عضو مرکزیت حزب کارگزاران می‌گوید تعطیلی کارخانه‌ها، صوری است.
به گزارش شهدای ایران، سعید لیلاز در گفت‌وگو با خبر آن‌لاین مدعی شد کارخانه‌هایی که ادعای تعطیلی می‌کنند صوری بوده‌اند.
وی می‌گوید: وقتی راجع به تعطیلی کارخانه‌ها صحبت می‌شود، ممکن است این نوستالژی پدید آید و موج رسانه‌ای ایجاد شود، حتی می‌توان واقعیت‌ها را قلب کرد، در حالی که در حال حاضر به گواه آمار، تولید صنعتی ایران از بالاترین رکورد تاریخی خود حدود ۴ تا ۵ درصد بیشتر است.
وی افزود: در حال حاضر مسئله این است که دچار اشباع در تولید صنعتی هستیم و این اشباع اتفاقا در دهه ۹۰ شروع شده است.
او اضافه کرد: همیشه در پاسخ به نقدهایی که درباره رکود اقتصادی مطرح می شود، گفته‌ام به شهرک‌های صنعتی بروید و در کارخانه‌های تعطیل را بزنید. از نگهبان‌هایشان بپرسید چند سال است که تعطیل هستید قطعا گروه کثیری از آنها خواهند گفت که هرگز فعالیتی نداشته‌اند که بخواهند تعطیل شوند.
لیلاز گفت: داستان این کارخانه‌های به ظاهر تعطیل این است که همه آنها با دلار مصنوعا پایین نگه داشته شده، یعنی دلاری که ۱۰ سال قیمت آن ثابت بوده و به نسبت تورم هر سال بالا رفته، وام ارزی گرفتند؛ بعضی‌ها رفتند و برای کارخانه یک میلیون یورویی سه میلیون یورو ال‌سی باز کردند. یک میلیون یورو را خودشان برداشتند، یک میلیون یورو را به عنوان رشوه به طرف خارجی دادند، بقیه را هم کارخانه آوردند و آن را نصب کردند.
لیلاز تصریح کرد: تمام این کارخانه‌هایی که در لیست تعطیلی قرار می‌گیرند، همان کارخانه‌هایی هستند که با وام ارزی ایجاد شدند در حالی که مالکان آن به اندازه یک جوراب پول خرج نکرده بودند.
وی اضافه کرد: همان لحظه‌ای که کارخانه را می‌ساختند هم هدفشان تولید نبود، چون سودشان را از آن یک میلیون یورو برده بودند.
او گفت: اگر بخواهیم تولید صنعتی دولت یازدهم را با عملکرد دو دولت قبل مقایسه کنیم از بالاترین عملکرد دولت قبل ۲۰ درصد بالاتر است و حتی اصلا قابل مقایسه با مرداد ۹۲ نیست.
یادآور می‌شود سعید لیلاز جزو بازداشتی‌های فتنه ۸۸ بود که به همراه ۵۰ نفر دیگر توسط حسین رسام، جذب سفارت انگلیس شد. وی پس از آزادی جذب مرکزیت حزب اشرافی کارگزاران شد و در کار آمارسازی و صورت‌سازی سرویس می‌دهد.
اظهارات اخیر لیلاز در نسبت دادن تعطیلی کارخانه‌ها به دولت قبل در حالی است که مقامات دولتی و روزنامه‌های آنها تا همین چند روز قبل، تعطیلی کارخانه‌ها را انکار می‌کردند و اکنون با تأیید تعطیلی آن را به دولت قبل نسبت می‌دهند. از طرف دیگر، وی این کارخانه‌ها را صوری معرفی می‌کند اما سؤال این است که آیا کارخانه‌های دیرپایی مانند ارج و آزمایش و کاشی ایرانا و روغن‌نباتی جهان، پارس الکتریک، قند ورامین، سیمان ایلام، ایران چوب، قند کرج و کردستان و فریمان، فولاد سهند، پلی‌اکریل، داروگر و... کارخانه‌های صوری بوده‌اند که در طول چند دهه گذشته فعالیت داشته‌اند؟! چرا عضو مرکزیت کارگزاران نمک بر زخم مدیران و کارگران این کارخانه‌ها می‌پاشد!
اما حکایت صورت‌سازی و آمارسازی برای خوب نشان دادن اوضاع اقتصادی، تکرار همان خیانتی است که کسانی در دولت سازندگی مرتکب شدند و همه‌چیز را گل و بلبل نشان دادند تا اینکه تورم به رکورد تاریخی ۴۹/۴ درصد رسید و منجر به اعتراضات گسترده اجتماعی در اسلامشهر و مشهد و... شد. آیا نفوذی سفارت انگلیس در کارگزاران، مأموریت تازه‌ای برعهده دارد؟!
