شهدای ایران: این روزها هیچ چیز سرجایش نیست! بخصوص سرمایۀ اجتماعی و اعتماد عمومی! زیرا او که از صندوق ذخیرۀ ملّی برداشته، ذخیره و قهرمان ملّی پنداشته شده و او که امّا به دلایلی غیر از مأموریت و وظایف کاری از صدارت خلع شده می شود شهیدِ غوغای کنسرت؛ برجام هم که آمده بود تا رفع تهدید کند خود تبدیل شده به یک تهدید ملّی و شمشیر داموکلس! و خلاصه، شده قوز بالای قوز! بجای خانم کلینتون آقای ترامپ آمده و بناست دموکرات ترین کشور جهان؛ یعنی همان قبلۀ جریان توسعه گرا و شبه روشنفکری ایران؛ گرداگرد خود و مرزهایش مقابل مکزیک را با دیواری حائل جدا کند دموکراسی یی که مدعی رفع حصرها و برداشتن دیوار از آدم و عالم است اینک مثل آقای شارون و نتانیاهو به دیوار چینی و حصار کشی روی آورده است! عجب پرونده ای شده این پروژۀ جهانی شدن که همه می خواهند از سلطنت آن فرار کنند! در چنین وضعی ناگوار از پروژۀ جهانی شدن، اربعین ما می رود تا به فرآیند و رستاخیز عمومی در منطقه و جهان تبدیل گردد؛ همۀ دیوارها و مرزها را بردارد؛ همۀ رنگها و همۀ نژادها و تمامی زبانها را؛ و همه می بینند که برغم خواست معتزلیان شبه پست مدرن وطنی، عاشورای تاریخی و حسین (ع) تاریخی شان به فرآیندی عمومی در جهان در حال تطوّر و تحوّل است.
از طرفی در گوشه ای دیگر عوض اینکه دست و بال معلمین را واکنند تا این آموزگاران ملّی کودکان و نوجوانان وطن قدری آسودگی یابند؛ در اینجا امّا 8000 میلیارد تومان از دارایی شان را گم و گور می کنند؛ در مقابل امّا آنها که بنا بود بیشتر کار کنند و کمتر حقوق بگیرند کمتر کار می کنند و نجومی حقوق می گیرند! آری ! همه چیز به هم ریخته درحالی که حتی در جمع مردمان قسم خوردند که والله هیچ چیز به گذشته بازنخواهد گشت و یا صد روزه همه چیز ملّت را به سامان می کنند؛ حسابی کم آوردند و کار به انفعال کشیده شد امّا همسویان شان برای رهایی ایشان از این بن بست ها به اسم عقل گرایی و اعتزال نو (بخوانید شبه پست مدرنیسم) دست به تأویل های نابجا و ساختارشکن می زنند؛ امام حسین (ع) که شعارش انی لا اری الموت الاسعاده بود را طرفدار مذاکره و اهل داد و ستد می نمایانند و در جواب جوانان انقلابی دانشگاه می گویند چون دیگر چگوارا پاسخ نمی دهد از تفسیر چگوارایی امام حسین (ع) باید دست شست و نسخه ای ماندلایی از حضرت برای دیپلماسی ناکارآمد و سیاست داخلی بهم ریخته تجویز می نمایند.
