سرویس اجتماعی پایگاه خبری شهدای ایران - سید هادی کسایی زاده: در میان هیاهوی مردم شهر که در سالروز حمله شیمیایی به سردشت به مزار شهدا آمده بودند کنار سنگ مزاری آرام نشسته بود و زمین را نگاه می کرد. هر چند دقیقه یک بار نگاهش می کردم. انگار تنها بود. آرام آرام نزدیک شدم و گفتم: سلام ... عزیز در دل خاک دارید؟ گفت: سلام بله همسر و پسرم که سال 66 در حمله شیمیایی به سردشت شهید شدند.

کنار مادر و همسر شهید نشستم و با هم گپ زدیم. صدایش غمگین بود انگار دوست داشت گریه کند اما به احترام من بغش را نگه می داشت. از بی وفای بنیاد شهید گفت که حتی در این سالها یک احوالپرسی هم نکردند و نگفتند آهای مادر و همسر شهید زنده ای؟ مرده ای؟ ... فقط همان حقوق بخور ونمیر 1.5 میلیون تومانی ... همین ...

مادر سردشتی دیگر ساکن سرچاوه نبود و در کنار خانه دخترش در ارومیه زندگی می کرد اما به عشق سردشت هر سال 7 تیر میهمان همسر و فرزن شهیدش می شود. این مادر شهید هنوز در خانه اجاره ای زندگی می کند. می گوید خدا را شکر زنده ام اما هیچ توجهی ... ای بابا ... و من در ادامه صحبت اش گفتم ... درد؛ یعنی تو خاک خودت غریب دیاری ...

ساعت 17 عصر روز هفتم تیرماه 1396؛ اینجا سردشت ... و من همانند سالهای قبل میهمان قربانیان سلاح های شیمیایی در سرچاوه هستم. انجمن ها و NGO های زیادی امسال در مراسم حضور داشتند. از انجمن حمایت از قربانیان سلاح های شیمیایی سردشت تا انجمن هه تاو، سبز، فعالان مدنی، دوچرخه سواران و کوهنوردان سردشتی و میهمانانی که از بانه و شهرها اطراف آمده بودند.

حضور چهره های جوان و حتی نوجوانان در راهپیمایی روز هفتم تیرماه سردشت دیدنی بود. نواختن موسیقی و اجرای سرود در مزار شهدا، پارچه نوشته های توجه به قربانیان سلاح های شیمیایی، حمایت از کولبران و رسیدگی به وضعیت اشتغال و توسعه اقتصادی در سردشت مهمترین شعارهای شهروندان سردشتی بود.

در این راهپیمایی هیچ مقام و مسئولی را ندیدم ... خبری از دستیار ویژه رئیس جمهور در امور حقوق شهروندی، معاون زنان رئیس جمهور، معاون حقوقی رئیس جمهور، رئیس ستاد حقوق بشر قوه قضائیه و سایر دوستان و آشنایان همیشگی رسانه ها نبودند. حتی رسانه ملی هم که با برنامه های زرد 20:30 و باشگاه خبرنگاران جوان و گفتگوی ویژه خبری همیشه به من مردم طوری القا می کند که حامی مردم است خبر ویژه ای برای قربانیان سلاح های شیمیایی سردشت نداشت.