کسی باور نمی کرد که روزگاری اصلاح طلبان به چنان سر حد از بیچارگی سیاسی برسند که از فردی حمایت کنند که در سال های پیش از این یکی از منتقدان و مخالفان رویه های اصلاح طلبی در کشور بود. یادآوری سال های فتنه 78 و تقابل حسن روحانی با اصلاح طلبان به عنوان دبیر شورای امینت، خالی از لطف نیست.
شهدای ایران:با نزديك شدن به انتخابات سرنوشت ساز ارديبهشت 96،اصلاح طلبان بار ديگر مجبور شدند تا از حسن روحاني در رقابت هاي رياست جمهوري حمايت كنند. اين طيف براي آنكه بتواند همچنان پيوندهايش با قدرت را حفظ كند، به اين حمايت تن داده است.
به گزارش جهان نيوز، روزي روزگاري اصلاح طلبان خود را تنها جريان سياسي مي شناختند كه مي توانند افكار عمومي و طبقات متوسط جامعه را نمايندگي كنند. آنها با اين گزاره با شكل بخشي به دوقطبي هاي خطرناك حتي برخی مردم عادي را در مقابل نظام قرار دادند و فتنه هاي 78 و 88 را رقم زدند. با اين وجود اصلاح طلبان تندرو همچنان طلبكارند و منتظر بودند تا نظام براي شان فرش قرمزي پهن كند تا به قدرت بازگردند!
اما اصلاح طلبان كه تمامي راههاي بازگشت به قدرت را مسدود مي ديدند دست به قمار ديگري زدند و آراي خود را در سبد حسن روحاني، يكي از مقامات امنيتي سابق و از نيروهاي راست سنتي ريختند. کسی باور نمی کرد که روزگاری اصلاح طلبان به چنان سر حد از بیچارگی سیاسی برسند که از فردی حمایت کنند که در سال های پیش از این یکی از منتقدان و مخالفان رویه های اصلاح طلبی در کشور بود. یادآوری سال های فتنه 78 و تقابل حسن روحانی با اصلاح طلبان به عنوان دبیر شورای امینت، خالی از لطف نیست.
به هر حال پس از گذشت 4 سال از دوران زمامداری روحانی در دستگاه اجرایی، اصلاح طلبان که در شروع به کار وی با اطلاعاتی مانند دوران نرمالیزاسیون و رحم اجاره ای از دوره چهار ساله دولت تدبیر و امید یاد می کردند، نتوانستند این بار نیز به صورت مستقل در انتخابات ورود پیدا کنند و دست به دامن روحانی در انتخابات ریاست جمهوری و لیست های مصلحتی در شوراها شدند. لیست هایی که در انتخابات مجلس دهم کار را به آنجا رساند که افرادی مانند بهروز نعمتی و جلالی از نیروهای اصولگرا در لیست امید اصلاح طلبان قرار داده شدند تا با جعل اسم بتوانند چند کرسی بیشتر در مجلس به دست آورند.
قمار مجدد
هرچند نیروهای گریز از مرکز اصلاح طلب سعی می کنند تا به بهانه حفظ اصالت اصلاح طلبی گزینه هایی را برای انتخابات ریاست جمهوری معرفی کنند اما شورای سیاست گذاری اصلاح طلبان که زعمای این طیف در آن تاثیرگذارند، به حمایت از روحانی تن دادند. شروطی نیز اصلاح طلبان برای روحانی گذاشته اند تا در ستاد انتخاباتی، نیروهای اصلاح طلب نیز حضور بیشتری داشته باشند.
ولی اوضاع سبد رای روحانی به خاطر عملکرد فاجعه بار چندساله اش چنان وخیم است که سخن از نامزدهای پوششی، ضربه گیر و در سایه است. مصطفی کواکبیان با انتقاد از رویه شورای سیاستگذاری گفته است: درباره اینکه می‌گویند گزینه نهایی اصلاح‌طلبان آقای روحانی است می‌خواهم بگویم که چنین چیزی نیست. اصلاح‌طلبی یک گفتمان است و مطالبات و حساب و کتابی دارد هر کسی نمی‌تواند بگوید ما گزینه نهایی اصلاح‌طلبان را برای انتخابات ریاست‌جمهوری تعیین کرده‌ایم.
با وجود چنین انتقادات درون گروهی، اینکه چرا اصلاح طلبان مجبور از روحانی حمایت مجدد کنند به چند فاکتور مرتبط می شود. اول آنکه سابقه اصلاح طلبان تندرو در عرصه سیاسی و خیانت هایی که در سال های فتنه کرده اند، آنها را در میان افکار عمومی بدنام و در عرصه های بالای نظام بی اعتبار کرده تا اعتماد مجدد به آنها کار سخت و حتی ناشدنی باشد.
