متن یادداشت به شرح ذیل است:

یادش به خیر، سحرهاى ماه مبارک رمضان، معمولا نماز صبح را به امامت حضرت امام مى خواندیم. من تازه به سن بلوغ رسیده بودم و روزه مى گفتم. پدرم و امام روزه نمى گرفتند. امام بعد از سکته قلبى در سال ١٣٥٨ دیگر روزه نگرفتند و مرحوم حاج احمد آقا به سبب اینکه زخم معده داشتند، روزه نمی گرفتند. البته برخى سال ها چند روزى را امساک مى کرد ولى وقتى معلوم مى شد که ضرر دارد، دیگر روزه نمى گرفت. آن سال ها مثل امسال رمضان در تابستان واقع شده بود و روزهاى بلند امکان روزه دارى را از بیماران سلب مى کرد. نماز مغرب را خیلى از اوقات به امام اقتدا مى کردم. امام نماز جماعت نمى خواندند و تنها وقتى کسى از اعضاى خانواده خدمتشان مى رسید، جماعت خانوادگى بر پا مى شد. صبح ها هم ـ اگر شب از زمره لیالى مقمره(شب هاى مهتابى) بود ـ یک ربع تا بیست دقیقه اى با تأخیر نماز مى خواندند. فتوایى که بعد از ایشان، به سبب اجتهادات دیگر مراجع وقت، متروک شد، در حالی که به نظرم کاملا صحیح است. رحمت الله علیهما. شب جمعه است درگذشتگانمان را به فاتحه اى یاد کنیم.