بیکاری در دولت یازدهم تشدید شد
نامزد دوازدهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری گفت: اگر تلاش‌های رزمندگان ما نبود ناامنی در اروپا و آمریکا بیشتر شده بود.
تاریخ: ۲۱ ارديبهشت ۱۳۹۶ - ۲۱:۳۷
میرسلیم در برنامه پاسخ به سوال کارشناسان در شبکه چهار سیما، افزود: دوستان ما در صنایع دفاعی فعالیت‌های خوبی کردند و مهارت های بسیاری بدست آوردند و آمریکا هم می‌داند که اگر وارد صحنه اقدام نظامی بشود، برایش گران تمام خواهد شد؛ بنابراین فقط رجز می‌خواند.
نامزد حزب موتلفه اسلامی در دوازدهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری گفت: راهبر اول ما در مقابله با سیاست‌های سلطه جویانه آمریکا، راهبرد تجهیز و تقویت بنیه دفاعی کشور است.
وی افزود: ما باید ندای صلح طلبی و عدم ستیزه جویی خودمان را از طریق کشورهای دوست به گوش آمریکایی‌ها برسانیم؛ نیت جمهوری اسلامی این است که بشریت در آرامش باشد.
میرسلیم گفت: ما همواره گفتیم حل مساله فلسطین باید براساس قواعد مردم سالارانه باشد.
وی افزود:جمهوری اسلامی اجازه نداد تا جهالت تکفیری‌ها در دنیا حاکم شود و شهدای زیادی در این را داد. اگر تلاش های رزمندگان ما نبود ناامنی در اروپا و آمریکا بیشتر شده بود. ایران خدمت بزرگی به همه کشورهای دنیا کرده است.
میرسلیم گفت: حضور ایرانیان وطن دوست در آمریکا باعث می‌شود تا دولت آمریکا نتواند رجزخوانی‌هایش علیه ایران را به منصه ظهور برساند
وی افزود: ما برای مسکن ارزان باید روش های مهندسی دقیق بکار ببریم. لازم نیست این منازل تجملاتی داشته باشد بلکه باید استخوان دار بوده و در مقابل زلزله مقاوم باشد. مسکن ارزان به معنای مسکن بی‌کیفیت نیست.
میرسلیم گفت: روش ما در مسکن ارزان اجاره به شرط تملیک است.
وی افزود: تورمی که در حد 40 درصد باشد ویران کننده است و اجازه پیشرفت را به کشور نمی‌دهد بنابراین باید با این تورم مبارزه کرد.
میرسلیم گفت: در هر کشوری که بدنبال توسعه اقتصادی است، تورمی حدود 3 درصد وجود دارد. این تورم نه تنها به سلامت اقتصادی ضربه نمی‌زند بلکه باعث ایجاد انگیزه فعالیت‌های اقتصادی می‌شود
وی افزود: مساله اشتغال و بیکاری از اواخر دولت دهم آغاز شد و در دولت یازدهم شدت گرفت.
میرسلیم گفت: مشکل بیکاری اهمیت بیشتری از مشکل تورم دارد زیرا بیکاری باعث ناهنجاری‌های اجتماعی و حتی معضلات امنیتی می‌شود و ارکان جامعه را تضعیف می‌کند
وی افزود: فراموش کردن بیکاری و پرداختن به مساله تورم چاره‌ساز مشکلات جامعه نیست.
میرسلیم گفت: باید موانع اداری و مشکلات بانکی از پیش پای کارگاههای تولیدی برداشته شود تا آنها بتوانند شاغلین خودرا بازگردانند. در این زمینه نیازمند سرمایه گذاری نیستیم زیرا سرمایه های این کارگاهها موجود است و فقط باید آنها را احیا کرد
وی افزود: برخی بنگاههای ما فعال هستند ولی بهره‌وری مناسب ندارند و فقط دولت باید به آنها مشوق های لازم را بدهد.