بدتر از همه او که باید برای انتساب نسبت سوء و برچسب موهن به حضرت علی ابن موسی الرضا (ع) محاکمه شود مدام مظلوم نمایی کرده و برای فرار به جلوبه صنعت نامه پراکنی روی آورده امّا خود وجود شریف حضرت رضا (ع) در کشورش ایران غریب مانده و شده غریب الغرباء و سلطان غریب! آنجا که باید معلوم شود چه کسی در این ماجرا از اساس فتنه کرده امّا در میانۀ غبار و غوغا دستور می دهند تا معلوم شود او که بی محابا حرف می زند از چه روی نتوانسته مجدداً سخن بگوید! ای کاش برسبیل سلوک رضوی، می گفت اگر حضرت ثامن الحجج (ع) حضور داشت حتی با منکرین خدا و معاد به جلسۀ مذاکرات علم و مناظرات عقل می نشست امّا چون می داند مستمعین برای نوع دیگری از سخن گویی های شاذ کف و سوت می زنند فتوا می دهد که حضرت هم اگر می بود در این کنسرت ها می نشست و مزد نو اندیشی دینی اش را با کف و سوت گرفت! و اینچنین شأن معصوم علیه السلام را مورد جسارت و هتاکی قرار می دهد او ظاهراً امّا می گوید گفتارش سهو لسانی بیش نبود امّا مگر او همانی نیست که دربارۀ فوتبال تاسوعا تا سرحد تقبیح حرمت فرهنگی ایرانیان به ماههای محرم و صفر تاخت و نظریه پردازی کرد؛ به گونه ای که دین ورزی های محبّین و عشاق اهل بیت و سید الشهدا را بی محابا با جباریت قرون وسطایی روحانیت در کلیسای کاتولیک قیاس کرد!؟
براستی آیا می شود این تراوشات متهورانه را تفکر و تکاپوهای مجتهدانه و نواندیشانه بشمار آورد؟! آیا مدعیان نو اندیشی تراوشات بی مبنای ذهن بی ضابطه و شاید عافیت جوی خود را با کف و سوت به تأیید عوام می رسانند؟! آیا معتزلیان جدید به جای قاعده مند کردن اجتهادات عقلی به مأموران ایدئولوژیک وزارت ارشاد و وزارت خارجه و یا سازمانهایی بدل شده اند که در ایفای وظایف انقلابی خود کوتاهی می کنند؟! بر طریق مثال می گوییم که آیا جعل فتوای استحباب کنسرت درذات و سلوک رضوی بر اساس قاعدۀ فقهی قیاس استبعاد دارد که العیاذبالله گفته شود اگر امام حسین (ع) نیز می بود فوتبال می کرد و یا نتیجه بگیرند که اگر فوتبال نمی کرد اقلاً امّا به استادیوم می رفت؟! براستی چقدر کار علم و مذاکرات عقلی نومعتزلیانِ پست مدرن به ابتذال کشیده که برای ایجاد تلقی نواندیشی به اختراع مذاکره و فوتبال حسینی و جعل کنسرت رضوی روی آورده اند؟! امّا ما را با این اعتزال نماها و افراطیونِ عقل پندار کاری نیست ولی روی بسیاری از دلسوزان با مدیران محترم سه قوه است که از چه روی هر یک دستور داده اید تا صرفاً حول لغو سخنرانی یک سخنرانِ بی احتیاط واغلب بی باک تجسس و تفحص کنند؛ یا آن وزیر که هیأت اعزامی سازمان می دهد و برخی نمایندگان که استشهادیه تنظیم کرده تا مبادا سخنگویی بی محابا از جامعۀ دینی رخت بربندد؟! امّا راستی چرا برای دفاع از ساحت ملکوتی امام غریب علیه آلاف التحیه و الثناء کسی مأمور به مواخذه سخنران بی پروا نشد؟! اگر چه در فوتبالی کردن فضای تاسوعا، مردمان و جوانان غیور تهرانی بار بی تدبیری، انفعال و ناکارآمدی برنامه ریزان ورزشی و دیپلماتیک را به اضطرار با نام سالار شهیدان بر دوش کشیده و