به گزارش شهدای ایران به نقل از دولت بهار، اخیرا یک نهاد امنیتی و یک مرکز پژوهشی دانشگاهی که هر دو به دولت نزدیک هستند، نظرسنجی فصلی خود را در سراسر کشور انجام داده اند که نتایجشان هم کاملا بر یکدیگر منطبق بوده است. در این نظرسنجی سراسری از مردم پرسیده شده است که اگر جمعه هفته آینده انتخابات برگزار شود، بین آقایان احمدی نژاد و حسن روحانی به کدام یک رای می دهید. 69 درصد مردم گفته اند به احمدی نژاد رای می دهیم، 23 درصد گفته اند به حسن روحانی رای می دهیم و 8 درصد هم گفته اند تصمیم نگرفته ایم. نتایج این دو نظرسنجی به یک مقام اجرایی نیز ارائه شده که نگرانی شدید و عصبانیت او را در پی داشته است. در استان تهران 48 درصد مردم گفته اند به احمدی نژاد و 34 درصد به حسن روحانی رای می دهند و 18 درصد هم گفته اند تصمیم نگرفته ایم. در شهر تهران اما آقای روحانی با اختلاف 10 درصد از آقای احمدی نژاد جلوتر است. در روستاها و شهرهای کوچک احمدی نژاد گزینه بلامنازع مردم است و در سایر کلان شهرها نسبت 60-40 به نفع احمدی نژاد برقرار است.
 
سردار خورشیدی از جمله عناصر اصلی گروه منصورون است که در مبارزات مسلحانه پیش از انقلاب نقشی بسیار موثر ایفا کرد. او پیش از انقلاب دانشجوی مهندسی مکانیک بود. سابقه دوستی احمد خورشیدی با محسن رضایی نیز به فعالیت در گروه منصورون باز می گردد. سردار خورشیدی در تمام دوران دفاع مقدس در جبهه حضور داشت و به همین دلیل رابطه نزدیکی با فرمانده اسبق سپاه پاسداران انقلاب اسلامی دارد. محمد باقر قالیباف نیز یکی دیگر از همرزمان اوست و دوستی این دو نیز به دوران دفاع مقدس باز می گردد. اداره معاونت سیاسی قرارگاه ثارالله تهران به مدت 4 سال از جمله سوابق سردار احمد خورشیدی است. او با وجود برخورداری از نسبت فامیلی با محمود احمدی نژاد در سال 88 اعلام کرد که به محسن رضایی رای خواهد داد. سردار احمد خورشیدی در برهه ای از دوران دولت دهم نیز در قامت یک منتقد ظاهر شد. آنچه در ادامه می خوانید حاصل گفت و گوی او با دولت بهار درباره مسائل سیاسی روز کشور است.

پیش بینی و تحلیل شما درباره انتخابات ریاست جمهوری سال 96 چیست؟
ارائه تحلیل درباره انتخابات ریاست جمهوری آتی نیازمند جواب دادن به یک پرسش محوری است. پرسش این است که شانس آقای روحانی برای رای آوردن در سال 96 خوب است یا خیر. بر این اساس است که رقبای سیاسی برای حضور در میدان تصمیم خواهند گرفت. اگر این اقبال، قاطع و مثبت و پیروزی وی بلاشک باشد بسیاری از نیروهای سیاسی به میدان نخواهند آمد.