میرسلیم گفت: دولت باید برخی اشتغالات اصلی و «مادر» را احیا کند تا در کنار آن هزاران شغل فرعی دیگر ایجاد شود. بنابراین صنایع تولیدی مادر، باید افزایش یابد تا اشتغالات جانبی و فرعی رونق بگیرد.
وی افزود: شعار اصلی من این است که آن دسته از حقوقی که مردم داشتند و به آن بی‌توجهی شده است،احقاق کنیم. این حقوق همان حقوقی است که در قانون اساسی آمده است.
میرسلیم گفت: محقق کردن آرمان های قانون اساسی کار یک یا دو دولت نیست.
وی با بیان اینکه دولت باید با مردم روراست باشد و آنها را تزویر نکند و آمارهای_دروغ به آنها ندهد، افزود: در دولت درستی، وزرا باید از شایستگی های لازم برخوردار باشند، نباید بطور مطلق نفی کننده فضای_مجازی باشیم. از فضای محازی استفاده های خوبی می‌توان کرد.
میرسلیم با اشاره به اینکه صدا و سیما می‌تواند با ایجاد مکمل‌هایی در کنار فضای مجازی، ضریب نفوذ خود را افزایش دهد، ادامه داد:با فضای مجازی امکان نظارت عمومی فراهم خواهد شد؛ به نظر من ابزار فضای مجازی باید بماند و کمک کننده نظام مردم سالارانه با نظارتی فعال و عمومی باشد.
وی با بیان اینکه البته برنامه های مستهجن، توهین ها، شایعات و دروغ ها باید از این فضا حذف شود، گفت: نباید نسبت به زمینه های اشتغال از طریق فضای مجازی غافل باشیم.
میرسلیم با بیان اینکه قاعده مردم سالاری این است که اگر هر اکثریتی اقلیت را سرکوب کند، خودش را بر باد داده است، افزود: اقلیت هم نباید به لجن پراکنی، فخاشی، دروغگویی و شایعه‌پراکنی علیه اکثریت بپردازد؛ اسم این کارها نقد نیست
وی گفت: ما کاری که در طول 15 سال گذشته در حزب موتلفه اسلامی انجام دادیم، نقادی توام با احترام نسبت به دولت‌ها بوده است. هیچگاه نقدهای ما همراه با توهین و تخریب نبوده است. حتی برخی از این نقدها را محرمانه مطرح کردیم.
میرسلیم افزود: منتقد غیرصادق، خائن به مردم و جامعه خواهد شد. برخی تیترهای رسانه‌ها هیچ انطباقی با متن ندارد و نوعی دروغ و انحراف در جامعه محسوب می‌شود.
وی گفت: من از منتقدان برنامه ششم توسعه هستم. البته این برنامه را دولت یازدهم پیشنهاد نداده بلکه مجلس آن را در قالب طرح بررسی کرده است.
میرسلیم افزود: نباید به بودجه سالانه، تبصره های متعددی خارج از برنامه های توسعه اضافه کنیم.

سارق همه چیز!؟

https://t.me/rouhanithesis/160
دفاع سیدحسن امین از تز دکترای حسن روحانی در بوته‌ی نقد
دکتر م. الف.
آقای دکتر سیدحسن امین هفته‌ی گذشته در روزنامه‌ی «قانون» در دفاع از تز دکترای آقای حسن روحانی کپی‌شدن‌های فراوان را غیرعمدی دانسته و به چند طریق به توجیه آن‌ها پرداخته است:
(1) گاهی آن‌را به توضیح‌المسائل مراجع تقلید تشبیه می‌کند: «در رساله‌هایی که مراجع تقلید ارائه می‌دهند گاهی مطالب شبیه یکدیگر است. آیا می‌توان عنوان کرد که این مطالب از یکدیگر کپی شده‌اند؟ به طور قطع پاسخ این سؤال منفی است.»
