اصلاح‌طلبان زمانی از عدم همراهی انتخاباتی گلایه می‌کردند و حالا با زبان «تهدید» خواهان شدت تقابل میان دولت یازدهم و شورای نگهبان بدون درنظرگرفتن جایگاه حقوقی قوه مجریه هستند.
به گزارش شهدای ایران، «هشدارهای» سیاسی اصلاح‌طلبان نسبت به حجت‌الاسلام روحانی رنگ «تهدید» به خود گرفته است. آنان زمانی از عدم همراهی انتخاباتی گلایه می‌کردند و حالا با زبان «تهدید» خواهان شدت تقابل میان دولت یازدهم و شورای نگهبان بدون درنظرگرفتن جایگاه حقوقی قوه مجریه هستند.
اولین تهدید اصلاح‌طلب نسبت به حامیان دولت پاشنه آشیل آنان را نشانه رفت؛ تهدید اصلاحات هنگامی رخ داد که تصمیم جدی عبور حزب اعتدال و توسعه، نزدیک‌ترین حزب به دولت یازدهم، از شورای سیاست‌گذاری اصلاحات رقم خورد.
تهدیدکننده محمدرضا عارف، رئیس شورای عالی سیاست‌گذاری انتخاباتی اصلاح‌طلبان، بود؛ وی درباره تعامل جریان اعتدال با اصلاح‌طلبان در انتخابات مجلس، گفت: «توصیه ما به دوستانمان در جریان اعتدال این است که همانگونه که در انتخابات 92 با وحدت و همگرایی موجب پیروزی آقای روحانی شدیم در انتخابات مجلس هم بهتر است با ارائه یک لیست واحد، زمینه ساز پیروزی تفکر اصلاح‌طلبی و اعتدال‌گرایی شویم و تدبیر حکم می‌کند دوستان جریان اعتدال راه خود را از اصلاح‌طلبان جدا نکنند تا انشالله در انتخابات ریاست جمهوری سال 96 هم با مشکلاتی رو به رو نشویم.»[1]
این سطح از تهدید که انتخابات ریاست‌جمهوری 96 را مدنظر قرار داده است نمایانگر عمق و دامنه شدید ضریب واگرایی میان حامیان دولت و اصلاح‌طلبان است؛ اصلاح‌طلبان عبور حامیان دولت از ایده همگرایی رییس دولت اصلاحات را به منزله «جدایی همیشگی» دانستند و با هشدار نسبت به مشکلات انتخابات ریاست‌جمهوری برای حامیان دولت، از هم‌اکنون یک دوره بودن پاستورنشینی حسن روحانی را زمزمه کردند.
ضریب دومین تهدید از سوی اصلاح‌طلبان ارتقا یافت؛ آنان در ترسیم شرایط سیاسی کشور از «بیشترین خطر در انتظار دولت آقای روحانی» روایت کردند و در همین راستا علی صوفی رئیس ستاد انتخابات اصلاح‌طلبان تهران در گفت‌وگو اخیر خود با روزنامه آرمان‌امروز، رییس‌جمهور را تهدید کرد اگر به درخواست‌های جریان اصلاحات پیرامون ردصلاحیت نیروهای سیاسی این جریان پاسخ مناسب ندهد؛ پیش‌بینی محمدرضا عارف مبنی بر عدم حضور در پاستور را تجربه خواهد کرد؛ وی در همین راستا اظهار داشت: «آقای روحانی هنوز دارای پایگاه رأی مستقل از جریان اصلاحات نیست و پایگاه رأی ایشان همچنان جریان اصلاحات و حامیان این جریان هستند. به همین دلیل در شرایط کنونی جریان اصلاحات به عنوان پایگاه اصلی رأی آقای روحانی از ایشان توقع دارد تلاش کند و نگذارد جریان اصلاحات به‌طور کلی از صحنه انتخابات کنار رود. اگر حامیان اصلی آقای روحانی از انتخابات مجلس کنار بروند تنها مخالفان و منتقدان ایشان در صحنه حضور خواهند داشت. بدون شک این عده تلاش خواهند کرد عرصه را بر دولت تدبیر و امید تنگ کنند و اجازه ندهند سیاست‌های آقای روحانی در کشور اجرا شود. خطر دیگری که آقای روحانی را تهدید می‌کند از دست دادن پایگاه رأی اصلاح‌طلبان است. اگر آقای روحانی عملکرد مناسبی در مساله ردصلاحیت‌ها و همچنین سیاست داخلی نداشته باشد ممکن است با ریزش آرای حامیان خود در جریان اصلاحات مواجه شود که چالش بسیار بزرگی برای ایشان به شمار خواهد رفت.»[2]
به نظر می‌رسد با روند فزاینده تهدیدهای اصلاح‌طبان نسبت به دولت یازدهم با ابزار تهدید، عدم همراهی در رقابت انتخابات ریاست جمهوری 1396؛ بنا بر عقلانیت سیاسی حجت الاسلام روحانی تمایلی برای گره زدن سرنوشت سیاسی خود با جریان اصلاحات ندارد، بنابراین نبایدآدرس غلط اصلاح‌طلبان در قانون گریزی را مسیر راه سیاسی خود قرار بدهد.
