شور تازه ای را در میان عزاداران پخش کرد.
رضا دامرودی زاده بیستم تیرماه 1367 در روستا دامرود دوران کودکی را گذراند و مانند دیگر کودکان به تحصیل پرداخت؛ از همان ابتدا آرزوهایش با هم سن و سالهایش متفاوت بود که در فکر تخیل هم سن و سالانش نمیگنجید
روستای ما شهید ندارد
روستا دامرود در بخش روداب سبزوار پنج شهید را برای دفاع از انقلاب در جنگ تحمیلی تقدیم کرده؛ اما هیچ گاه میسر نشده بود تا هیچ کدام از این شهدای گرانقدر در روستا دفن شوند، این مسئله‌ای بود که تبدیل به آرزویی برای رضا شده بود چرا مزاری و نشانه ای از انقلاب و شهادت در روستا وجود ندارد تا بتواند خود و دیگران انجا را مامنی برای دلتنگی هایشان کنند.
زمزمه های پیشروی داعش در منطقه و نزدیک شدنش به حرم عقیله بنی هاشم تاب و توانش را برده بود و نمی توانست بی تفاوت باشد باید کاری می کرد بهترین راه را حضور در بین مدافعین حرم عمه سادات پیدا و برای این کار در گردان امام حسین(ع) ثبت نام کرد و تقاضای اعزام به سوریه را داشت چند ماه از تقاضایش گذشته بود که در مهرماه سال 94 توانست جواز مدافع حرم بودن خود را از عقیله بنی هاشم بگیرد و برای دفاع از مرزهای اسلام پا در میدان نبرد بگذارد.
خبر شهادتش را خودش برایمان آورد
مادر شهید رضا دامرودی روایتی از خداحافظی و وداع فرزندش را اینگونه تعریف می کند: چند سالی بود که رضا در سبزوار ساکن شده بود خبر موافقت با اعزامش را که شنید برای خداخافظی آمد؛ اما نه یک بار بلکه یازده بار آمد و کسب حلالیت کرد از پدرش می خواست تا با کسی در خصوص رفتنش به سوریه حرفی نزند.
بارآخر که برای خداخافظی و وداع آمد حالش با همیشه متفاوت بود گویی خودش خبر شهادتش را آورده بود و گفت مادر دلت می خواهد که از این به بعد مادر شهید باشی(؟)، اشک در چشمانش بود این آرزوی همیشگی اش بود انگار فهمیده بود که آرزویش در آستانه برآورده شدن است.
رضا رفت و تا چند روز قبل از شهادتش کم و بیش با مادر در ارتباط بود تا اینکه گفت شاید چند روزی نتوانم تماس بگیرم. چندروزی گذشت، شب شنبه باخواب عجیبی که دیدم بیدار شدم روستا شلوغ بود همه برای تشییع شهید آمده بودند وآن شهید کسی نبود جز رضا ...
همان روز همزمان با سوم ماه محرم خبر شهادتش را هم برایمان آوردند.
رضا به کاروان اسرای کربلا اقتدا کرد تا پیکرش در خار و خاشاک سوریه کشیده شود و بال شهادتش باز شود.
یکی از همرزمان شهید که در عملیات همراش بود و تا لحظه شهادت در کنارش بود شهادتش را اینگونه شرح می دهد: حدود نیم ساعت قبل از شهادت، رضا جلوی من موضع گرفته بود و با لبخندی شیرین از من پرسید کدام سمت موضع بگیرم. با دوربین ۱۲.۷ دوربین کشی کردم و بهش گفتم به سمت خانه های روبه رو…
دوباره با همان لبخند شیرینش پاسخم را داد و موضع گرفت …
به او گفتم با خمپاره شصتی که همراهش است به سمت خانه ها شلیک کند که همان لحظه دستور آمد «همه یک گام به عقب برگردند» ؛ با هم به موضع قبل برگشتی. وقتی در مرحله دوم پیشروی رضا شهید شد تازه فهمیدم چرا آنقدر لبخندهایش شیرین و معنا دار شده بود…
وی ادامه داد تیری آمد که به سر رضا برخورد و به شدت مجروحش کرد؛ اوضاع منطقه به هم ریخته بود و درگیری به شدت ادامه داشت برای اینکه مکان مان را تغییر دهیم و به جای امن تر برویم باید فاصله ای را پیاده می آمدیم پیکر رضا مجروح و نیمه جان بود و برای اینکه بتوانم از خطر اسارت به دست تکفیری ها نجاتش دهم بالاجبار بدنش را به آرامی عقب کشیدم هنوز بال پروازش باز نشده بود که روی خار و خاشاک بیابان کشیده و بعد به شهادت رسید.
جای خالی مزار شهید را خودش پر کرد
برای هیچ کار منتظر نمی ماند تا دیگران اقدام کنند همیشه بهترین کار را خودش انجام میداد جای خالی مزار شهید را خودش پر کرد تا روستای دامرود هم یکی از سربازان ولایت و مدافعان حرم بی بی زینب را در خود جای دهد.