(2) گاهی نیز آن‌را به فلسفه‌ی ملاصدرا تشبیه می‌کند: «حتی در کتاب «اسفار اربعه» ملاصدرا نیز بخش‌هایی وجود دارد که در برخی از کتاب‌های دیگر نیز نظیر آن نوشته شده است. آیا می‌توان گفت که کتاب این فیلسوف بزرگ، سرقت ادبی است؟»
(3) گاهی نیز آن‌را توارد می‌داند: «... به این موضوع «توارد» گفته می‌شود. در زمینه حقوق یا فقه این مسائل زیاد دیده می‌شود اما دلیلی بر سرقت نیست زیرا همان‌گونه که پیش از این نیز ذکر کردم، گاهی ممکن است نظرات در یک زمینه مشابه باشد و این به معنی سرقت ادبی نیست.»
هر کس که مانند خود بنده حداقل فصل 4 تز دکترای آقای روحانی را بررسی نماید، کاملاً تصدیق خواهد کرد که بر اساس ضوابط علمی قرن حاضر هیچ یک از این 3 دفاع به هیچ وجه پذیرفتنی نیست و سرقت علمی کاملاً واضح است. مسلماً آقای امین حداقل به این خاطر که به‌ دلیل اهمال در انجام وظایف به‌نوعی خود را در این سرقت علمی مسئول می‌داند، این مطالب نامربوط را مطرح کرده است (الغریق یتشبث بکل حشیش). آقای امین خود به خوبی آگاه است که در جهان غرب و حتی فضای دانشگاهی داخل کشور با توجیهاتی مانند سه توجیه فوق نمی‌توان از سرقت علمی تبرئه شد. آقای امین! اگر واقعاً در ادعای خود صادق هستید ما نیز همانند فصل 4 از آثار شما کپی کنیم و کتاب یا مقاله بسازیم؛ در این صورت آیا ما را سارق علمی نخواهید دانست؟ مطمئناً خواهید دانست.
با این همه معتقدم آقای امین با 3 دفاع فوق می‌تواند نزد مخاطبان جاهل به اصل مسأله تا حدی از قبح اخلاقی فراوان آن بکاهد. در این صورت اندکی توجه کافی است تا به این نکته پی ببریم که مورد (1)، یعنی تشبیه تز آقای روحانی به توضیح‌المسائل مراجع، قیاس مع الفارق است. بر اساس دلیل مشابهی که در ادامه از شهید مطهری (ره) نقل خواهیم کرد، می‌توان گفت هدف یک مرجع تقلید ارائه‌ی یک دوره‌ مسائل فقهی طبق نظر خود است و روشن است که بسیاری از مسائل فقهی نزد تقریباً همه‌ی فقهای شیعه مشترک است؛ به ویژه که حجیت کشفی اجماع باعث تشابه فراوان در بسیاری از مسائل فقهی می‌شود. به دلیل آشنایی بسیاری از مردم با توضیح‌المسائل مراجع، به مورد (1) عجالتاً بیش از این نمی‌پردازیم و هر کس را با وجدان خود تنها می‌گذاریم تا تصمیم بگیرد که آیا قبح اخلاقی سرقت علمی فراوان در یک رساله‌ی دکتری را می‌توان با چنین تنظیر و تشبیهی از میان برداشت یا نه.