در صنعت مدرن فوتبال تصرّف کردند و نیز شهدای مدافع حریم آل الله علیهم السلام نشان دادند که تفسیر های چگوارایی – مارکسیستی وتبیین تاریخی گری از امام حسین(ع) و طرح های ماندلایی از سرور احرار جهان هر دو ارتجاعی و التقاطی اند و اگر چه دادستان و مردمان رضوی مشهد فرد اتهام زننده بر ساحت قدسی امام رضا (ع) را در جغرافیای مشهد نپذیرفتند امّا تردیدی وجود ندارد که متحیرانه باید گفت از منظر حقوقی برای رفع تهمت از ساحت معصوم (ع) کمترین اقدامی صورت نپذیرفته است!! راستی مگر نه این است که اتهام زننده بر ساحت امام رضا(ع) طی قریب به هشت سال اخیر در تفسیری شاذّ محاکمۀ سران فتنه را به محاکمۀ رئیس جمهور سابق مشروط و مقید دانسته و حتّی تعقیب او را مقدمۀ محاکمۀ دیگران می دانست و می داند از آن روی که رئیس جمهور سابق در اظهاراتی سبب تحریک مخالفان شد (که البته به گواه کارشناسان ادعایی باطل است) اکنون اما چرا خود وی از چه روی بر این تصور خام و باطل و کودکانه و با عرض معذرت بی خردانه است که فتواهای خاص حول تاسوعا، محرم، صفر و ادعای استماع و حضور در کنسرت از سوی ائمه هدی صلوات الله علیهم، حداقل محرکی علیه گوینده نباشد و یا سبب غلیان احساسات پاک و غیر پاک نشده و انتظام جامعه ای را به آشوب نکشاند؟!در این صورت به نظر می رسد او و آنها که تشخیص دادند نتیجه طبیعی هتاکی به ساحت امام رضا (ع) واکنش عقلانی و یا هیجان است از چه روی نگوییم در این مسئله به مرّ قانون عمل کردند چه اینکه ولو هیجان چه بسا ضد مدنیت و موجد آنارشیسم است امّا مدنیت و قانون حکم می کند هتاکی و کم خردی با صورتی دیگر از هیجان و آشوب پاسخ نگیرد؛ لذا او که باید بیشترین سپاس را از لغو سخنرانی خویش برجای آرد همانا گویندۀ همان سخن باطل و تحریک آمیز حول معصوم علیه السلام است.
نگارنده وفق تفقه حکیمانۀ رهبر انقلاب و فرمان ملّی معظم له دربارۀ پرهیز از تخریب اجتماعات قانونی و ایفای جدال احسن، هرگز با اخلال در یک جلسه مدنی موافقت نداشته و حتی آن را مضر به حال جریان حق می داند امّا مگر استخدام کلمات و گزاره های تحریک آمیز علیه مقدسات و معصوم علیه السلام، خود، عین آشوب و اخلال نیست؟ و اگر چنین است چرا برخی محترمین در حاکمیت، محل اصلی نزاع را از توجه در تحریکات هیجانی و پیشینی به ایجاد غوغا در تدابیر پسینی عقلانی جابجا کرده اند؟! به هرحال توجه در این قاعدۀ مشهور کاربردی فقه در مناسبات اجتماعی و معاملات در این ماجرا خالی از لطف و عبرت نیست که "من له الغنم فعلیه الغرم" گو اینکه هر کسی که از وضعیتی سود می کند قهراً در خسارت ها و زیان های آن نیز باید شریک باشد! آری! نمی توان فقط از کف و سوت های سخنان متهورانه خود سود برد و خود شیفتگی بخرج داد بلکه باید خسارت های آن را نیز پذیرفت لذا لغو سخنرانی یک سخنران بی باک کمترین چیزی بود که محقق شد ضمن اینکه این لغو بیش از آنکه برای این بی باک خسارت بار باشد از قضا موجبات سود مضاعف برای او نیز گردید زیرا این قانون بود که او را از واکنش های عقلاتی و غیر عقلانی در پناه خود ایمن ساخت.
