شهدای ایران:در منطقه تفحص داریم؛ دنبال کاروانی می‌دویم که از آن جامانده‌ایم، به کس دیگری هم کار نداریم می‌خواهیم خودمان را نجات دهیم، چون راهی که مانده خیلی سخت است. این قدر نازک است که همه دارند از روی آن می‌افتند.



به گزارش «تابناک»، مجید پازوکی اول فروردین سال 1346 متولد شد. از همان اول گویا در رگ‌هایش خون انقلابی جوشش داشت چرا که با اوج گرفتن مبارزات مردمی، او نیز مبارزی کوچک نام گرفت و در روز 17 شهریور مجید در قیام مردمی شرکت داشت. انقلاب که پیروز شد مجید 11 ساله برای دیدن امام سر از پا نشناخته و به مدرسه رفاه رفت تا مرادش را زیارت کند و این آغاز ورق خوردن دفتر عشق سربازی حضرت روح‌الله بود.

مجید بعدها به عضویت بسیج درآمد و برای گذراندن دوره آموزشی در سال 1361 رنگ و بوی جبهه گرفت و زخم‌های تنش دفتر خاطراتی از رزم بی امانش شد. یک بار از ناحیه دست راست مصدوم شد و بار دیگر از ناحیه شکم که این بار وضعیت جسمی‌اش اصلا خوب نبود، اما او همه چیز را به شوخی می‌گرفت و درد را با خنده پذیرایی می‌کرد.


پس از پایان جنگ در سال 1369، منطقه کردستان، کانی مانگا و پنجوین حضور او را به خاطر سپردند اما دفاع همچنان برای او ادامه داشت و در هفتاد ماه حضور در جبهه ها و شرکت در بیست عملیات متوقف نشد. دوست داشت راهی که در آن وارد شده را ادامه دهد و از این رو به لشکر 27 محمدرسول الله(ص) پیوست و در خیل جست‌وجوگران نور قرار گرفت. آن هم در حالی که تشکیل خانواده داده بود و دوپسر داشت.

مسیری که این قهرمان را به وصال یارانش در دفاع مقدس رساند و در هفدهم مهر ماه سال 1380، مجید پازوکی را آسمانی کرد. آن هم در منطقه عملیاتی فکه در آن سوی مرزهای کشورمان، جایی که به همراه گروه تفحص، مشغول جست‌وجوی فرزندان عاشورایی میهنمان بود. عروجی که انتظارش را می‌کشید و خاطرات نقل شده از وی بر آن مهر صحه می‌زند:

شرکت در راهپیمایی 17 شهریور

دوران انقلاب از خانه در می‌رفت و با دوستانش در تظاهرات شرکت می‌کرد. شب‌ها دیر می‌آمد هرچه می‌گفتیم نرو تو بچه‌ای فایده‌ای نداشت. بچه‌های محل را هم می‌برد یکبار وقتی برگشتند پدر یکی از بچه‌ها توی گوش مجید زد ولی باز هم می‌رفت. از توی کوچه صدا آمد رفتم ببینم چه خبر است دیدم بچه‌های قد و نیم قد دبستانی شعار می‌دهند. در میان آن‌ها مجید را دیدم که شلوار پلنگی پوشیده بود تا مرا دید صورتش را پوشاند و رویش را به طرف خیابان کرد و رفت. روز 17 شهریور صبح از خانه بیرون رفت آن روز دائم صدای تیراندازی می‌آمد من هم با چشم گریان با همسایه‌مان در کوچه‌ها دنبالش می‌گشتیم اما پیدایش نکردیم ناامید گفتم او را کشتند ساعت 3 بعد از ظهر با قیافه‌ای متعجب و متحیر از وقایع آن روز به خانه برگشت.

بساط حزب دموکرات در کردستان را جمع کرد

سال 68 از قرارگاه سیدالشهدا در کردستان تماس گرفت و گفت مسئولیتی قبول کردم بلند بیا اول فکر کردم یک کار مقطعی برون مرزی است ولی بعدا متوجه شدم که زمینه کار در آنجا زیاد است مسئولیت تخریب قرارگاه را بهمجید قشار آورده بود وقتی من و یکی از بچه‌ها رفتیم خیلی خوشحال شد در این مدت مجید را بیشتر شناختم تا قبل از آن او را یک نیروی ساده گردان تخریب می‌دانستم مجید با شناسایی ستون‌های ضد انقلاب و بمب‌گذاری و مین گذاری در مسیر آن‌ها نقش فعالی در حذف عناصر ضدانقلاب در آن مقطع ایفا کرد به طوری که آن زمان عملا حزب دموکرات بساطش را از آنجا جمع کرد و به داخل خاک عراق رفت مجید در کارهایش دقت عمل و برنامه‌ریزی زیادی داشت.
 