ولی آیا دکتر امین با مورد پیچیده‌تر (2)، یعنی تشبیه به فلسفه‌ی ملاصدرا، می‌تواند از قبح کار آقای روحانی بکاهد، گرچه نتواند او را از سرقت علمی فراوان با ملاک‌های عصر حاضر تبرئه کند؟ قبل از تنظیر آقای روحانی به ملاصدرا خوب است دکتر امین بداند در گذشته کسانی ملاصدرا را نیز سارق علمی دانسته‌اند؛ مثلاً علامه ميرزا حسين نورى در نقد شرح اصول كافى ملاصدرا به او نسبت انتحال داده و می‌گوید: «او عادت داشته كه عبارات ديگران را در كتابهاى خود بياورد بى‏آنكه بگويد كه از آنهاست.» (مقدمه‌ی ايقاظ النائمين، ص 16) پس از میرزا ابوالحسن جلوه، فیلسوف مشائی معروف، شاگرد با واسطه‌ی او ضیاء‌الدین دُری (م. ۱۳۳۴ هـ ش) در کنزالحکمه ملاصدرا را سارق علمی دانسته‌است. اتهام سرقت علمی به ملاصدرا هنوز نیز ادامه دارد. (برای نمونه، رک: دکتر سید حسن اسلامی، «ملاصدرا و معضل انتحال: بازسنجی دفاعیه‌ها») حتی کسی چون دکتر ابراهیمی دینانی که خود را فیلسوفی صدرایی به‌شمار می‌آورد در تحلیل انتقادی فلسفه‌ی ملاصدرا گویا اقتباس‌های بی‌ارجاع او را چندان قابل‌دفاع نمی‌یابد و به‌عنوان مساله‌ای باز پرسش نقدی زیر را مطرح می‌کند و پاسخ آن‌را به پژوهشگران آینده وا‌گذار می‌کند: «در حکمت متعالیه صدرالمتألهین از چند جهت می‌توان به دیده نقد نگریست ... آیا این عمل [= نقل‌های بی‌ارجاع] می‌تواند از سوی شخص این حکیم الهی موجه شناخته شود؟» (ابراهیمی دینانی، نیایش فیلسوف، صص 452-451) بنابراین برای کسی چون دکتر امین که متخصص فلسفه‌ی ملاصدرا نیست تشبیه تز آقای روحانی به ملاصدرا یعنی مبهم کردن بی‌جهت امور روشن و عدم بضاعت علمی دکتر امین در تبرئه‌ی آقای روحانی از قبح اخلاقی نقل‌های بی‌ارجاع.
اما مسأله‌ی ملاصدرا را بسیار کوتاه و گذرا این‌گونه می‌توان بیان کرد که امروزه حتی مدافعان سرسخت ملاصدرا نیز می‌پذیرند که در کتبی مانند اسفار اربعه مطالبی از کتاب‌های قدما بدون ارجاع نقل شده است و بنده خود نیز در تحقیقات خود به چنین نقل‌های بی‌ارجاع در آثار ملاصدرا بسیار برخورد‌ کرده‌ام. طبیعی است که در این‌جا بگویند ملاصدرا قصد نداشته است با معیار‌های امروزی کتابی بنویسد یا مدعی رساله‌ی تحقیقی دکتری آن هم در یک دانشگاه غربی باشد. پس قیاس مع الفارق است.
به علاوه، سخن شهید مطهری (ره) در توجیه اقتباس‌های‏ ملاصدرا از کتب مختلف در این‌جا نه تنها نمایانگر قبح کار آقای روحانی بلکه نشانگر سرقت علمی او نیز هست؛ چراکه مطهری (ره) می‌گوید: «... نظر به اینکه کتب صدرالمتألهین یک دوره فلسفه است نه صرف نظریات فلسفی خود او، طبعاً ماسوای نظریات خودش از جای دیگر اقتباس شده است. [= «أصنف كتابا جامعا لشتات‏ ما وجدته في كتب الأقدمين‏» (ملاصدرا، اسفار، ج‏1، ص 5).] مثلًا یک نفر دانشمند متخصّص پزشکی می‏خواهد صرفاً اکتشافات و ابتکارات خود را بنویسد، بدیهی است که فقط باید به نظریات خاص خود و به اکتشافات خود و به محصول تجربیات خویشتن بسنده کند و اگر در اینجا چیزی از دیگری بیاورد، اقتباس، بلکه سرقت تلقّی می‏شود.» (مقالات فلسفی‏، ج 3، صص 76-75) از آن‌جا که یک دانشجوی دکتری در رساله‌ی خود دنبال تدوین یک دوره فلسفه/طب/حقوق/... نیست بلکه مانند دانشمند متخصّصی است که باید پژوهش کند و نظریاتی خاص و ابتکاری بنویسد، پس طبق این دیدگاه مطهری (ره) اگر کسی، مثل آقای روحانی، در این‌جا مطلبی از دیگری بیاورد و ارجاع ندهد سرقت علمی تلقّی می‏شود؛ چه در عصر کنونی بزید و چه در قرون وسطی بوده باشد.