در این بین امّا بیشترین تاثر نگارنده از وضع آشفته، بی مبنا و غوغایی است که بر اردوگاه مدعیان نواندیشی در کشور سایه افکنده و کار اجتهادات شاذّ عقلی ایشان را در این طیف به سطحی نگری و حتی به درجاتی از ابتذال اندیشی در اعتزال کشانیده است از این رو همه باید به این طیف کمک کنیم تا راه درست کشف قواعد را دریابند و اگر نه کار این قبیله به هرهری مذهبی ختم خواهد شد؛ باید کمک کرد تا این طیف ظن های شخصی و کاربست های نابجا از عقل و مصلحت نمایی های تندروانه شبه عقلی را با پراگماتیسم، یوتیلیتاریانیسم و اخلاق ماکیاولیستی خلط نکنند که در این صورت این راه همانا چیزی جز تن دادن به سکولاریسم عریان نیست زیرا اکنون با تشویش ها و اضطرابات ناشی از عالم مدرن معلوم شده سکولاریسم، نسخه ای ارتجاعی بیش نیست و باز تأثربارتر اینکه مبادا قوای حاکم در جمهوری اسلامی که باید فدایی دولت اسلامی باشند با اندک فشارهای روانی نفوذی های لانه کرده در رسانه ها، خدمتکار ماشین خشن ایدئولوژیکی نومعتزلی های هرهری مسلک شوند.
*مجتبی زارعی
از طرفی در گوشه ای دیگر عوض اینکه دست و بال معلمین را واکنند تا این آموزگاران ملّی کودکان و نوجوانان وطن قدری آسودگی یابند؛ در اینجا امّا 8000 میلیارد تومان از دارایی شان را گم و گور می کنند؛ در مقابل امّا آنها که بنا بود بیشتر کار کنند و کمتر حقوق بگیرند کمتر کار می کنند و نجومی حقوق می گیرند! آری ! همه چیز به هم ریخته درحالی که حتی در جمع مردمان قسم خوردند که والله هیچ چیز به گذشته بازنخواهد گشت و یا صد روزه همه چیز ملّت را به سامان می کنند؛ حسابی کم آوردند و کار به انفعال کشیده شد امّا همسویان شان برای رهایی ایشان از این بن بست ها به اسم عقل گرایی و اعتزال نو (بخوانید شبه پست مدرنیسم) دست به تأویل های نابجا و ساختارشکن می زنند؛ امام حسین (ع) که شعارش انی لا اری الموت الاسعاده بود را طرفدار مذاکره و اهل داد و ستد می نمایانند و در جواب جوانان انقلابی دانشگاه می گویند چون دیگر چگوارا پاسخ نمی دهد از تفسیر چگوارایی امام حسین (ع) باید دست شست و نسخه ای ماندلایی از حضرت برای دیپلماسی ناکارآمد و سیاست داخلی بهم ریخته تجویز می نمایند.
بدتر از همه او که باید برای انتساب نسبت سوء و برچسب موهن به حضرت علی ابن موسی الرضا (ع) محاکمه شود مدام مظلوم نمایی کرده و برای فرار به جلوبه صنعت نامه پراکنی روی آورده امّا خود وجود شریف حضرت رضا (ع) در کشورش ایران غریب مانده و شده غریب الغرباء و سلطان غریب! آنجا که باید معلوم شود چه کسی در این ماجرا از اساس فتنه کرده امّا در میانۀ غبار و غوغا دستور می دهند تا معلوم شود او که بی محابا حرف می زند از چه روی نتوانسته مجدداً سخن بگوید! ای کاش برسبیل سلوک رضوی، می گفت اگر حضرت ثامن الحجج (ع) حضور داشت حتی با منکرین خدا و معاد به جلسۀ مذاکرات علم و مناظرات عقل می نشست امّا چون می داند مستمعین برای نوع دیگری از سخن گویی های شاذ کف و سوت می زنند فتوا می دهد که حضرت هم اگر می بود در این کنسرت ها می نشست و مزد نو اندیشی دینی اش را با کف و سوت گرفت! و اینچنین شأن معصوم علیه السلام را مورد جسارت و هتاکی قرار می دهد او ظاهراً امّا می گوید گفتارش سهو لسانی بیش نبود امّا مگر او همانی نیست که دربارۀ فوتبال تاسوعا تا سرحد تقبیح حرمت فرهنگی ایرانیان به ماههای محرم و صفر تاخت و نظریه پردازی کرد؛ به گونه ای که دین ورزی های محبّین و عشاق اهل بیت و سید الشهدا را بی محابا با جباریت قرون وسطایی روحانیت در کلیسای کاتولیک قیاس کرد!؟
