به گزارششهدای ایران به نقل از باشگاه خبرنگاران جوان، اگر نتوانیم بگوییم که نتیجه انتخابات در سراسر کشور مورد پسند حسن روحانی بوده است اما در تهران اتفاق خوبی برای وی افتاده است.

ژنرال های اصولگرا که اکثرا در قامت منتقد او بودند اکثرا از تهران قصد مجلس کرده بودند که با پدیده رای لیستی و اقبال به لیست امید از رسیدن به صندلی های پارلمان باز ماندند. این برای رییس جمهور خبر خوشحال کننده ای بود. سال 95 اما برای حسن روحانی، یک دوره بسیار تعیین کننده است. او می داند از همین ماه های ابتدایی سال تلاش های طیف های مختلف سیاسی برای ورود برای به انتخابات ریاست جمهوری آغاز خواهد شد و برخی شخصیت ها هم ورود به انتخابات ریاست جمهوری را بررسی خواهند کرد. چنین است که رییس جمهور از هم اکنون به رصد اخبار و نشانه ها می پردازد تا رقیب و یا رقبای احتمالی خود را بیابد.

روحانی اما یک سیاستمدار است و طبیعتا منتظر نمی ماند تا شرایط سیاسی شکل گرفته و آن وقت او برای چگونگی با آن تصمیم بگیرد. پس حتما سعی خواهد کرد خودش در پدیدآمدن این شرایط سیاسی سهیم باشد. به یک معنا وی تلاش خواهد کرد خودش میدان رقابت و مختصات آن را شکل دهد. بر همین اساس بهتر است روحانی خودش رقیبش را به میدان بیاورد.

 برای این منظور حتما باید قطب سازی کرد و از این قطب نامزد مورد نظر را راهی میدان کرد. به نظر می رسد او هم‌اکنون اقداماتی را سامان داده است. مهمترین نشانه اش همراه کردن محمدرضا عارف با خودش در سفر به یزد آن هم چند روز بعد از مشخص شدن نتیجه انتخابات مجلس یا مثلا حرف هایش در آخرین نشست مطبوعاتی خود که تاکید می کند که حامیان او و فاتحان مجلس در تهران عنوان «اعتدالیون » دارند و بعد از آن می گوید که مردم اقبالشان به همین طیف است.

حسن روحانی قطبی را سامان می دهد از اصلاح طلبان، حامیان خودش و برخی اصولگرایان و نام این طیف را اعتدالیون می گذارد و حالا زمان جمع شدن منتقدان و مخالفان وی در یک قطب دیگر است. حالا نام قطب مخالف «اعتدال» چه می تواند باشد؟! این همان میدان بازی است که در حال شکل گیری است.