به گزارش خبرنگار اجتماعی پایگاه خبری شهدای ایران؛ خانواده های شهدای مدافع حرم  از مظلوم ترین خانواده های شهدا هستند که هنوز گویی ساز و کار درستی از نظر خدمات رسانی به ایشان ایجاد نشده است!

در این میان خانواده های شهدای تیپ فاطمیون یعنی شهدای افغانستانی مدافع حرم که از خانواده خود گذشته و راهی دفاع از حرم اهل بیت (ع) شده اند مظلوم تر از سایرین هستند.


خانواده های این شهدا به دلیل ایرانی نبودن هم گمنام هستند و هم صدای فریاد و مشکلاتشان را کسی نمی شنود و شاید در همسایگی شان هم کسی نداند این خانواده ها ، شهید داده اند!

در محلات جنوبی و خروجی تهران در میان کوچه پس کوچه های تنگ که امکانات زندگی بسیار محدود است اگر بنگرید خانواده هایی را پیدا می کنید که عکس یک شهید تیپ فاطمیون در کنار درب خانه های اجاره ای و نقلی شان می درخشد.

در میان همه مکشلاتی که این خانواده ها دارند موضوع خانواده شهید حسین علی داودی در نوع خود عجیب و غریب و مظلومانه است!

همسر این شهید فاطمیون که در افغانستان زندگی می کرد بعد از شنیدن خبر شهادت همسرش  4 ماه تلاش کرد تا بتواند مجوز ورود به ایران را برای خود و 3ه فرزندش اخذ کند و این خانواده شهید 4 ماه بعد از شهادت شهید توانستند وارد ایران شوند و پیکر شهید را تحویل بگیرند.

این خانواده هم اکنون در منزلی ساده، محقر و اجاره ای در اطراف تهران در گمنامی و مظلومیت زندگی می کنند.

مسئولان و متولیان امر که از مدت ها قبل اعلام کرده بودند وضعیت شهدای افغانستانی و خانواده های ایشان را حل کرده اند گویی به وعده های ظاهری خود پایبند نبوده و حتی در خصوص ورود و حضور این خانواده های شهدای افغانی در ایران همچنان مشکلات عظیمی وجود دارد!