بنابراین بد نیست رسانه‌ی ملی حداقل گه گاه تریبون تفکرات و سخنان بنیان گذار انقلاب اسلامی باشد هرچند که ممکن است چند به هیچ به ضرر رئیس جمهور تمام شود، از اعتماد به آمریکا گرفته تا اشرافی گری و امثال آن ... اما حداقل مردم می‌توانند بین این دو موضع به قضاوت بنشینند.

یکی از مقوله‌هایی که می‌‌تواند در تعیین میزان قرابت فکری روحانی و امام خمینی(ره) روشنگر باشد، بحث اقتصاد و تکیه بر توان داخلی است؛ در این خصوص باید گفت سخنان رئیس جمهور ایران مبنی بر رفع مشکلات اقتصادی کشور به شرط رفع تحریم‌‌ها در اذهان عموم مردم نقش بسته است که عنوان کرد "تحریم‌های ظالمانه باید از بین بروند تا سرمایه بیاید؛ تحریم‌های ظالمانه باید از بین برود تا مشکل محیط زیست و اشتغال جوانان، صنعت و آب خوردن مردم حل شود"

و امام خمینی(ره) که استقلال اقتصادی و تحکیم پایه‌های اقتصاد ملی را عامل بسیار مهمی در عزت، پایداری و رشد مسلمانان می‌دانستند، بر توان داخلی در پیش برد امور و رفع کمبودها تاکید ویژه داشتند، فرمودند «این محاصره اقتصادى را که خیلى از آن مى‌ترسند، من یک هدیه‏‌‌اى مى‌‌‏دانم براى کشور خودمان، براى اینکه محاصره اقتصادى معنایش این است که «ما یَحْتاج»ما را به ما نمى‏‌‌دهند. وقتى که ما یحتاج را به ما ندادند، خودمان مى‌‏رویم دنبالش‏.» (صحیفه امام، ج‏14، ص:115 و 116)

"ما تا بناى بر این نگذاریم که خودمان هم یک آدمى هستیم براى خودمان مى‌‏توانیم کار کنیم، ما به آن نان جوى که خودمان درست کنیم تا بناى بر این نگذاریم که همان نان جو را مى‏‌خوریم و از خارج نمى‏‌خواهیم، نمى‏‌‌توانیم درست کنیم کار خودمان را. تا بناى بر این نگذاریم که همان منسوجاتى که خودمان درست مى‌‏کنیم کافى‌‏مان هست منسوجات ما ترقى نمى‏‌کند. و ما باز تابع غیر باید بشویم، و دستمان پیش غیر دراز بشود."( صحیفه امام، ج‏11، ص: 222)

پیداست که بنیان گذار انقلاب مرعوب شدن در برابر تهدیدها و فشارهای دیگران را مانعی بر سر راه استقلال اقتصادی، معرفی می‌کند.

تفاوت دو نگاه به تحریم را می‌توان از بین دو سخن کوتاه اما روشن کننده‌ی فوق به خوبی دریافت که یکی با دیدگاه وابستگی به غرب حتی آب خوردن (به معنایی دقیق تر، حیات و ممات مردم) را تحت الشعاع تحریم قلمداد می‌کند و دیگری قائل به توان داخلی، آن را به عنوان فرصت و موتور محرک در راستای نیل به خودکفایی و استقلال اقتصادی می‌پندارد. 

با نگاهی عمیق‌تر به موضوع می‌توان دریافت که موضوع فراتر از مساله‌‌ی تحریم است؛ یعنی تفاوت اندیشه ببر سر استقلال اقتصادی است که به عقیده‌ی رهبر کبیر انقلاب کلیدی ترین مفهوم در تضمین حیات کشور و ملت ایران است اما به زعم رئیس جمهور نیز حیات ملت (آب خوردن) زمانی تضمین می‌شود که راه ارتباط اقتصادی با دیگران با برداشته شدن تحریم‌ها باز شود.

اما سخن دیگر  این است که آیا امام خمینی(ره) با ارتباط با کشورهای دیگر مخالف بودند؟ یا اینکه ایشان ارتباط اقتصادی مشروط به وانهادن مشی انقلاب اسلامی را محکوم می‌دانستند؟ با تامل در سخنان زیر به راحتی می‌توان پاسخ سوال (بهتر است بگوییم شبهه‌ای که مولود همهمه‌های جناحی است) فوق را دریافت؛ "اگر مقصود از روابط آن روابطی است که تا حالا بین ایران و امریکا بوده است، در زمان شاه سابق بین ایران و آمریکا بوده است، این روابط نبوده است، این یک آقایی بوده با نوکرش هر کاری می خواسته، هر امری که می کرده عمل می کرده - اگر می‌گویید - ما اگر چنانچه بخواهیم اسلام را پیش ببریم دیگر نباید نوکر باشیم. اگر نوکر نباشیم رابطه‌اش را با ما قطع می‌کند، ما از خدا می خواهیم که رابطه قطع بشود. بهتر این است با آنهائی که می‌خواهند ما را بچاپند رابطه نداشته باشیم تا یک وقتی که به خود بیایند و بفهمند شرق هم هست در عالم. آن روزی که بفهمند که شرق هم یک جایی هست که تمدن از او پیش آنها رفته است." (صحیفه نور ج 11 صفحه 34)

حال اگر بخواهیم موضع روحانی را در این خصوص مورد نظر قرار بدهیم، ناخودآگاه جمله‌ی معروفش در ذهن تداعی می‌شود که گفت "آمریکایی ها کدخدا هستند"، همچنین وی در کنفرانس خبری که در ایتالیا برگزار شد، عنوان کرد: "امکان رابطه بدون تنش بین ایران و آمریکا وجود دارد و کلید آن در واشنگتن است، اگر این کلید در تهران بود، من حتما از آن استفاده می‌کردم".

اینها تنها نمونه‌هایی از موضع گیری ها بر سر مسائل مهم جمهوری اسلامی است که هرکدام معرف نوعی خاص از ایدئولوژی سیاسی و اقتصادی است که به واقع اگر تریبونی چون رسانه‌ی ملی در اختیار باشد، علاوه بر اینکه فرصت قضاوت آگاهانه برای مردم فراهم می شود، اولا پاسخ بسیاری از شبهات روشن شده، دوما راه برای عوام فریبی‌ها و انحراف افکار عمومی از مشی انقلاب اسلامی بسته می‌شود.

*آناج