از جنس این قهرمان که باشی، پس از جنگ نیز راه نجاتت را خواهی یافت

اگزما گرفته بود اما دست از تفحص نکشید

اوایل تفحص که آب سلام و غذای مناسب نداشتیم مجید به خاطر مشکل گوارشی خیلی اذیت می‌شد. گاهی آن قدر عرق می‌ریخت که از پا می‌افتاد و می‌برید یکی دوبار هم آنقدر حالش بد شد که او را به  تهران فرستاده بودند چون در جنگ هر دو دستش آسیب دیده بود. با بیل زیاد نمی‌توانست کار کند و بیشتر کار شناسایی انجام می‌داد بعد از مدتی دستش اگزما گرفت. یکی از دکترهای رزمنده به او گفت این دست فلج می‌شود به خاک حساس شده مدتی منطقه نرو. گفت آبلیمو و گلیسیرین می‌زنم خوب می‌شود. همیشه یا مشکل معده داشت یا کلیه. چندین بار به او گفتم دیگر جنگ تمام شده و تو هم که جانباز شده‌ای بس است تا کی می‌خواهی در این خاک‌ها بمانی؟ لبخند زد و گفت تو هم بیا برویم خیلی با صفاست هر پلاکی که پیدا می‌کنیم خانواده شهید و یا مفقود  الاثری را از نگرانی در می‌آوریم.

می‌روی یا می‌مانی؟

یک روز از مجید پرسیدم برای چه این همه در منطقه ماندی؟ گفت اگر تمام رفقایت جایی باشند  و تو پشت آنجا مدام در بزنی یک لحظه در را به رویت باز کنند و تو حال و هوای آن طرف را ببینی که همه نشسته‌اند و دارند صفا می‌کنند دوست نداری بروی پیش آن‌ها؟ اگر یک باره در را به رویت ببندند و بگویند  هنوز نوبت تو نیست پشت آن در می‌مانی یا رها می‌کنی و می‌روی؟ مجید در دست‌نوشته‌هایش هم آورده بود: «خدایا تو می‌دانی تکلیف از ما تمام شده ولی به امر امام عزیز با مرکب عشق می‌آیم که با عشق است که می‌توان به راه حسین ادامه داد و حسین‌وار آماده‌ایم هرگاه نائب بر حق روح‌الله و سید مظلوم خامنه‌ای عزیز امر به جهاد کند جان ناقابل خود را نثار پرچم مقدس اسلام ناب محمد که اینک به دست ولی مسلمین آقای خامنه‌ای امانت است فدا کنم...».

پایان انتظار در تفحص برون‌مرزی فکه

مصاحبه نمی‌کرد عید سال 78 در دوکوهه گیرش انداختند و بعد از چند سوال اینطور گفت: «این راهی است که باید رفت یکی تصادف می‌کند دیگری سکته. چه بهتر که آدم جانش را جایی خرج کند که به درد می‌خورد چه جایی بهتر از پیدا کردن پیکر مطهر شهداست که خیلی از خانواده‌ها را خوشحال می‌کند. زمان جنگ بچه بسیجی‌ها دنبال عشق‌شان بودند اینجا هم همانجاست. داریم می‌دویم در منطقه دنبال کاروانی که از آن جامانده‌ایم برسیم کار به کس دیگری هم نداریم می‌خواهیم خودمان را نجات دهیم چون راهی که مانده خیلی سخت است این قدر نازک است که همه دارند از روی آن می‌افتند.

مجید در هفدهم مهرماه سال 80 با بیش از 70 ماه سابقه در جنگ، 60 درصد جانبازی و 10 سال حضور پس از جنگ در حین تفحص برون‌مرزی منطقه عمومی فکه (العماره) براثر انفجار مین راه را یافت و با رسیدن به کاروان، انتظارش به پایان رسید.