سید جلال‌الدین آشتیانی (ره) نیز با آن‌که تلاش کرده است اقتباس‌های بدون ارجاع ملاصدرا در اواخر قرون وسطی را به‌نحوی توجیه کند، در مورد عصر حاضر و ملاک درست می‌گوید: «حقير در اين مورد معتقد به سليقه دانشمندان و محققان فرنگى و غربى هستم و اى كاش از قديم الأيام مرسوم بود كه بدون ذكر مأخذ يك كلمه هم نقل نشود.» (مقدمه‌ی سه رسائل فلسفى، ص 33) پس در قرن حاضر نقل قول بدون ذكر مأخذ جائز نیست و دیگر نمی‌توان از اتهام سرقت علمی یا قبح اخلاقی فرار کرد.
از آن‌جا که ملاصدرا به فلسفه‌های پیش از خود مسلط است و این از کتبی چون تعلیقه‌ی او بر الهيات شفای ابن‌سینا و تعلیقات او بر شرح حکمه‌ الاشراق و ... روشن است، همین باعث گشته است که کسانی چون مطهری (ره) و آشتیانی (ره) و ... دنبال وجهی برای توجیه نقل‌های بی‌ارجاع ملاصدرا باشند. روشن است که این وجوه نه تنها در مورد تز یک دانشجوی دکتری همچون آقای روحانی بلکه در مورد بسیاری از اندیشمندان صاحب اثر حتی نسبتاً معروف نیز نمی‌توانسته است کارایی داشته باشد. به همین‌خاطر حتی در قرون وسطی نیز - علاوه بر سرقت شعری که بسیار حساسیت‌ داشته است – بحث انتحال و قبح اخلاقی آن در شاخه‌های مختلف علوم اسلامی مطرح بوده است. انتحال نزد قدما گاه آن‌قدر اهمیت داشته است که مثلاً جلال‌الدین سیوطی (849 - 911هـ ق) نزد شيخ‌الاسلام زكريا انصاري ادعا می‌کند که شهاب‌الدين احمد قسطلانی (‏‏۸۵۱ - ۹۲۳ هـ ق) از کتاب‌های من سرقت کرده ولی به من ارجاعی نداده است؛ به این صورت که قسطلانی مطلبی را از بیهقی نقل کرده است اما خود مستقیماً این مطلب را در آثار بیهقی مشاهده نکرده است بلکه در کتب من دیده است. بنابراین واجب بوده است بگوید این مطلب را سیوطی از بیهقی نقل کرده است نه این‌که خود مستقیماً بگوید در کتاب بیهقی چنین آمده است. پس شیخ قسطلانی برای خشنود ساختن سیوطی از قاهره پابرهنه به روضه رفت. سیوطی در به روی او نگشود ولی از او درگذشت. (حاجی خلیفه، کشف الظنون، جلد٢، ص 1897؛ در مورد قبح سرقت علمی در متون فلسفی قرون وسطی نیز برای نمونه نگاه کنید به: غياث‌الدين دشتكى‏، اشراق هياكل النور، ص 62 و ص 107 و ص 274) بنابراین کسی چون آقای روحانی که تأکید می‌کند اخلاق برای او آن‌قدر مهم بوده که حتی سال 57 به‌خاطر همین آرمان‌های اخلاقی انقلاب کرده است، به طریق اولی می‌بایست به چنین مسائلی – حتی با ملاک‌های قرون وسطی - پایبند می‌ماند.