مرتضی بیدخوری
سوم محرم شهر سیاه پوش در ماتم اباعبدالله بود خبر شهادت رضا دامرودی به سرعت در شهر پیچید و شور تازه ای را در میان عزاداران پخش کرد.
رضا دامرودی زاده بیستم تیرماه 1367 در روستا دامرود دوران کودکی را گذراند و مانند دیگر کودکان به تحصیل پرداخت؛ از همان ابتدا آرزوهایش با هم سن و سالهایش متفاوت بود که در فکر تخیل هم سن و سالانش نمیگنجید
روستای ما شهید ندارد
روستا دامرود در بخش روداب سبزوار پنج شهید را برای دفاع از انقلاب در جنگ تحمیلی تقدیم کرده؛ اما هیچ گاه میسر نشده بود تا هیچ کدام از این شهدای گرانقدر در روستا دفن شوند، این مسئله‌ای بود که تبدیل به آرزویی برای رضا شده بود چرا مزاری و نشانه ای از انقلاب و شهادت در روستا وجود ندارد تا بتواند خود و دیگران انجا را مامنی برای دلتنگی هایشان کنند.
زمزمه های پیشروی داعش در منطقه و نزدیک شدنش به حرم عقیله بنی هاشم تاب و توانش را برده بود و نمی توانست بی تفاوت باشد باید کاری می کرد بهترین راه را حضور در بین مدافعین حرم عمه سادات پیدا و برای این کار در گردان امام حسین(ع) ثبت نام کرد و تقاضای اعزام به سوریه را داشت چند ماه از تقاضایش گذشته بود که در مهرماه سال 94 توانست جواز مدافع حرم بودن خود را از عقیله بنی هاشم بگیرد و برای دفاع از مرزهای اسلام پا در میدان نبرد بگذارد.
خبر شهادتش را خودش برایمان آورد
مادر شهید رضا دامرودی روایتی از خداحافظی و وداع فرزندش را اینگونه تعریف می کند: چند سالی بود که رضا در سبزوار ساکن شده بود خبر موافقت با اعزامش را که شنید برای خداخافظی آمد؛ اما نه یک بار بلکه یازده بار آمد و کسب حلالیت کرد از پدرش می خواست تا با کسی در خصوص رفتنش به سوریه حرفی نزند.
بارآخر که برای خداخافظی و وداع آمد حالش با همیشه متفاوت بود گویی خودش خبر شهادتش را آورده بود و گفت مادر دلت می خواهد که از این به بعد مادر شهید باشی(؟)، اشک در چشمانش بود این آرزوی همیشگی اش بود انگار فهمیده بود که آرزویش در آستانه برآورده شدن است.
رضا رفت و تا چند روز قبل از شهادتش کم و بیش با مادر در ارتباط بود تا اینکه گفت شاید چند روزی نتوانم تماس بگیرم. چندروزی گذشت، شب شنبه باخواب عجیبی که دیدم بیدار شدم روستا شلوغ بود همه برای تشییع شهید آمده بودند وآن شهید کسی نبود جز رضا ...
همان روز همزمان با سوم ماه محرم خبر شهادتش را هم برایمان آوردند.
رضا به کاروان اسرای کربلا اقتدا کرد تا پیکرش در خار و خاشاک سوریه کشیده شود و بال شهادتش باز شود.
یکی از همرزمان شهید که در عملیات همراش بود و تا لحظه شهادت در کنارش بود شهادتش را اینگونه شرح می دهد: حدود نیم ساعت قبل از شهادت، رضا جلوی من موضع گرفته بود و با لبخندی شیرین از من پرسید کدام سمت موضع بگیرم. با دوربین ۱۲.۷ دوربین کشی کردم و بهش گفتم به سمت خانه های روبه رو…
دوباره با همان لبخند شیرینش پاسخم را داد و موضع گرفت …
به او گفتم با خمپاره شصتی که همراهش است به سمت خانه ها شلیک کند که همان لحظه دستور آمد «همه یک گام به عقب برگردند» ؛ با هم به موضع قبل برگشتی. وقتی در مرحله دوم پیشروی رضا شهید شد تازه فهمیدم چرا آنقدر لبخندهایش شیرین و معنا دار شده بود…
وی ادامه داد تیری آمد که به سر رضا برخورد و به شدت مجروحش کرد؛ اوضاع منطقه به هم ریخته بود و درگیری به شدت ادامه داشت برای اینکه مکان مان را تغییر دهیم و به جای امن تر برویم باید فاصله ای را پیاده می آمدیم پیکر رضا مجروح و نیمه جان بود و برای اینکه بتوانم از خطر اسارت به دست تکفیری ها نجاتش دهم بالاجبار بدنش را به آرامی عقب کشیدم هنوز بال پروازش باز نشده بود که روی خار و خاشاک بیابان کشیده و بعد به شهادت رسید.
جای خالی مزار شهید را خودش پر کرد
برای هیچ کار منتظر نمی ماند تا دیگران اقدام کنند همیشه بهترین کار را خودش انجام میداد جای خالی مزار شهید را خودش پر کرد تا روستای دامرود هم یکی از سربازان ولایت و مدافعان حرم بی بی زینب را در خود جای دهد.
مرتضی بیدخوری
