روزنامه اصلاح‌طلب قانون نیز اخیرا سعی کرده است شلیک موشک‌‌های سپاه به مواضع داعش را دلیل اصلی شهادت شهید حججی معرفی کند.
شهدای ایران: روزنامه وطن امروز در بخشی از یادداشت عجیب خود درباره اصلاح طلبان و داعش می نویسد: به برکت خون شهید حججی‌ها، الساعه- و پس از این نیز- لازم نیست در خوزستان و دیگر مرزهای غربی کشور با تکفیری‌ها بجنگیم. حالا که به اینجا رسیده‌‌‌‌‌ایم اما انصاف نیست یادی از حامیان داخلی داعش طی سال‌های گذشته و حتی هم‌اکنون(!) نکنیم. مثلا آبان‌ماه 95، شبکه العربیه عربستان سعودی به پوشش سخنان «یدالله اسلامی»، نماینده اصلاح‌طلب ادوار مجلس در همین زمینه پرداخته، می‌نویسد: «اسلامی حضور ایران را در سوریه به چالش می‌کشد... او می‌گوید آیا اگر ایران وارد نبرد سوریه نمی‌شد، جنگ با داعش به شهرهای ایران کشیده می‌شد؟» به گمانم، تئوری مغز فندقی‌ها در همین جاها کاربرد داشته باشد. کاربردی البته بسیار محدود!
مثلا طبق آن تئوری، دیگر نمی‌توان حضور داعش در فیلیپین را توجیه کرد، چرا که دولت فیلیپین نه‌تنها در ائتلاف نمایشی ضدداعش حضور نیافته که در راه مبارزه با تکفیری‌ها، حتی یک سبیل آتشین هم برای آنها نکشیده است! با این همه، اکنون فیلیپین عرصه تاخت‌وتاز این انسان‌‌های بی‌مغز است. بگذریم! مسأله جدی‌تر از این حرف‌هاست. سخن از جریان سیاسی-رسانه‌ای منسجمی است که طی سال‌های گذشته مکرر از تشکیل دولت تکفیری‌ها در سوریه دفاع کرده است. آن هم به اسم دفاع از آزادی! مثلا پس از آنکه فروردین‌ماه 90، شیمون پرز طی مقاله‌ای در گاردین چاپ لندن از گسترش دامنه ناآرامی‌ها به سوریه استقبال می‌کند، مجله مهرنامه در شماره اردیبهشت‌ماه 90، طی سلسله مقالاتی، حکومت علوی‌ها در سوریه را غیردموکراتیک و کودتایی معرفی می‌کند و از آن پس، تخطئه حکومت قانونی سوریه تبدیل به روال معمول آن در تمام شماره‌ها می‌شود.
شهریورماه 90، مهرنامه با چاپ تصویر بشار اسد روی جلد و تیتر بزرگ «ارثیه پدری» روی دکه‌ها می‌رود تا در همگامی با تکفیری‌ها، اردوغان، آمریکا، اروپا و البته عربستان سنگ تمام گذاشته باشد. مهرنامه به عنوان تئوریک‌‌‌ترین رسانه غربگرایان، سال 91 را هم با تاختن بر بشار اسد و حمایت از تکفیری‌ها شروع می‌کند. آنگونه که در یکی از مقالات ویژه‌نامه نوروزی خود می‌نویسد: «بشار اسد رئیس‌جمهوری سوریه بعید است سال را با حضور در سریر قدرت به پایان برساند!» اینها اما تازه شروع ماجراست. 23 فروردین‌ماه 91، 200 پزشک اصلاح‌طلب ایرانی طی نامه‌ای به بشار اسد، اقدامات وی در مقابله با مردم(!) سوریه را محکوم می‌کنند. در صدر نامه مذکور اسامی افرادی چون علی شکوری‌راد، مصطفی معین و محمدرضا خاتمی می‌درخشد.مذکور اسامی افرادی چون علی شکوری‌راد، مصطفی معین و محمدرضا خاتمی می‌درخشد.
سپس از اواسط سال 91، رسانه‌‌های معتدل‌تر اصلاح‌طلب چون خبرآنلاین نیز به پیروی از مهرنامه، شرق، آسمان، اعتماد و دیگران به ترجمه مقالات پایگاه‌‌های آمریکایی- انگلیسی پرداخته، سقوط قریب‌الوقوع دولت سوریه را القا می‌کنند. حجم حمایت رسانه‌‌های اصلاح‌طلب از تکفیری‌ها و تخطئه دولت سوریه طی سال‌های گذشته به حدی است که برای برشمردن آن طبیعتا نیاز به انتشار چندین جلد کتاب خواهیم داشت، با این حال، واقعیت تکان‌دهنده‌تری هم وجود دارد: «حمایت همزمان از دولت عربستان!» تاج‌زاده، از چهره‌‌های فعال فتنه 88 نیز هر روز برای دفاع از تکفیری‌ها، دست به خلق تئوری جدیدی در توئیتر می‌زند و حتی گرد و خاک اهواز را به مدافعان حرم چسبانده، می‌نویسد: «وقتی حفظ اسد مهم‌تر از پاسداری از خوزستان شد، دیدن چنین وضع ناگواری نیز دور از انتظار نبود!» او پیش‌تر نیز طی سخنانی راهبردی(!) و عمیق گفته بود: «نگرانم زمانی اسد بگوید من می‌خواستم همان ابتدا اصلاحات سیاسی انجام دهم اما جمهوری اسلامی مانع شد». از آن سو، روزنامه اصلاح‌طلب قانون نیز اخیرا سعی کرده است شلیک موشک‌‌های سپاه به مواضع داعش را دلیل اصلی شهادت شهید حججی معرفی کند.