در وهله نخست لازم است توجه داشته باشیم که آقای روحانی با اقبال خوبی وارد عرصه انتخابات ریاست جمهوری 92 نشد و آراء او بسیار شکننده بود. کسب 50 درصد آراء به اضافه 270 هزار رای به هیچ وجه اقبال قابل اتکا و مطلوبی نیست و این اتفاق در تاریخ جمهوری اسلامی برای هیچ رئیس جمهوری رخ نداده است. روسای جمهور در ایران همواره با رای کاملا قاطع، دولت نخستشان را تشکیل داده اند. اگر خوب توجه کنیم متوجه می شویم که در فاصله 92 تا 94 چند اتفاق بوقوع پیوسته که نشان می دهد آراء آقای روحانی در مجموع کل کشور نه تنها افزایش نیافته که به میزان زیادی کاهش یافته است. در انتخابات مجلس دهم نیروهای موسوم به اعتدال گرا که سهمیه اختصاصی دولت در انتخابات بودند حداکثر 5 درصد کرسی های مجلس را از آن خود کردند. البته اصلاح طلب های همراه دولت تا 40 درصد کرسی ها را از آن خود کردند اما حتی اگر اصلاح طلبان همچنان همراه آقای روحانی باشند باز هم روشن است که آراء او چند درصدی کاهش پیدا کرده است. زمانی که آقای خاتمی در انتخابات سال 76 پیروز شد، انتخابات مجلس ششم را هم قاطعانه از ان خود کرد و 220 کاندیدای اصلاح طلب وارد مجلس شدند. پس از پیروزی آقای احمدی نژاد در انتخابات ریاست جمهوری سال 84، 230 نماینده اصولگرا با استفاده از کارآمدی دولت احمدی نژاد و محبوبیت او وارد مجلس هشتم شدند. اما درباره آقای روحانی به هیچ وجه این مساله صادق نیست و نشان دهنده ریزش رای و ضعف پایگاه اجتماعی اوست.

آقای روحانی در انتخابات ریاست جمهوری سال 92 شعارها و وعده های ملموس اقتصادی به مردم داد. روحانی به مردم وعده داد سال اول بیکاری را حل می کند و 100 روزه اقتصاد را سامان می دهد، حتی گفت آنچنان مردم را ثروتمند می کند که نیازی به یارانه 45 هزارتومانی نداشته باشند. ما به این ها می گوییم شعارهای اقتصادی ملموس. بر این اساس آقای روحانی باید کاری انجام می داد که در سفره مردم به چشم بیاید و قابل لمس باشد؛ مثل یارانه ای که آقای احمدی نژاد به مردم داد و مردم کاملا آن را حس کردند. یا همین مسکن مهر و سایر کمک های دولت قبل به مردم. امروز در حوزه اقتصاد، مردم نه تنها بهبودی نسبت به گذشته احساس نمی کنند بلکه معتقدند شرایطشان وخیم تر هم شده است.

نظرسنجی ها درباره وضعیت اجتماعی حسن روحانی چه می گویند؟!
اخیرا یک نهاد امنیتی و یک مرکز پژوهشی دانشگاهی که هر دو به دولت نزدیک هستند، نظرسنجی فصلی خود را در سراسر کشور انجام داده اند که نتایجشان هم کاملا بر یکدیگر منطبق بوده است. در این نظرسنجی سراسری از مردم پرسیده شده است که اگر جمعه هفته آینده انتخابات برگزار شود، بین آقایان احمدی نژاد و حسن روحانی به کدام یک رای می دهید. 69 درصد مردم گفته اند به احمدی نژاد رای می دهیم، 23 درصد گفته اند به حسن روحانی رای می دهیم و 8 درصد هم گفته اند تصمیم نگرفته ایم. نتایج این دو نظرسنجی به یک مقام اجرایی نیز ارائه شده که نگرانی شدید و عصبانیت او را در پی داشته است. در استان تهران 48 درصد مردم گفته اند به احمدی نژاد و 34 درصد به حسن روحانی رای می دهند و 18 درصد هم گفته اند تصمیم نگرفته ایم. در شهر تهران اما آقای روحانی با اختلاف 10 درصد از آقای احمدی نژاد جلوتر است. در روستاها و شهرهای کوچک احمدی نژاد گزینه بلامنازع مردم است و در سایر کلان شهرها نسبت 60-40 به نفع احمدی نژاد برقرار است.

باید توجه داشته باشید که انتخابات ریاست جمهوری رای دادن به فرد است نه حزب و هرکس که کاریزماتیک تر باشد رای بیشتری می آورد. احمدی نژاد بر خلاف حسن روحانی کاریزمای بسیار بالایی دارد.


