صبح دیروز وقتی در ساختمان شهرداری در یک جلسه کاری بودم. یکی از جانبازان عزیز شهرمان داخل ساختمان شماره دو شورا خودسوزی کرد؛ اتفاقی که به شدت من را متاثر کرد.

بنا به گفته دوستان مشکلات مالی و تقاضاهایی داشته و دوستان در دفتر ملاقات‌ مردمی هم به او قول‌هایی داده‌اند؛ پیش از این هم علی‌رغم اینکه هر جانباز تنها یک‌بار از تسهیلات در اختیار داشتن غرفه میوه‌وتره‌بار بهره‌مند می‌شود ایشان برای ۴سال متمادی تحت پوشش این حمایت قرار گرفته است. اما گویا قول‌ها و توجیهات همکارانم ایشان را راضی نکرده و به این اتفاق تلخ منجر شده است؛ البته خدا را شکر می‌کنیم که میزان سوختگی کم بوده است.

این اتفاق، فراتر از بار سنگین کلماتی است که برای شرح و گزارشش به کار می‌بریم؛ مردی که روزی برای دفاع از این کشور به جبهه‌ها رفته است تا حدی مستاصل شده است که حاضر شده خود را به آتش بشکد؛ متاسفانه شهرداری تهران هرچند فراتر از مسئولیتش اقدام می‌کند اما امکانات محدودی دارد. در حال حاضر برای همین غرفه‌های محدود میوه‌وتره‌بار حدود چندصد جانباز متقاضی در صف هستند.

شهروندان زیادی نیازمند کمک ما هستند و ورای آنکه جانباز، ایثارگر یا انقلابی هستند هم‌سایه و هم‌نوع ما هستند؛ کاش در شهرداری انقدر بودجه یا اختیار داشتیم که می‌شد به عنوان نهادی حاکمیتی به همه مردمی که در دوره رکود اقتصادی آسیب می‌بینند کمک کنیم. اما واقعیت این است که ظرفیت‌ها محدود است؛ این مشکلات را جز با برگشت به سنت‌های دینی و به میدان آمدن همه مردم (و نه فقط نهادها) نمی‌توانیم حل کنیم.

95/5/25