وی می‌گوید: وقتی راجع به تعطیلی کارخانه‌ها صحبت می‌شود، ممکن است این نوستالژی پدید آید و موج رسانه‌ای ایجاد شود، حتی می‌توان واقعیت‌ها را قلب کرد، در حالی که در حال حاضر به گواه آمار، تولید صنعتی ایران از بالاترین رکورد تاریخی خود حدود ۴ تا ۵ درصد بیشتر است.
وی افزود: در حال حاضر مسئله این است که دچار اشباع در تولید صنعتی هستیم و این اشباع اتفاقا در دهه ۹۰ شروع شده است.
او اضافه کرد: همیشه در پاسخ به نقدهایی که درباره رکود اقتصادی مطرح می شود، گفته‌ام به شهرک‌های صنعتی بروید و در کارخانه‌های تعطیل را بزنید. از نگهبان‌هایشان بپرسید چند سال است که تعطیل هستید قطعا گروه کثیری از آنها خواهند گفت که هرگز فعالیتی نداشته‌اند که بخواهند تعطیل شوند.
لیلاز گفت: داستان این کارخانه‌های به ظاهر تعطیل این است که همه آنها با دلار مصنوعا پایین نگه داشته شده، یعنی دلاری که ۱۰ سال قیمت آن ثابت بوده و به نسبت تورم هر سال بالا رفته، وام ارزی گرفتند؛ بعضی‌ها رفتند و برای کارخانه یک میلیون یورویی سه میلیون یورو ال‌سی باز کردند. یک میلیون یورو را خودشان برداشتند، یک میلیون یورو را به عنوان رشوه به طرف خارجی دادند، بقیه را هم کارخانه آوردند و آن را نصب کردند.
لیلاز تصریح کرد: تمام این کارخانه‌هایی که در لیست تعطیلی قرار می‌گیرند، همان کارخانه‌هایی هستند که با وام ارزی ایجاد شدند در حالی که مالکان آن به اندازه یک جوراب پول خرج نکرده بودند.
وی اضافه کرد: همان لحظه‌ای که کارخانه را می‌ساختند هم هدفشان تولید نبود، چون سودشان را از آن یک میلیون یورو برده بودند.
او گفت: اگر بخواهیم تولید صنعتی دولت یازدهم را با عملکرد دو دولت قبل مقایسه کنیم از بالاترین عملکرد دولت قبل ۲۰ درصد بالاتر است و حتی اصلا قابل مقایسه با مرداد ۹۲ نیست.
یادآور می‌شود سعید لیلاز جزو بازداشتی‌های فتنه ۸۸ بود که به همراه ۵۰ نفر دیگر توسط حسین رسام، جذب سفارت انگلیس شد. وی پس از آزادی جذب مرکزیت حزب اشرافی کارگزاران شد و در کار آمارسازی و صورت‌سازی سرویس می‌دهد.
اظهارات اخیر لیلاز در نسبت دادن تعطیلی کارخانه‌ها به دولت قبل در حالی است که مقامات دولتی و روزنامه‌های آنها تا همین چند روز قبل، تعطیلی کارخانه‌ها را انکار می‌کردند و اکنون با تأیید تعطیلی آن را به دولت قبل نسبت می‌دهند. از طرف دیگر، وی این کارخانه‌ها را صوری معرفی می‌کند اما سؤال این است که آیا کارخانه‌های دیرپایی مانند ارج و آزمایش و کاشی ایرانا و روغن‌نباتی جهان، پارس الکتریک، قند ورامین، سیمان ایلام، ایران چوب، قند کرج و کردستان و فریمان، فولاد سهند، پلی‌اکریل، داروگر و... کارخانه‌های صوری بوده‌اند که در طول چند دهه گذشته فعالیت داشته‌اند؟! چرا عضو مرکزیت کارگزاران نمک بر زخم مدیران و کارگران این کارخانه‌ها می‌پاشد!
اما حکایت صورت‌سازی و آمارسازی برای خوب نشان دادن اوضاع اقتصادی، تکرار همان خیانتی است که کسانی در دولت سازندگی مرتکب شدند و همه‌چیز را گل و بلبل نشان دادند تا اینکه تورم به رکورد تاریخی ۴۹/۴ درصد رسید و منجر به اعتراضات گسترده اجتماعی در اسلامشهر و مشهد و... شد. آیا نفوذی سفارت انگلیس در کارگزاران، مأموریت تازه‌ای برعهده دارد؟!