فکر می کنید نقش آمریکایی ها در انتخابات 96 چه خواهد بود و چه تاثیری بر این انتخابات خواهند داشت؟
اثر گذاری تحولات سال 95 بر افکار عمومی به طور قطع بیش از اثر 3 سال گذشته خواهد بود و هرچه به انتخابات نزدیک تر شویم این اثرگزاری به صورت تصاعدی افزایش خواهد یافت. یک فرضیه این است که آمریکایی ها واقعا تصمیم گرفته باشند جوری به روحانی کمک اقتصادی کنند که روی سفره مردم اثر بگذارد. اگر واقعا این اتفاق بیفتد به نفع آقای روحانی تاثیر تعیین کننده ای خواهد داشت. اما اگر مثل این سه سال دنبال اقدامات اقتصادی روبنایی و تزئینی باشند که در عمل برای بهبود اقتصاد ایران هیچ فایده ای نداشته باشد، شرایط برای حسن روحانی بسیار سخت خواهد شد. اقداماتی مثل خرید هواپیما، آزاد کردن 2 میلیارد دلار به صورت قطره چکانی و ... اقدامات اقتصادی نامفیدی هستند که حتی تاثیر غیر ملموس هم بر اقتصاد ایران ندارند چه برسد به اثر ملموس اقتصادی سر سفره مردم. در اقتصاد 900 هزار میلیارد تومانی ایران دو میلیارد دلار چه اثری می تواند داشته باشد؟ نه به درد تولید می خورد و نه به درد تجارت.   

آمریکایی ها می خواهد حسن روحانی برنده انتخابات سال 96 باشد اما این را هم به خوبی می دانند که ماندن روحانی منوط به حل معضلات اقتصادی مردم به صورت ملموس است. پارادوکس و معضل اساسی آمریکایی ها هم از همینجا نشات می گیرد. اساسا بهبود اقتصاد ایران خلاف دکترین آمریکایی هاست. آمریکایی ها معتقدند اگر اقتصاد ایران بهبود یابد، محور مقاومت در منطقه بهتر تجهیز می شود و مشکلات آنها در منطقه چند برابر می شود. آن ها به شدت می ترسند که اگر پولی به ایران بدهند، این پول خرج استقلال اقتصادی ایران می شود. خانم کلینتون در کتاب تصمیم های سخت می گوید ما به دنبال آن بودیم که دولتی در ایران سر کار بیاید که نفت بفروشد و کالا وارد کند. این یعنی وابستگی اقتصادی. آمریکایی ها به دنبال بهبودی اقتصاد و حل مشکل مردم ما نیستند و به همین دلیل نمی توانند به حسن روحانی کمک اقتصادی موثری بکنند.

همین چند روز قبل مقام معظم رهبری در جمع خبرگان فرمودند این رفت و آمدهای تجاری هیچ اثر مثبتی روی اقتصاد ایران نداشته است. متاسفانه دیدیم که از پس این سخنان رهبر انقلاب، برخی از آقایان چه بی حیایی هایی انجام دادند. این در حالی بود که حضرت آقا نظر کارشناسی دادند. فرمودند 61 هیات تجاری آمده و رفته و فقط یکی از این رفت و آمدها منجر به قرارداد شده آن هم روی کاغذ نه روی زمین. بعد فرمودند روی کاغد را رها کنید روی زمین مهم است. حاصل بقیه این رفت و آمدها مشتی تفاهمنامه بوده که از نظر حقوقی هیچ ضمانت اجرایی و ارزشی ندارد. تفاهم کردیم که بشود یا نشود و هیچ تعهدی برای طرفین وجود ندارد.

غربی ها در وهله نخست دنبال این هستند که نفت و گاز ما را ارزان بخرند که دیدید ارزان هم خریدند. این دولت سه هفته قبل در اولین قرارداد نفتی که با اروپایی ها بست روی هر بشکه نفت 2.6 دلار تخفیف داد. تخفیف نفتی که به اروپایی ها دادند در مجموع یک سال می شود 6 میلیارد دلار، یعنی رقمی  نزدیک به 21 هزار میلیارد تومان. بعد دنبال این هستند که در ایران بازار فروش مناسبی برای کالاهایشان دست و پا کنند. ضمن اینکه هیچ سرمایه ای هم به ایران نمی آورند. شما هم اگر باشید در کشوری که روی شقیقه اش کلت برگشت تحریم گذاشته اند هیچگاه سرمایه گذاری نخواهید کرد. مشکل اقتصاد ما سرمایه است، اقتصاد وقتی قوت می گیرد که سرمایه گذاری صورت بگیرد. همه قدرت های نوظهور اقتصادی بعد از آمدن سرمایه جان گرفته اند. اما با این برجام و این توافقی که صورت گرفته هیچ سرمایه ای به ایران نمی آید. افق آینده اقتصاد ایران با شرایط فعلی به هیچ وجه مثبت نیست. آمریکایی ها ادعای بهبود اقتصاد ایران را صرفا در حوزه تبلیغات دنبال می کنند. تبلیغ می کنند ولی عمل نمی کنند.

