به گزارش خبرنگار اجتماعی پایگاه خبری شهدای ایران؛ جانباز «محمد رفیعی نژاد» جانباز شیمیایی گرگانی است که همه پزشکان شیمیایی بودنش را تشخیص دادند اما هیچ کارتی از بنیاد شهید ندارد و بعد از زندگی 64 روزه در جنگل های گلستان با کمک های مردمی دوباره مستأجر شد اما شرایط جسمس و روحی این جانباز ادامه زندگی را برای خانواده اش مشکل کرده است.
ماجرای این جانباز از این جا آغاز شد که یک خبر با عنوان زندگی یک جانباز با خانواده در جنگ در رسانه ها منتشر گشت.

 عملیات والفجر 8 شیمیایی شدم

«محمد رفیعی نژاد» در مورد نحوه مجروحیتش می گوید: عملیات والفجر هشت بود و آن زمان ماسکهای آمریکایی فیلترهای خوبی نداشت و تاریخ انقضا آن گذشته بود و با اینکه لباس و تجهیزات مقابله با حملات شیمیایی داشتم ولی باز هم آلوده شدم البته آن زمان متوجه این آلودگی نشده بودم.

سال 82 فهمیدم شیمیایی شدم

سال 65 به سپاه برگشتم و در سال 67 ازدواج کردم و از سپاه خارج شده و روی یک بلدوزر کار می کردم و مدتی هم در تراشکاری مشغول بودم. چندین طرح صنعتی ابداع کردم که به دلیل نداشتن سرمایه کافی شکست خوردم ولی وضعیت متوسطی در جامعه داشتم. همه چیز عادی بود تا اینکه در سال 82 سرفه های خشک امانم را برید و عوارض شیمیایی پدیدار شد. ابتدا پزشکان متوجه دلیل بیماری نبودند ولی با چند پرسش متوجه شدند علت مصدومیت، استنشاق گاز خردل بوده است.

"دکتر قانعی" تائید کرد من جانباز شیمیایی هستم

دوستانم گفتند بروم به دنبال مدارکی که ثابت کند من شیمیایی شدم. پس از دریافت تمامی مدارک به کمیسیون پزشکی سپاه رفتم و این کمیسیون تائید کرد که من جانباز شیمیایی هستم. آن زمان مسئول کمیسیون دکتر مصطفی قانعی که امروز معاون وزیر بهداشت است بود. حتی در کمیسیون عالی هم شیمیایی بودنم تائید و گواهی مجروحیتم صادر شد.

بنیاد شهید می گوید جانبازم ولی کارت جانبازی نمی دهد

پس از احراز جانبازی ، برای اخذ درصد جانبازی نیاز به تائید بنیاد شهید داشتم که بنیاد شهید با تائید احراز جانبازی اعلام کرد: شما مصدوم شیمیایی هستید ولی فاقد ضایعه اختصاصی خردل به ریه و چشم و پوست هستید. امروز شاید سالها می گذرد و بنیاد شهید همچنان با اینکه قبول دارد من جانباز شیمیایی هستم ولی نه درصدی به من داده و نه من را بیمه کرده و حتی کارت جانبازی هم برای من صادر نکرده است.

«محمد رفیعی نژاد» در مورد مشکلات کنونی زندگی اش به خبرنگار مهر گفت: حدود پنج سال است که بیکارم و هر چه پس انداز داشته ایم هزینه کردیم. دو فرزند به نام فاطمه 16 ساله و جعفر 13 ساله دارم. تمام اسباب خانه را فروختیم و مادر همسرم که مادر شهید است از مستمری بیمه قدری به ما کمک می کرد که چند ماهی است دیگر این پول کفاف زندگی خودش را هم نمی دهد.

حالا دو سه سالی از این ماجرا می گذرد و رفیعی نژاد درخانه ای محقر مستأجر است و هر روز هم با صاحبخانه اش درگیر است.

رفیعی نژاد که به سراغ همه مسئولین رفته است با ارسال پیامک های روزانه به خبرنگاران می گوید: درهای اتاق مسئولان بر روی ما بسته است  و هیچ کس به داد ما نمی رسد.

این جانباز شیمیایی معتقد است اگر شرایط جسمی و روحی مناسبی داشتم حتما کار می کردم.