به گزارش شهدای ایران، این روزها که در آن نفس می‌کشیم مصادف است با ایام عزای مردی که تشنه لبیک بود. مردی که قیام را در حالی آغاز کرد که می‌دانست جز 72 نفر همه او را تنها خواهند گذاشت و کسی نیست حسین(ع) را یاری کند.


اباعبدالله(ع) دست یاری را به سوی مردمانی دراز کرد که می دانستند او کیست اما هر کسی به مصلحتی چون زنان ریش دار خزید در پستوی خانه‌اش و حسین(ع) تنها ماند در یک قوم گمراه. اما امام می دانست هل من ناصرش را در جایی از تاریخ به زیبا ترین شکلی پاسخ خواهند داد و فرزندان حضرت خمینی(س) همان هایی بودند که قرار بود گمنام و دور از هیاهو امام را یاری کنند.

مردانی که اغلب ما در زمان حیاتشان آنها را نخواهیم شناخت. زمانی که به شهادت می رسند رشک می بریم بر جایگاهشان و حسرت می خوریم که چرا با آنها نبودیم.


 

اما اگر خسته شدید از تعلقات دنیا و دلگیر شدید از هر چه نامرادی است دقایقی قدم بگذارید در بین شهدای مدافع حرم.

قطعه این مردان در بهشت زهرا به مانند بقیه شهدا آرامشی دارد وصف ناشدنی حتی برای مایی که غرق در ماتم سرای دنیا هستیم. به خصوص شهدای عزیز فاطمیون که می توان گفت گمنامی شان دو چندان دیگر شهدای گمنام است. و دلبر این بار واقعا به گونه ای رفت که دلشدگانش بی خبر از پرواز او بودند و تنها وقتی جاودان شد او را شناختند.

دلبر یکی از شهدای مدافع حرم فاطمیون است که آنقدر برای خدا دلبری کرد تا سرانجام مزدش را از حضرت حق گرفت و در سوریه به شهادت رسید. پیکر وی در کنار دیگر مجاهدان آرمیده اما روحش تا ابد زنده خواهد بود.

*فارس