دوم اصلاح طلبان در چهار سال گذشته نتوانستند به اهداف خود برای تعیین سازوکار مشخص و وحدت بخشی دست پیدا کنند تا نتیجه آن معرفی یک گزینه اصلاح طلبی شود که مورد تایید تمام گروه های اصلاح طلبی باشد. اختلافات در این جریان به حدی زیاد است که حتی گزینه ای مانند محمدرضا عارف به عنوان اصلاح طلب اصیل شناخته نمی شود و اجماع 100 درصدی بر روی وی صورت نمی گیرد.
سوم در نبود هاشمی رفسنجانی، فضایی برای برخی از شخصیت های اصلاح طلب باز شد تا بتوانند مستقلانه تر در عرصه وارد شوند ولی از سوی زعمای اصلاح طلب این رویه به عنوان خطر تشتت و نه تکثر در نظر گرفته شد که ایجاب می کرد تا با حمایت فوری تر از روحانی مانع شکل گیری کلونی های جدیدی در جزیره سرگردان اصلاحات شوند! مورد بعدی که می توان به آن اشاره کرد، ادامه سیاست اصلاح طلبان برای دوران گذار است که براساس آن قناعت به حداقل ها در سرلیست اقدامات باید قرار گیرد تا به تدریج شرایط جهت فعالیت حداکثری اصلاح طلبان مهیا شود. روحانی در 4 سال نخست نتوانست بسیاری از خواسته های اصلاح طلبان تندرو مانند رفع حصر یا گماشتن اصلاح طلبان در مناصب کلیدی را برآورده سازد.
سخن پایانی
اصلاح طلبان با حمایت از روحانی بار دیگر از اصول گفتمان خود عبور کردند ولی سعی دارند در انتخابات شوراها جبران مافات کنند و در چند کلانشهر، شهرداری ها را به دست آورند. ولی در سیاست کلان ادامه این روند منجر به تحلیل گفتمان اصلاحات در ادامه کار خواهد شد و دیگر چنین گفتمانی با معیارهای کنونی محلی از اعراب نخواهد داشت. حمایت از روحانی بی اعتمادی بدنه اصلاح طلبان به زعما را در پی دارد و ریزش های بیشتری را شاهد خواهیم بود.
قابل پیش بینی است که در چهار سال آینده گروه های بیشتری از جریان اصلاحات منفک می شوند که هریک خود را نماینده واقعی اصلاح طلبان جانمایی خواهد کرد. هشدار چند تن از فعالین اصلاح طلب از جمله محمدرضا تاجیک بر همین اساس است که اصلاح طلبان باید تکلیف خود را روشن کنند و نباید گفتمان اصلاحات را پله ای برای به قدرت رسیدن کسانی کنند که کمترین اعتقادی به آن ندارند.
به گزارش جهان نيوز، روزي روزگاري اصلاح طلبان خود را تنها جريان سياسي مي شناختند كه مي توانند افكار عمومي و طبقات متوسط جامعه را نمايندگي كنند. آنها با اين گزاره با شكل بخشي به دوقطبي هاي خطرناك حتي برخی مردم عادي را در مقابل نظام قرار دادند و فتنه هاي 78 و 88 را رقم زدند. با اين وجود اصلاح طلبان تندرو همچنان طلبكارند و منتظر بودند تا نظام براي شان فرش قرمزي پهن كند تا به قدرت بازگردند!
اما اصلاح طلبان كه تمامي راههاي بازگشت به قدرت را مسدود مي ديدند دست به قمار ديگري زدند و آراي خود را در سبد حسن روحاني، يكي از مقامات امنيتي سابق و از نيروهاي راست سنتي ريختند. کسی باور نمی کرد که روزگاری اصلاح طلبان به چنان سر حد از بیچارگی سیاسی برسند که از فردی حمایت کنند که در سال های پیش از این یکی از منتقدان و مخالفان رویه های اصلاح طلبی در کشور بود. یادآوری سال های فتنه 78 و تقابل حسن روحانی با اصلاح طلبان به عنوان دبیر شورای امینت، خالی از لطف نیست.
به هر حال پس از گذشت 4 سال از دوران زمامداری روحانی در دستگاه اجرایی، اصلاح طلبان که در شروع به کار وی با اطلاعاتی مانند دوران نرمالیزاسیون و رحم اجاره ای از دوره چهار ساله دولت تدبیر و امید یاد می کردند، نتوانستند این بار نیز به صورت مستقل در انتخابات ورود پیدا کنند و دست به دامن روحانی در انتخابات ریاست جمهوری و لیست های مصلحتی در شوراها شدند. لیست هایی که در انتخابات مجلس دهم کار را به آنجا رساند که افرادی مانند بهروز نعمتی و جلالی از نیروهای اصولگرا در لیست امید اصلاح طلبان قرار داده شدند تا با جعل اسم بتوانند چند کرسی بیشتر در مجلس به دست آورند.
