به گزارش  شهدای ایران، دیگر آن مصلحت اندیشی های گذشته کنار رفته و حامیان دولت و اصلاح طلبان بدون هیچ رودربایستی به هم می تازند، به حدی که به ناسزاگویی رسیده اند.

به گزارش جهان ، چندروز قبل بود که محمدرضا عارف عنوان کرد که حسن روحانی پیروزی هایش را مدیون اصلاح طلبان است و به همین دلیل بایستی برای بستن کابینه با شورای عالی سیاستگذاری اصلاح طلبان نیز مشورت کند. وی همچنین هشدار داد که دیگر نباید آنها را به سمت نخود سیاه بفرستند. سخنان عارف در جمع اصطلاح طلبان به مزاق رسانه های و شخصیت های حامی دولت خوش نیامده و بدترین حملات سال های اخیر را نثار عارف کردند به نحوی که او را به مترسکی شبیه دانستند که تنها کاربردش دور کردن کلاغ هاست.

در همین زمینه سایت انتخاب در یادداشتی اینگونه رئیس شورای عالی سیاستگذاری اصلاح طلبان را نواخته است:" عارف دست بردار نیست! همان کسی که در میان قحط الرجال سال های اخیر که براثر کناره گیری یا کنارگذاشتن برخی چهره های اصلی جریان اصلاحات، یکباره «مهم» شد! او حالا تصور می کند رییس یک جبهه بزرگ به نام اصلاح طلبان است. او حالا پس از انتخابات تصور می کند روحانی مدیون او و شورای کذایی اصلاح طلبان است (و نه پیکره عظیم اصلاح طلبی) و به دنبال سهم خواهی هایی هست که بار دیگر، نزاع و اختلاف را برمی انگیزد و ناراحتی مردم را موجب می شود.

در میدان نزاع میان حامیان دولت و اصلاح طلبان، حسام الدین آشنا نیز عرصه را خالی نکرده و ناله و فغان سر داده است. آشنا مشاور فرهنگی روحانی در واکنش به عارف درباره کابینه، نوشت: «درست است که گفتمان از جنس سهم خواهی نیست اما امان از سهم خواهی های افراد به اسم جریان.»

اما صادق زیباکلام، هرچند فعال سیاسی اصلاح طلب محسوب می شود ولی در دفاع از روحانی و دولتش از پاپ کاتولیک تر شده و عارف را تهدید به برخورد و اخراج از جریان کرده است. وی در مصاحبه ای عنوان داشته اگر ائتلافی عمل نکنیم و آقای عارف و همراهانشان یک جریان شوند، کارگزاران یک جریان شوند، آقای خاتمی جریانی جدا شود و... در انتخابات مجلس در 98 و ریاست جمهوری در 1400 شکست خواهیم خورد.

ملاحظاتی وجود دارد که باعث می شود، تصمیمات شورای عالی اصلاح طلبان تصمیمات بسیار پخته و کاملی نباشد. اما به واسطه شرایطی که برای اصلاح طلبان وجود دارد، تصمیم گیری چندان ساده نبوده است. اما به صراحت می گویم، قطعا اگر این وضعیت ادامه پیدا کند و حجم انتقادات و ندانم کاری های شورای عالی زیاد و زیاد تر شود، مطمئن باشید به عنوان یک جریان دموکراتیک، بدنه اصلاح طلبان به یک جمع بندی و تصمیم دیگری خواهد رسید."

عبدالله ناصری، یکی دیگر از حامیان دولت به درگیری ها اضافه شده و عنوان داشته :" هیچ کس حق سهم خواهی از روحانی را ندارد، چه اصلاح طلب، چه اصولگرا. همچنین جعفرزاده ایمن آبادی نماینده حامی دولت در مجلس دهم اظهارات عارف را توهین به رئیس جمهور دانسته:" اینکه فردی بگوید ما روحانی را رئیس جمهور کردیم، توهین به رئیس جمهور منتخب است؛ چرا تیزهوشی روحانی را نادیده می گیرید؟ مگر می توان سخنرانی های روحانی را فراموش کرد؟ چرا انقدر انحصار طلبانه فکر می کنید؟ این اظهارات دلسوزانه نیست، امیدوارم دنبال سهمیه از کابینه نباشند.

به نظر می رسد آنچه در جریان است و از زبان عارف جاری شده خواسته قاطبه اصلاح طلبان برای گرفتن سهمی از پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری باشد. آنها بر این نظرند که روحانی بدون پشتیبانی این جریان حتی آرایش به بالای 10 درصد نیز نمی رسید که این آرا در انتخابات ریاست جمهوری 92 چیزی در حدود 3 درصد بود!

از این رو حضور برخی از شخصیت ها و مدیران اصلاح طلب در دولت را از واجباتی می دانند که روحانی می بایست آن را رعایت کند. آنها دیگر نمی خواهند اتفاقات سال 92 تکرار شود و به اسم جریان اعتدالی کلاه گشادی بر سرشان رود و دست خود را از دولت کوتاه ببینند.

به هر حال سال 1400 سال سرنوشت سازی است و حضور در برخی از وزارت خانه های مهم از جمله وزارت کشور برای آنها حیاتی است.

ولی در این سوی ماجرا حامیان دولت که در میان اصلاح طلبان و جریان هایی مانند حزب اعتدال و توسعه و حزب کارگزاران سازندگی حضور دارند، چنین رویکردی را از اصطلاح طلبان و شورای عالی سیاستگذاری نمی پذیرند و سهم خواهی از دولت را خط قرمزشان ارزیابی می کنند. به همین دلیل است که اظهارات عارف اینگونه واکنش آنها را برانگیخته و با بدترین اصلاحات به وی می تازند.

در چنین شرایطی در ماهها و هفته های آینده در صورتیکه حسن روحانی نخواهد سهم بیشتری به اصطلاح طلبان بدهد، درگیری ها شدیدتر خواهد شد و فراکسیون امید در مجلس سنگ اندازی های خود را دربرابر کابینه دوازدهم و لوایح دولت افزایش خواهد داد. همچنین طلاق سیاسی اعتدالیون و اصلاح طلبان بسیار زودتر از آنچه انتظار می رفت اتفاق خواهد افتاد.

ولی باید عنوان کرد که محمدرضا عارف هرچند در سال های اخیر بارها تلاش کرده تا خودی از خود نشان دهد و به دفاع از اصلاحات در عرصه سیاسی بپردازد ولی به محض هرگونه تحرکی با مانع سختی چه در میان اصلاح طلبانی مانند حزب کارگزاران و چه حامیان دولت مواجه می شود.

این درحالیست که عدم انصراف وی در سال 92 بدون شک باعث شکست روحانی می شد امری که حامیان دولت به هیچ وجه نمی خواهند به آن اعتراف کنند.