براستی آیا می شود این تراوشات متهورانه را تفکر و تکاپوهای مجتهدانه و نواندیشانه بشمار آورد؟! آیا مدعیان نو اندیشی تراوشات بی مبنای ذهن بی ضابطه و شاید عافیت جوی خود را با کف و سوت به تأیید عوام می رسانند؟! آیا معتزلیان جدید به جای قاعده مند کردن اجتهادات عقلی به مأموران ایدئولوژیک وزارت ارشاد و وزارت خارجه و یا سازمانهایی بدل شده اند که در ایفای وظایف انقلابی خود کوتاهی می کنند؟! بر طریق مثال می گوییم که آیا جعل فتوای استحباب کنسرت درذات و سلوک رضوی بر اساس قاعدۀ فقهی قیاس استبعاد دارد که العیاذبالله گفته شود اگر امام حسین (ع) نیز می بود فوتبال می کرد و یا نتیجه بگیرند که اگر فوتبال نمی کرد اقلاً امّا به استادیوم می رفت؟! براستی چقدر کار علم و مذاکرات عقلی نومعتزلیانِ پست مدرن به ابتذال کشیده که برای ایجاد تلقی نواندیشی به اختراع مذاکره و فوتبال حسینی و جعل کنسرت رضوی روی آورده اند؟! امّا ما را با این اعتزال نماها و افراطیونِ عقل پندار کاری نیست ولی روی بسیاری از دلسوزان با مدیران محترم سه قوه است که از چه روی هر یک دستور داده اید تا صرفاً حول لغو سخنرانی یک سخنرانِ بی احتیاط واغلب بی باک تجسس و تفحص کنند؛ یا آن وزیر که هیأت اعزامی سازمان می دهد و برخی نمایندگان که استشهادیه تنظیم کرده تا مبادا سخنگویی بی محابا از جامعۀ دینی رخت بربندد؟! امّا راستی چرا برای دفاع از ساحت ملکوتی امام غریب علیه آلاف التحیه و الثناء کسی مأمور به مواخذه سخنران بی پروا نشد؟! اگر چه در فوتبالی کردن فضای تاسوعا، مردمان و جوانان غیور تهرانی بار بی تدبیری، انفعال و ناکارآمدی برنامه ریزان ورزشی و دیپلماتیک را به اضطرار با نام سالار شهیدان بر دوش کشیده و در صنعت مدرن فوتبال تصرّف کردند و نیز شهدای مدافع حریم آل الله علیهم السلام نشان دادند که تفسیر های چگوارایی – مارکسیستی وتبیین تاریخی گری از امام حسین(ع) و طرح های ماندلایی از سرور احرار جهان هر دو ارتجاعی و التقاطی اند و اگر چه دادستان و مردمان رضوی مشهد فرد اتهام زننده بر ساحت قدسی امام رضا (ع) را در جغرافیای مشهد نپذیرفتند امّا تردیدی وجود ندارد که متحیرانه باید گفت از منظر حقوقی برای رفع تهمت از ساحت معصوم (ع) کمترین اقدامی صورت نپذیرفته است!! راستی مگر نه این است که اتهام زننده بر ساحت امام رضا(ع) طی قریب به هشت سال اخیر در تفسیری شاذّ محاکمۀ سران فتنه را به محاکمۀ رئیس جمهور سابق مشروط و مقید دانسته و حتّی تعقیب او را مقدمۀ محاکمۀ دیگران می دانست و می داند از آن روی که رئیس جمهور سابق در اظهاراتی سبب تحریک مخالفان شد (که البته به گواه کارشناسان ادعایی باطل است) اکنون اما چرا خود وی از چه روی بر این تصور خام و باطل و کودکانه و با عرض معذرت بی خردانه است که فتواهای خاص حول تاسوعا، محرم، صفر و ادعای استماع و حضور در کنسرت از سوی ائمه هدی صلوات الله علیهم، حداقل محرکی علیه گوینده نباشد و یا سبب غلیان احساسات پاک و غیر پاک نشده و انتظام جامعه ای را به آشوب نکشاند؟!در این صورت به نظر می رسد او و آنها که تشخیص دادند نتیجه طبیعی هتاکی به ساحت امام رضا (ع) واکنش عقلانی و یا هیجان است از چه روی نگوییم در این مسئله به مرّ قانون عمل کردند چه اینکه ولو هیجان چه بسا ضد مدنیت و موجد آنارشیسم است امّا مدنیت و قانون حکم می کند هتاکی و کم خردی با صورتی دیگر از هیجان و آشوب پاسخ نگیرد؛ لذا او که باید بیشترین سپاس را از لغو سخنرانی خویش برجای آرد همانا گویندۀ همان سخن باطل و تحریک آمیز حول معصوم علیه السلام است.
