به گزارش شهدای ایران به نقل از ایسنا، عذرخواهی جایگاهی نیست که در آن کسی بخواهد فروتنی را کنار بگذارد و از مقام طلبکار برای دیگران خط و نشان بکشد. این همه آن چیزی است که در عذرخواهی مهدی رحمتی حتی به اندازه سر سوزنی دیده نمی‌شود. او منتی بر سر هوادارانش گذاشته که این بار اگر کسی به او حرفی زد، دیگر در میانه میدان رجز نمی‌خواند. آیا این عذرخواهی قسطی را می‌توان باور کرد؟ آیا می‌توان به آن دل بست؟


آن عذرخواهی تلگرامی با جمله تند دیگری تکمیل شده است: «به حجازی توهین می‌شد، نگفتند، حرمت بزرگ‌تر شکست.» او این گونه به پیشکسوتان استقلال گلایه‌ای تند کرده که چرا گفته‌اند نباید درون زمین انرژی‌اش را صرف دعوا با مربی حریف کند که کنار زمین ایستاده و این گونه تیمی را که بازوبند کاپیتانی‌اش را بر بازو دارد و در کورس قهرمانی، این 3 امتیاز برایش از نان شب واجب‌تر است، اسیر حاشیه‌ای کشنده کند. پیشکسوتانی که خیلی‌هایشان اصلا کاری به اختلافات شخصی او با مربی رقیب نداشتند و تنها انتقادشان به لطمه‌ای بود که تیم خرده است.

کاش یکی پیدا می‌شد به آقای رحمتی بگوید هر که به حجازی توهین کرد، شکر خورد اما این برای تو هیچ مجوزی صادر نمی‌کند. عذرخواهی طلبکارانه مهدی رحمتی در باب قیاس رفتاری شبیه، با رفتار فرزاد حسنی پس از آن ماجرای تحقیر یکی از حاضران در برنامه‌اش انجام داد، فرقی ندارد، با سناریو و بدون سناریو کاری آزاردهنده بود اما در این بین او هم از در طلبکاری وارد شد. انگار پشیمانی برای همه افت دارد... آنها آن قدر کامل هستند که زشت‌ترین کارشان هم منت دارد. آنها اصلاح نمی‌شوند...