در مورد (3)، نخست باید دانست که در تعریف توارد آورده‌اند: «توارد كه آن را توارد خاطرين ... نيز مي‌گويند ... در اصطلاح آن است كه دو شاعر بدون اطلاع و آگاهي از حال و سخن يكديگر شعري را عيناً مثل هم ساخته باشند، چنانکه در نظر اشخاص جاهل، مورد تهمت سرقت باشد.» (جلال‌الدین همایی، فنون بلاغت و صناعات ادبي، ص 245) نکته‌ی مهمی که در مورد توارد وجود دارد این است که مقدار توارد معمولاً در حد یک مصرع یا یک بیت است نه بیش‌تر: «توارد ... در بیش از یک بیت اگر اتفاق بیفتد سخت نادر و شگفت انگیز است، و در اکثر از دو بیت نگفته‌اند.» (همان، ص 245؛ و نیز نگاه کنید به: دکتر سیدجواد مرتضائی، «از توارد تا سرقت ادبي»، ص 64 و ص 67) بنابراین کاملاً روشن است که اگر کسی بخواهد تشابه فراوان یا عینیت مثلاً 80% فصل 4 (که حدود 70 صفحه‌ی تز آقای روحانی را به خود اختصاص داده) با کتاب دکتر کلانتری را توارد بداند به هیچ وجه پذیرفتنی نیست. (امروزه برخی نیز در دفاع از آقای روحانی بی هیچ مبنایی می‌گویند او صرفا در مطالب پیش پا افتاده بدون ارجاع مطالبی بسیار شبیه یا عین مطالب دیگران در رساله آورده است. در این صورت - اگر این را هم توارد بدانند - باید دانست که از قضا جلال‌الدین همایی همین جا متذکر شده است که: «توارد خاطرین بیشتر ... در موردی که میدان سخن تنگ باشد اتفاق می‌افتد، و در فراخی مجال توارد کمتر است.» (فنون بلاغت و صناعات ادبي، ص 245))
به امید سامان یافتن موازین اخلاقی و حقوقی تألیف و نشر در کشور عزیزمان
دکتر م. الف. 4/3/1396

منابع
ابراهیمی دینانی، غلامحسین (1377) نیایش فیلسوف، مشهد: دانشگاه علوم رضوی
اسلامی، سید حسن (1390) «ملاصدرا و معضل انتحال: بازسنجی دفاعیه ها»، آینه پژوهش، دوره 22، شماره 131، صص 36-22
حاجی خلیفه، مصطفی بن عبدالله (بی‌تا) کشف الظنون عن أسامي الکتب و الفنون، جلد٢، تحقیق: محمد شرف‌الدین یالتقایا و رفعت بیلگه الکلیسى، بیروت: دار احياء التراث العربي
دشتكى شيرازى، غياث‌الدين ‏(1382 هـ ش‏) اشراق هياكل النور، تقديم و تحقيق: على اوجبى، تهران: نشر ميراث مكتوب‏
مرتضائی، سیدجواد ( 1393) «از توارد تا سرقت ادبي»، فنون ادبی، دوره 6، شماره 1، صص 70-61
ملاصدرا (بی‌تا) ايقاظ النائمين، مقدمه و تصحيح: دكتر محسن مؤيدى، ‏تهران، انجمن حكمت و فلسفه ايران‏
ملاصدرا (1387) سه رسائل فلسفى، مقدمه و تصحيح و تعليق: سید جلال‌الدین آشتیانی، قم: دفتر تبليغات اسلامی
ملاصدرا (1981) الحكمة المتعالية فى الاسفار العقلية الاربعة، ج 1، بيروت: دار احياء التراث‏
مطهری، مرتضی (1369) مقالات فلسفی‏، ج 3، تهران: انتشارات حكمت
همایی، جلال‌الدین (1389) فنون بلاغت و صناعات ادبی، تهران: اهورا