قمار مجدد
هرچند نیروهای گریز از مرکز اصلاح طلب سعی می کنند تا به بهانه حفظ اصالت اصلاح طلبی گزینه هایی را برای انتخابات ریاست جمهوری معرفی کنند اما شورای سیاست گذاری اصلاح طلبان که زعمای این طیف در آن تاثیرگذارند، به حمایت از روحانی تن دادند. شروطی نیز اصلاح طلبان برای روحانی گذاشته اند تا در ستاد انتخاباتی، نیروهای اصلاح طلب نیز حضور بیشتری داشته باشند.
ولی اوضاع سبد رای روحانی به خاطر عملکرد فاجعه بار چندساله اش چنان وخیم است که سخن از نامزدهای پوششی، ضربه گیر و در سایه است. مصطفی کواکبیان با انتقاد از رویه شورای سیاستگذاری گفته است: درباره اینکه می‌گویند گزینه نهایی اصلاح‌طلبان آقای روحانی است می‌خواهم بگویم که چنین چیزی نیست. اصلاح‌طلبی یک گفتمان است و مطالبات و حساب و کتابی دارد هر کسی نمی‌تواند بگوید ما گزینه نهایی اصلاح‌طلبان را برای انتخابات ریاست‌جمهوری تعیین کرده‌ایم.
با وجود چنین انتقادات درون گروهی، اینکه چرا اصلاح طلبان مجبور از روحانی حمایت مجدد کنند به چند فاکتور مرتبط می شود. اول آنکه سابقه اصلاح طلبان تندرو در عرصه سیاسی و خیانت هایی که در سال های فتنه کرده اند، آنها را در میان افکار عمومی بدنام و در عرصه های بالای نظام بی اعتبار کرده تا اعتماد مجدد به آنها کار سخت و حتی ناشدنی باشد.
دوم اصلاح طلبان در چهار سال گذشته نتوانستند به اهداف خود برای تعیین سازوکار مشخص و وحدت بخشی دست پیدا کنند تا نتیجه آن معرفی یک گزینه اصلاح طلبی شود که مورد تایید تمام گروه های اصلاح طلبی باشد. اختلافات در این جریان به حدی زیاد است که حتی گزینه ای مانند محمدرضا عارف به عنوان اصلاح طلب اصیل شناخته نمی شود و اجماع 100 درصدی بر روی وی صورت نمی گیرد.
سوم در نبود هاشمی رفسنجانی، فضایی برای برخی از شخصیت های اصلاح طلب باز شد تا بتوانند مستقلانه تر در عرصه وارد شوند ولی از سوی زعمای اصلاح طلب این رویه به عنوان خطر تشتت و نه تکثر در نظر گرفته شد که ایجاب می کرد تا با حمایت فوری تر از روحانی مانع شکل گیری کلونی های جدیدی در جزیره سرگردان اصلاحات شوند! مورد بعدی که می توان به آن اشاره کرد، ادامه سیاست اصلاح طلبان برای دوران گذار است که براساس آن قناعت به حداقل ها در سرلیست اقدامات باید قرار گیرد تا به تدریج شرایط جهت فعالیت حداکثری اصلاح طلبان مهیا شود. روحانی در 4 سال نخست نتوانست بسیاری از خواسته های اصلاح طلبان تندرو مانند رفع حصر یا گماشتن اصلاح طلبان در مناصب کلیدی را برآورده سازد.
سخن پایانی
اصلاح طلبان با حمایت از روحانی بار دیگر از اصول گفتمان خود عبور کردند ولی سعی دارند در انتخابات شوراها جبران مافات کنند و در چند کلانشهر، شهرداری ها را به دست آورند. ولی در سیاست کلان ادامه این روند منجر به تحلیل گفتمان اصلاحات در ادامه کار خواهد شد و دیگر چنین گفتمانی با معیارهای کنونی محلی از اعراب نخواهد داشت. حمایت از روحانی بی اعتمادی بدنه اصلاح طلبان به زعما را در پی دارد و ریزش های بیشتری را شاهد خواهیم بود.
قابل پیش بینی است که در چهار سال آینده گروه های بیشتری از جریان اصلاحات منفک می شوند که هریک خود را نماینده واقعی اصلاح طلبان جانمایی خواهد کرد. هشدار چند تن از فعالین اصلاح طلب از جمله محمدرضا تاجیک بر همین اساس است که اصلاح طلبان باید تکلیف خود را روشن کنند و نباید گفتمان اصلاحات را پله ای برای به قدرت رسیدن کسانی کنند که کمترین اعتقادی به آن ندارند.