نگارنده وفق تفقه حکیمانۀ رهبر انقلاب و فرمان ملّی معظم له دربارۀ پرهیز از تخریب اجتماعات قانونی و ایفای جدال احسن، هرگز با اخلال در یک جلسه مدنی موافقت نداشته و حتی آن را مضر به حال جریان حق می داند امّا مگر استخدام کلمات و گزاره های تحریک آمیز علیه مقدسات و معصوم علیه السلام، خود، عین آشوب و اخلال نیست؟ و اگر چنین است چرا برخی محترمین در حاکمیت، محل اصلی نزاع را از توجه در تحریکات هیجانی و پیشینی به ایجاد غوغا در تدابیر پسینی عقلانی جابجا کرده اند؟! به هرحال توجه در این قاعدۀ مشهور کاربردی فقه در مناسبات اجتماعی و معاملات در این ماجرا خالی از لطف و عبرت نیست که "من له الغنم فعلیه الغرم" گو اینکه هر کسی که از وضعیتی سود می کند قهراً در خسارت ها و زیان های آن نیز باید شریک باشد! آری! نمی توان فقط از کف و سوت های سخنان متهورانه خود سود برد و خود شیفتگی بخرج داد بلکه باید خسارت های آن را نیز پذیرفت لذا لغو سخنرانی یک سخنران بی باک کمترین چیزی بود که محقق شد ضمن اینکه این لغو بیش از آنکه برای این بی باک خسارت بار باشد از قضا موجبات سود مضاعف برای او نیز گردید زیرا این قانون بود که او را از واکنش های عقلاتی و غیر عقلانی در پناه خود ایمن ساخت.
در این بین امّا بیشترین تاثر نگارنده از وضع آشفته، بی مبنا و غوغایی است که بر اردوگاه مدعیان نواندیشی در کشور سایه افکنده و کار اجتهادات شاذّ عقلی ایشان را در این طیف به سطحی نگری و حتی به درجاتی از ابتذال اندیشی در اعتزال کشانیده است از این رو همه باید به این طیف کمک کنیم تا راه درست کشف قواعد را دریابند و اگر نه کار این قبیله به هرهری مذهبی ختم خواهد شد؛ باید کمک کرد تا این طیف ظن های شخصی و کاربست های نابجا از عقل و مصلحت نمایی های تندروانه شبه عقلی را با پراگماتیسم، یوتیلیتاریانیسم و اخلاق ماکیاولیستی خلط نکنند که در این صورت این راه همانا چیزی جز تن دادن به سکولاریسم عریان نیست زیرا اکنون با تشویش ها و اضطرابات ناشی از عالم مدرن معلوم شده سکولاریسم، نسخه ای ارتجاعی بیش نیست و باز تأثربارتر اینکه مبادا قوای حاکم در جمهوری اسلامی که باید فدایی دولت اسلامی باشند با اندک فشارهای روانی نفوذی های لانه کرده در رسانه ها، خدمتکار ماشین خشن ایدئولوژیکی نومعتزلی های هرهری مسلک شوند.
*مجتبی زارعی