طرح های اقتصادی دولت همه از دم در حد حرف است. مثلا وام 160 میلیونی تومانی خرید خانه را اعلام می کنند. شما همین امروز مراجعه کنید ببینید بانک ها این وام را به شما می دهند؟ نمی دهند. چون دولت نخبه محور است و منظورش از نخبه نیز ثروتمندان غیر اصیل هستند. بله این دولت می تواند 18 هزار میلیارد تومان به 5 هزار سرمایه دار غیر اصیل تخفیف بدهد. به جز معوقات بانکی ریالی ما بیش از 70 هزار میلیارد تومان وام ارزی معوقه داریم. همین آقایان در شورای عالی پول و اعتبار بخشنامه ای تصویب کردند مبنی بر اینکه اگر وام گیرندگان ارزی معوقات شان را تسویه کنند، 30 درصد به آن ها تخفیف خواهند  داد! به چه کسانی تخفیف می دهند؟  به 5 هزار سرمایه دار غیر اصیل و وام گیرنده رانتخوار! این 30 درصد می شود 18 هزار میلیارد تومان. این رقم سنگین از سرمایه های کشور را برای این ها به راحتی می بخشند اما زمان پرداخت یارانه 45 هزار تومانی که می رسد دسته جمعی تب می کنند و می میرند!

در برابر حضور احمدی نژاد در انتخابات ریاست جمهوری آیا مانعی می بینید؟!
مانع به این معنی که اساسا او نتواند کاندیدا شود؟!

بله...
هیچ مانعی سر راه احمدی نژاد وجود ندارد. حرف ها و شبهاتی درباره احمدی نژاد درست کرده اند که البته جواب های محکمی هم برایشان وجود دارد. ببینید! بنده از ابتدا تا انتهای جنگ در جبهه بودم و 10 بار هم مجروح شدم. خانواده ما در دفاع مقدس دو شهید تقدیم انقلاب کرد. همه این ها به خاطر فتوای امام و تبعیت از ولی فقیه زمان بوده است. ما هیچ کس را خارج از چارچوب ولایت نمی پذیریم. بنده با این توصیفی که از خودم عرض کردم، شهادت می دهم که آقای احمدی نژاد یک عنصر کاملا انقلابی و ولایی است. جوهره احمدی نژاد ولایت است و او اساسا نمی تواند از ولایت جدا باشد. با یقین کامل به شما می گویم احمدی نژاد از همه افرادی که به او اتهام می زنند ولایتمدارتر است. نمی شود از عده ای که خودشان خطاکار هستند و به فتاوای رهبری عمل نمی کنند پذیرفت که به احمدی نژاد اتهام بزنند. شما آخرین سخنان رهبر معظم انقلاب درباره آقای احمدی نژاد را بخوانید. دوره ای بر این کشور گذشت که هیچ کس از رئیس جمهور و غیر رئیس جمهور جرئت نمی کرد یک کلام درباره ارزش های انقلاب بگوید. احمدی نژاد ارزش های انقلاب و شعارهای امام را زنده کرد. آقای اصولگرایی که علت اختلافش با احمدی نژاد سر رانتخواری است، معلوم است که هر روز باید به احمدی نژاد اتهام بزند. کسی که با رانت، چاپخانه 8-9 میلیاردی در زمان آقای هاشمی رفسنجانی گرفته باید از احمدی نژاد ناراحت باشد. کسی که به احمدی نژاد گفت من را باید وزیر نفت معرفی کنی و احمدی نژاد نپذیرفت باید با او دشمنی کند.

وضعیت احمدی نژاد در میان بدنه حزب اللهی چطور است؟
خوب است. البته گلایه هایی هم دارند. اگر قرار بر آمدن احمدی نژاد باشد، خودش جواب همه شبهات را خواهد داد. بخش عمده ای از این قشر دنبال بهانه می گردند تا برگردند. من خودم چندین شبهه و مطلب را از احمدی نژاد پرسیدم. من 40 سال است که کار سیاسی می کنم، از زمان گروه منصورون قبل از انقلاب تا امروز. با همین سابقه سیاسی به شما می گویم اگر احمدی نژاد همان جواب ها را به صورت عمومی بیان کند هیچ تردید و شبهه ای در ذهن هیچ کس باقی نمی ماند. اگر احمدی نژاد تصمیم بگیرد ناگفته هایش را بگوید خیلی ها از فضای سیاسی به بیرون پرتاب می شوند و اتفاقات مهمی در جامعه شکل می گیرد و فضا شدیدا دگرگون می شود.

