سلبریتی های ایرانی، سلبریتی های قابل ترحمی هستند. اگر می فهمیدند چیزهایی وجود دارد در این دنیا که ارزشی بیش از خرید و فروش دارد، هر کسی را که عریانی این شبه-سینمای بی قد و قواره و بی ارتباط با جامعه را داد می زد، متهم به همان چیزی هایی نمی کردند که خودشان با آن مأنوس هستند.
شهدای ایران:متنی که می بینید، نوشته حمید فرخ نژاد بازیگر مشهور سینما است. اعتراف می کنم که خود من هم از بازی های فرخ نژاد لذت می برم یا شاید بهتر باشد بگویم: «می بردم». چون واقعیت این است که وقتی با دیدن کسی دچار حالت تهوع بشوی، نمی توانی از بازی حرفه ای او هم زیاد لذت ببری.
عقده گشایی فرخ نژاد به این بهانه بوده است که فراستی به دعوت کمیسیون فرهنگی مجلس، همان حرفهایی را که همیشه طی این سالها می زده است، برای نماینده هایی که حال نداشتند خودشان بروند بخوانند یا بروند هفت را نگاه کنند، دوباره تکرار کرده است. همان دعوتی که از هر کدام از سلبریتی هایِ پولدارِ یک شبه ره صد ساله رفته عرصه بازی، اگر بشود با جان و دل قبول می کنند و حتی حاضرند سینه خیز مسیر منزل تا دم دفتر مسؤول ذی ربط را طی کنند.
سلبریتی های ایرانی، سلبریتی های قابل ترحمی هستند. موجوداتی هستند که یکباره بر بام شهرت و ثروت ایستاده اند اما برخلاف غرب، فاقد مدیران برنامه پخته ای هستند که برای آنها شخصیت بخرند. به همین خاطر است که به ندرت می توانید ببینید از ناخن خشک آنها قطره ای صدقه برای جامعه فقیر و محروم بچکد، عمده ثروت آنها صرف زد و بندهای مالی و تفرجگاههای آن سوی مرزها می شود.
سلبریتی های ایرانی، فکر می کنند فعالیت سیاسی هم مانند خریدن رژ لب «لورئال» فرانسوی یا کت «بوتگا ونتا»یِ ایتالیایی، بر اساس مد انجام می شود. هنگام انتخابهای سیاسی که می شود نگاه می کنند ببینند شمال شهری ها کدام طرف ایستاده اند یا از بی بی سی چه خبری می رسد تا مبادا از مدهای سیاسی هم عقب بمانند.
سلبریتی های ایرانی آنقدر لوس هستند که گمان می کنند هر معلم و نویسنده ای که در ایران درباره سینما نظر می دهد، مانند خود آنها فقط در پی نام و نان است. شعور سلبریتی تا اینجا نمی رسد که بفهمد چیزهای دیگری هم غیر از لم دادن روی مبل و دود کردن پیپ و مصرف نوشیدنی کنار علیا مخدره وجود دارد. چیزهایی مانند فرهنگ،سیاست، اخلاق، اجتماع، اندیشه... . این چیزها خریدنی نیستند.
اگر می فهمیدند چیزهایی وجود دارد در این دنیا که ارزشی بیش از خرید و فروش دارد، هر کسی را که عریانی این شبه-سینمای بی قد و قواره و بی ارتباط با جامعه را داد می زد، متهم به همان چیزی هایی نمی کردند که خودشان با آن مأنوس هستند.
*598
عقده گشایی فرخ نژاد به این بهانه بوده است که فراستی به دعوت کمیسیون فرهنگی مجلس، همان حرفهایی را که همیشه طی این سالها می زده است، برای نماینده هایی که حال نداشتند خودشان بروند بخوانند یا بروند هفت را نگاه کنند، دوباره تکرار کرده است. همان دعوتی که از هر کدام از سلبریتی هایِ پولدارِ یک شبه ره صد ساله رفته عرصه بازی، اگر بشود با جان و دل قبول می کنند و حتی حاضرند سینه خیز مسیر منزل تا دم دفتر مسؤول ذی ربط را طی کنند.
سلبریتی های ایرانی، سلبریتی های قابل ترحمی هستند. موجوداتی هستند که یکباره بر بام شهرت و ثروت ایستاده اند اما برخلاف غرب، فاقد مدیران برنامه پخته ای هستند که برای آنها شخصیت بخرند. به همین خاطر است که به ندرت می توانید ببینید از ناخن خشک آنها قطره ای صدقه برای جامعه فقیر و محروم بچکد، عمده ثروت آنها صرف زد و بندهای مالی و تفرجگاههای آن سوی مرزها می شود.
سلبریتی های ایرانی، فکر می کنند فعالیت سیاسی هم مانند خریدن رژ لب «لورئال» فرانسوی یا کت «بوتگا ونتا»یِ ایتالیایی، بر اساس مد انجام می شود. هنگام انتخابهای سیاسی که می شود نگاه می کنند ببینند شمال شهری ها کدام طرف ایستاده اند یا از بی بی سی چه خبری می رسد تا مبادا از مدهای سیاسی هم عقب بمانند.
سلبریتی های ایرانی آنقدر لوس هستند که گمان می کنند هر معلم و نویسنده ای که در ایران درباره سینما نظر می دهد، مانند خود آنها فقط در پی نام و نان است. شعور سلبریتی تا اینجا نمی رسد که بفهمد چیزهای دیگری هم غیر از لم دادن روی مبل و دود کردن پیپ و مصرف نوشیدنی کنار علیا مخدره وجود دارد. چیزهایی مانند فرهنگ،سیاست، اخلاق، اجتماع، اندیشه... . این چیزها خریدنی نیستند.
اگر می فهمیدند چیزهایی وجود دارد در این دنیا که ارزشی بیش از خرید و فروش دارد، هر کسی را که عریانی این شبه-سینمای بی قد و قواره و بی ارتباط با جامعه را داد می زد، متهم به همان چیزی هایی نمی کردند که خودشان با آن مأنوس هستند.
*598
