به گزارش شهدای ایران، این روزها بحث بی‌حجابی و بدحجابی در جامعه به وضوح مشاهده می‌شود و دانشگاه‌ها نیز به عنوان یکی از اثرگذارترین بخش های جامعه، شاهد وجود این وضعیت هستند امروز در دانشگاه‌ها شاهد کمرنگ شدن و بعضا بی رنگ شدن حجاب در بین دانشجویان هستیم که پیامد آن به ایجاد انحرافات بسیار در این محیط دامن می زند.

دانشگاه به عنوان یک نهاد مهم فرهنگساز در جامعه، اگر حجاب اسلامی را نهادینه کند، نتیجه آن به جامعه برمی‌گردد, اما خلاف این موضوع، در جامعه در حال شکل‌گیری است و شاهد کمرنگ‌تر شدن حجاب در دانشگاه‌ها, محیطی که باید منشأ علم و ایمان باشد هستیم.

دانشگاه اسلامی یعنی نمود و اجرای کامل فرامین و شعائر دینی در تمام وجوه آن, اما امروز اگر بخواهیم وضعیت حجاب در سطح دانشگاه های کشور و از جمله استان کردستان را براساس معیارهای اسلامی بسنجیم میبینیم که حجاب دانشگاهیان از دانشجو و استاد گرفته تا کارمند و مسئول دانشگاه ها وضعیت مطلوبی ندارد.

امروز فضای دانشگاه که باید محیطی سالم، مناسب و مساعد برای رشد علم و اعتقاد باشد آن چیزی نیست که از یک دانشگاه در یک کشور اسلامی انتظار می‌رود,  وضعیت حجاب در دانشگاه های استان کردستان بسیار تاسف ‌بارتر از آن چیزی است که از یک دانشگاه اسلامی انتظار می‌رود.

دانشگاه؛ یعنی همان مکانی که باید منشأ انتشار اندیشه های نو و کارخانه تولید فرهنگ یک مرز و بوم باشد اکنون با حضور برخی افراد با پوشش ها و رفتارهایی که هیچ تعلقی به یک مکان فرهنگی و آموزشی ندارند به باشگاهی برای تبادل مُد و سلیقه های گوناگون تبدیل گشته که در چنین فضایی کسب علم جایگزین اهداف و اعمال نامرتبط با محیط آموزشی شده است.

درب ورودی هر دانشگاه مزین است به تابلوئی که قوانین و ضوابط انضباطی  آن دانشگاه در آن منقوش است که رعایت ضوابط پوششی یکی از موارد نوشته شده در این تابلو هاست اما با چرخی در تمام دانشگاه استان به این نتیجه میرسیم که تنها چیزی که به چشم نمیخورد حجاب است و دانشجو با هر پوشش و آرایشی که دوست دارد در کلاس درس و محیط علمی وارد میشود.

اوضاع فرهنگی دانشگاه ها مدتهاست که چنگی به دل نمی زند و نوع پوشش  و آرایش دانشجوها را می توان به مثابه مدل و مانکن تبلیغاتی و دانشگاه را محلی برای ارائه مدل ها و پوشش های نامناسب عنوان کرد؛ به نظر می رسد عدم نظارت جدی در خصوص حجاب دانشجویان باعث شده که خودآرائی و استفاده از آرایش های غلیظ و زننده در بین دانشجویان چشم گیر شود به نحوی که  در نگاه اول به برخی از محیط های دانشگاهی هر چیزی به ذهن متبادر می شود غیر از دانشجو و دانشگاهی.

طبق ضوابط دانشگاه ها، بایستی وضعیت پوشش دانشجویان در شان محیط آموزشی و مناسب باشد اما متاسفانه مشاهده می شود پوشش های غیرمتعارف ، آرایش های غلیظ، و ... به یکی از شاخصه های دانشجو بودن مبدل شده است و رفته رفته دانشگاه نه یک محیط آموزشی که دارد به سالن مد و زیبایی تبدیل می شود.

دیگر بی حجابی در دانشگاه های استان امری تعجب آور نیست و به پدیده ای معمولی و مورد پذیرش هم برای مسئولان به خواب رفته و هم برای دانشجویان و حتی جامعه تبدیل شده است؛

شاید تنها کاری که مسئولان دانشگاه در قبال بدحجابی دانشجویان خود انجام داده اند و به آن هم افتخار می کنند برگزاری جلسات متعدد بدون هیچگونه خروجی,جلساتی  که دیگر زونکن‌ها را توان بایگانی آنها نیست، جلساتی که ابتر بودن آنها را در حوزه فرهنگ، سال‌هاست لمس کرده‌ایم.

البته شاید مسئولین ما نمی دانند که وضعیت حجاب چیزی نیست که بتوان آن را با عدد و رقم و آمار و نمونه گیری بیان کرد، بلکه وضع حجاب چیزی است که میبینیم، میشنویم و حس میکنیم.

آیا وقت آن نرسیده است که مسئولین دانشگاه دست از بی توجهی و بی اعتنایی به مسائل فرهنگی بردارند و از انجام کارهای شعاری بدون بازده که فقط به درد پر کردن کاغذ های رزومه شخصی میخورد اجتناب کنند .

مسئولین باید بپذیرد که با یک معضل فرهنگی روبرو هستند و برای آن چاره اندیشی کند؛ و با سکوت، انفعال و بی برنامگی خود قطعه گمشده فراموش شدن موضوع را به درستی تکمیل میکنند, کم توجهی و تغافل فرهنگی نسبت به مقوله حجاب نه تنها کمکی به حل آن نخواهد کرد بلکه در درازمدت پیامدهای منفی و نامطلوبی بر جامعه ما خواهد داشت.

این مطالب نقد به مسئولانی است که امور فرهنگی را مدیریت می کنند و در گیرودار کاغذ بازی و صورتجلسه نویسی هستند!! صرف برگزاری همایش و تجلیل و تقدیر و گزارش نویسی برای رده های بالاتر، دردی را دوا نمی کند, آیا در قبال این پدیده رو به رشد و برای درمان این فضای آلوده و بیمار، نصب چند طرح گرافیکی و نوشته بر در و دیوار دانشگاه کفایت می کند؟

بعضی از مسئولین بر طبل ندانم کاری می کوبند و می‌گویند کار فرهنگی زمان می خواهد، اما آنچه که ما طی سال های اخیر در دانشگاه ها شاهد آن بوده ایم، رشد روزافزون بدحجابی و تعمیم و گسترش آن بوده است تا جایی که در برخی موارد فقط نام دانشگاه مانده است.

شاید جای خالی افرادی که به صورت جدی در دانشگاه های ما به معضلات و مشکلات رفتاری و پوششی افراد بپردازند واقعا احساس می شود و راهکارهای عملی، هر چند ناچیز هم که می توان در دانشگاه ها عملی ساخت در دستور کار دانشگاه های ما نیست.

نکته جالب توجه این جاست که این قضیه از نگاه مسئولان، قابل رؤیت نیست و این مباحث را قبول ندارند، اما آیا وقت آن نرسیده است که از مسئولین محترم برخی از دانشگاه های استان بخواهیم که قدم رنجه کرده از پشت میز بیرون آمده، و از مسائل سیاسی و جناحی فارغ شده و سری به محوطه دانشگاه بزنند تا عمق فاجعه را ببینند ؟؟؟؟؟؟

*کرددانش