نام دماوند که می آید تصویر همان قله ی سربه فلک کشیده ای در ذهن نقش می بندد که همیشه کلاهی از برف بر سرش می گذارد؛ همانی که سایه اش را بر سر تهران انداخته و در نزدیکی این شهر شلوغ و پر همهمه آرمیده است.
به گزارش شهدای ایران، کوه استواری که مقصد محبوب بسیاری از کوهنوردان است که می خواهند لذت فتحش را بچشند و بر فراز این بام مرتفع لحظاتی فراموش نشدنی را به ثبت برسانند. نام دماوند یادآور اقتدار طبیعت ایران است و جلوه اش هیچگاه برای هیچ کس تکراری نمی شود. کوهی که در دلش ول وله ای برپاست اما آرام بر جایش ایستاده و خم به ابرو نمی آورد تا هیچ کس راز مذاب دلش را نبیند و نداند.
صبح که می شود خورشید خودش را کم کم بالا می کشد تا بتواند خودش را به وسط آسمان برساند و از آن بالا وجود دماوند را گرم کند. گویی او هم دلش برای این زیبایی و شکوه ضعف می رود. غروب که می شود کم کم ستاره ها و ماه از خواب بیدار می شوند و چراغ آسمان را روشن می کنند.
تاریکی هوا بهانه ای می شود تا آسمان بر فراز دماوند هم جور دیگری بدرخشد و به دور از نورهای رنگارنگ شهر، چراغانی محشری را راه بیندازد.
صبح که می شود خورشید خودش را کم کم بالا می کشد تا بتواند خودش را به وسط آسمان برساند و از آن بالا وجود دماوند را گرم کند. گویی او هم دلش برای این زیبایی و شکوه ضعف می رود. غروب که می شود کم کم ستاره ها و ماه از خواب بیدار می شوند و چراغ آسمان را روشن می کنند.
تاریکی هوا بهانه ای می شود تا آسمان بر فراز دماوند هم جور دیگری بدرخشد و به دور از نورهای رنگارنگ شهر، چراغانی محشری را راه بیندازد.
