درنگی کرده بودم کاش در بزم جنون من هم
لبی تر کرده زان صهبای جام پر فسون من هم

هزاران کام در راه است و دل مشتاق و من حیران
که ره چون می توانم یافتن سوی درون من هم

شبی در خلوتم آتش گرفتم نارگون من هم
زخود پرسیدم از دریای سرخ نیلگون من هم
زغوغایی که برپا بود در بحر بلاجویان
ومی شد گام بگذارم در آن جمع فنون من هم
ز دور آوازه ی لولی وشان بشنیده ام وآنجا
دوای درد می جویم همی از رطل خون من هم
زجلوت تا به خلوت راه بردن کار هر کس نیست
حضوری خواهم از محضرفروشان قرون من هم
اگر امیدواران را ز لطف حق نصیبی هست
نصیبی یابم آخر باز از بند کنون من هم
دریغ و درد من وقتی فزون ازفرط حسرت شد
که برجا ماندم آشفته زآهنگ قشون من هم
به بزم کهنه آیا ره دهند آخر دل ما را
به صدها آه می گویم همین را در سکون من هم
به لب ْخواهان و دل خسته و سرگردان از بختم
مکرر آیه های وعده را خوانم فزون اندر فزون من هم
نمی دانم چرا در وقت رفتن پای دل لرزید
و جا ماندم بسان سنگ در رود عیون من هم
همه در جان سرود عشق می خواندند و می رفتند
سرود عشق می خواندم برون از اندرون من هم
یکی می گفت ما رفتیم وآن دیگر مهیا بود
نمی دانستم آنجا مانده ام بس بد شگون من هم
شفا را جمله جاویدان زتوحید تو می خواهم
خدا را راه بنمایان روم آلاله گون من هم

رابعه علی مهر
بعد از ظهردوشنبه 21/1/1396
شب13رجب المرجب