شهدای ایران: چه خوب مي‌شد سينما راه خودش را مي‌رفت و وجاهت خود را از سياست نمي‌گرفت. چه اجباري است براي گرايش سياسي‌نمايي يك سينما‌گر ؟ چه كسي گفته راه رستگاري از هجمه‌ها اين كارهاست؟ تجربه تلخ حمايت از «تنهاي تنهاي تنها» احسان عبدي پور يادمان نرفته كه يك نخبه را به گمنامي كشاند. استعدادي كه با قدمي محكم شروع كرده بود ولي با وجود ساخت فيلمي هنرمندانه از مقوله‌اي سياسي به حاشيه رفت.

حمايت سياسيون از فيلم سينمايي از برخی مقامات قابل قبول است و مي‌توان در راستاي جايگاه‌شان دانست ولي سعي و تلاش فيلمساز براي بالانس كردن هجمه‌ها با دعوت از سياسيون جريان‌هاي مخالف كاري اشتباه است، چون سياسيون كارشناس سينما نيستند. چپ و راست هم ندارد. سازندگان فيلم نفس با اين اقدامات تلاش دارند خودشان را مبرا از جناحي سياسي كنند اما بدتر به ورطه جناحي ديگر افتاده‌اند.

اين يعني ذبح محصول سينمايي‌شان و غيرمردمي كردن خودشان و قرباني شدن در بلندمدت. بخشي از خود سينمايي‌ها تلاش كردند اين حق‌كشي نشود و حقانيتش را هم اثبات كرد و كسب اعتباري شد.
حيف است اعتبار كسب شده را فداي سياست‌زدگی كنيم. اگر فيلم ارزشي هم مي‌سازيم به هيچ جريان سياسي ارتباط ندارد كه مال خود كند. براي برائت از يك جريان به جريان ديگر تكيه نزنيد. وقتي تكيه مي‌زنيد توقع شنيدن انگ‌هاي مختلف را داشته باشيد، اجازه دهيد فيلم‌تان در كنار مردم «نفس» بكشد.

منبع : روزنامه جوان