مثلا طبق آن تئوری، دیگر نمی‌توان حضور داعش در فیلیپین را توجیه کرد، چرا که دولت فیلیپین نه‌تنها در ائتلاف نمایشی ضدداعش حضور نیافته که در راه مبارزه با تکفیری‌ها، حتی یک سبیل آتشین هم برای آنها نکشیده است! با این همه، اکنون فیلیپین عرصه تاخت‌وتاز این انسان‌‌های بی‌مغز است. بگذریم! مسأله جدی‌تر از این حرف‌هاست. سخن از جریان سیاسی-رسانه‌ای منسجمی است که طی سال‌های گذشته مکرر از تشکیل دولت تکفیری‌ها در سوریه دفاع کرده است. آن هم به اسم دفاع از آزادی! مثلا پس از آنکه فروردین‌ماه 90، شیمون پرز طی مقاله‌ای در گاردین چاپ لندن از گسترش دامنه ناآرامی‌ها به سوریه استقبال می‌کند، مجله مهرنامه در شماره اردیبهشت‌ماه 90، طی سلسله مقالاتی، حکومت علوی‌ها در سوریه را غیردموکراتیک و کودتایی معرفی می‌کند و از آن پس، تخطئه حکومت قانونی سوریه تبدیل به روال معمول آن در تمام شماره‌ها می‌شود.
شهریورماه 90، مهرنامه با چاپ تصویر بشار اسد روی جلد و تیتر بزرگ «ارثیه پدری» روی دکه‌ها می‌رود تا در همگامی با تکفیری‌ها، اردوغان، آمریکا، اروپا و البته عربستان سنگ تمام گذاشته باشد. مهرنامه به عنوان تئوریک‌‌‌ترین رسانه غربگرایان، سال 91 را هم با تاختن بر بشار اسد و حمایت از تکفیری‌ها شروع می‌کند. آنگونه که در یکی از مقالات ویژه‌نامه نوروزی خود می‌نویسد: «بشار اسد رئیس‌جمهوری سوریه بعید است سال را با حضور در سریر قدرت به پایان برساند!» اینها اما تازه شروع ماجراست. 23 فروردین‌ماه 91، 200 پزشک اصلاح‌طلب ایرانی طی نامه‌ای به بشار اسد، اقدامات وی در مقابله با مردم(!) سوریه را محکوم می‌کنند. در صدر نامه مذکور اسامی افرادی چون علی شکوری‌راد، مصطفی معین و محمدرضا خاتمی می‌درخشد.مذکور اسامی افرادی چون علی شکوری‌راد، مصطفی معین و محمدرضا خاتمی می‌درخشد.
سپس از اواسط سال 91، رسانه‌‌های معتدل‌تر اصلاح‌طلب چون خبرآنلاین نیز به پیروی از مهرنامه، شرق، آسمان، اعتماد و دیگران به ترجمه مقالات پایگاه‌‌های آمریکایی- انگلیسی پرداخته، سقوط قریب‌الوقوع دولت سوریه را القا می‌کنند. حجم حمایت رسانه‌‌های اصلاح‌طلب از تکفیری‌ها و تخطئه دولت سوریه طی سال‌های گذشته به حدی است که برای برشمردن آن طبیعتا نیاز به انتشار چندین جلد کتاب خواهیم داشت، با این حال، واقعیت تکان‌دهنده‌تری هم وجود دارد: «حمایت همزمان از دولت عربستان!» تاج‌زاده، از چهره‌‌های فعال فتنه 88 نیز هر روز برای دفاع از تکفیری‌ها، دست به خلق تئوری جدیدی در توئیتر می‌زند و حتی گرد و خاک اهواز را به مدافعان حرم چسبانده، می‌نویسد: «وقتی حفظ اسد مهم‌تر از پاسداری از خوزستان شد، دیدن چنین وضع ناگواری نیز دور از انتظار نبود!» او پیش‌تر نیز طی سخنانی راهبردی(!) و عمیق گفته بود: «نگرانم زمانی اسد بگوید من می‌خواستم همان ابتدا اصلاحات سیاسی انجام دهم اما جمهوری اسلامی مانع شد». از آن سو، روزنامه اصلاح‌طلب قانون نیز اخیرا سعی کرده است شلیک موشک‌‌های سپاه به مواضع داعش را دلیل اصلی شهادت شهید حججی معرفی کند.