تحلیل شما از شکست اصولگرایان در تهران چیست؟
ما احزاب اصولگرایی را در آرمان اصولگرایی موفق ندیدیم. بالاخره دیدیم که در تهران چه اتفاقی افتاد. این اتفاق در تاریخ 37 ساله جمهوری اسلامی بی نظیر بود.

البته باید توجه کرد که مجلس سه دوره در اختیار اصولگرایان بوده است. با این تفسیر نمی توان انتظار داشت باز هم اصولگرایان پیروز شوند. بالاخره در مجلس هم چرخش سیاسی رخ می دهد. اصولگرایان سه دوره در مجلس بودند بدون اینکه هیچ کار اقتصادی مناسبی برای مردم انجام دهند. از سوی دیگر جناح مقابل اصولگرایی توانست همه نارسایی های کشور را گردن اصولگرایان بیندازد. همانطور که از سال 88 تا 92 همه غول های رسانه ای دست به دست هم دادند تا مردم را قانع کنند در سال 92 به کسی رای دهند که با امریکا ارتباط برقرار و صنعت هسته ای را تعطیل کند تا وضع اقتصادی خوب شود، از مقطع 92 تا 94 همان غول های رسانه ای این تصور را در ذهن بخش قابل توجهی از مردم تهران بوجود آوردند که نارسایی های کشور محصول عملکرد اصولگرایان است. البته پیش بینی من این بود که با این جنگ روانی عظیمی که اصلاح طلبان و دولتی ها راه انداخته اند، اصولگرایان نتوانند حتی 20 درصد از کرسی ها را از آن خود کنند اما با وجود این جنگ روانی نزدیک 50 درصد کرسی ها را مال خود کردند.

من معتقد هستم تیم مدیریت کننده اصولگرایان -اعم از روحانی و غیر روحانی- کارآمدی لازم را نداشت. آن ها به هیچ وجه کاریزماتیک نبودند و بد عمل کردند. از اول هم عمدا یا سهوا قیچی گذاشتند و قسمت اصلی و رای آور اصولگرایی را که هوادارن احمدی نژاد هستند، قطع کردند. قشر متوسط به پایین که خواستگاه اصولگرایی بود از این اتفاق نا امید شد اما در مقابل اصلاح طلبان بدنه شان را امیدوار نگهداشتند و آن ها در انتخابات شرکت جدی داشتند. در میان نخبگان و توده های اصلاح طلب وحدت سازمانی دیده می شد اما در بین نخبگان و توده های اصولگرا تشتت وجود داشت. به خصوص اینکه سخنگوی ائتلاف اصولگرایی گفت خط قرمز ما فتنه و انحراف است! من همان موقع مشغول چک کردن تلگرام و شبکه های اجتماعی بودم و بلافاصله دیدم که سر و صدای اعتراضات بلند شد. تا شب دیدم چند لیست جدید به میدان آمد. این در حالی بود که اصلاح طلبان علاوه بر اینکه همه جناح های اصلاح طلبی را جمع کردند از اصولگرایان هم یارگیری کردند و امثال آقای لاریجانی و کاظم جلالی را در فهرستشان قرار دادند. از منظر سازمان رای -نه از منظر حقانیت- کار اصلاح طلبان قابل قبول است. در انتخابات یک لیست اصلاح طلب در برابر حداقل 4 لیست اصولگرا قرار گرفت.

توده های اصولگرا قانع نشدند که به لیست ائتلاف رای بدهند. رفتار نخبگان و توده های اصلاح طلب کاملا حرفه ای و تشکیلاتی بود ولی رفتار نخبگان اصولگرا آماتور و زیر آماتور بود. در انتخابات 7 اسفند شرق و جنوب تهران که فقرا و مومنین در آن تجمع دارند انگیزه ای برای رای دادن نداشتند.