*مشرق
اولین تهدید اصلاح‌طلب نسبت به حامیان دولت پاشنه آشیل آنان را نشانه رفت؛ تهدید اصلاحات هنگامی رخ داد که تصمیم جدی عبور حزب اعتدال و توسعه، نزدیک‌ترین حزب به دولت یازدهم، از شورای سیاست‌گذاری اصلاحات رقم خورد.
تهدیدکننده محمدرضا عارف، رئیس شورای عالی سیاست‌گذاری انتخاباتی اصلاح‌طلبان، بود؛ وی درباره تعامل جریان اعتدال با اصلاح‌طلبان در انتخابات مجلس، گفت: «توصیه ما به دوستانمان در جریان اعتدال این است که همانگونه که در انتخابات 92 با وحدت و همگرایی موجب پیروزی آقای روحانی شدیم در انتخابات مجلس هم بهتر است با ارائه یک لیست واحد، زمینه ساز پیروزی تفکر اصلاح‌طلبی و اعتدال‌گرایی شویم و تدبیر حکم می‌کند دوستان جریان اعتدال راه خود را از اصلاح‌طلبان جدا نکنند تا انشالله در انتخابات ریاست جمهوری سال 96 هم با مشکلاتی رو به رو نشویم.»[1]
این سطح از تهدید که انتخابات ریاست‌جمهوری 96 را مدنظر قرار داده است نمایانگر عمق و دامنه شدید ضریب واگرایی میان حامیان دولت و اصلاح‌طلبان است؛ اصلاح‌طلبان عبور حامیان دولت از ایده همگرایی رییس دولت اصلاحات را به منزله «جدایی همیشگی» دانستند و با هشدار نسبت به مشکلات انتخابات ریاست‌جمهوری برای حامیان دولت، از هم‌اکنون یک دوره بودن پاستورنشینی حسن روحانی را زمزمه کردند.
ضریب دومین تهدید از سوی اصلاح‌طلبان ارتقا یافت؛ آنان در ترسیم شرایط سیاسی کشور از «بیشترین خطر در انتظار دولت آقای روحانی» روایت کردند و در همین راستا علی صوفی رئیس ستاد انتخابات اصلاح‌طلبان تهران در گفت‌وگو اخیر خود با روزنامه آرمان‌امروز، رییس‌جمهور را تهدید کرد اگر به درخواست‌های جریان اصلاحات پیرامون ردصلاحیت نیروهای سیاسی این جریان پاسخ مناسب ندهد؛ پیش‌بینی محمدرضا عارف مبنی بر عدم حضور در پاستور را تجربه خواهد کرد؛ وی در همین راستا اظهار داشت: «آقای روحانی هنوز دارای پایگاه رأی مستقل از جریان اصلاحات نیست و پایگاه رأی ایشان همچنان جریان اصلاحات و حامیان این جریان هستند. به همین دلیل در شرایط کنونی جریان اصلاحات به عنوان پایگاه اصلی رأی آقای روحانی از ایشان توقع دارد تلاش کند و نگذارد جریان اصلاحات به‌طور کلی از صحنه انتخابات کنار رود. اگر حامیان اصلی آقای روحانی از انتخابات مجلس کنار بروند تنها مخالفان و منتقدان ایشان در صحنه حضور خواهند داشت. بدون شک این عده تلاش خواهند کرد عرصه را بر دولت تدبیر و امید تنگ کنند و اجازه ندهند سیاست‌های آقای روحانی در کشور اجرا شود. خطر دیگری که آقای روحانی را تهدید می‌کند از دست دادن پایگاه رأی اصلاح‌طلبان است. اگر آقای روحانی عملکرد مناسبی در مساله ردصلاحیت‌ها و همچنین سیاست داخلی نداشته باشد ممکن است با ریزش آرای حامیان خود در جریان اصلاحات مواجه شود که چالش بسیار بزرگی برای ایشان به شمار خواهد رفت.»[2]
به نظر می‌رسد با روند فزاینده تهدیدهای اصلاح‌طبان نسبت به دولت یازدهم با ابزار تهدید، عدم همراهی در رقابت انتخابات ریاست جمهوری 1396؛ بنا بر عقلانیت سیاسی حجت الاسلام روحانی تمایلی برای گره زدن سرنوشت سیاسی خود با جریان اصلاحات ندارد، بنابراین نبایدآدرس غلط اصلاح‌طلبان در قانون گریزی را مسیر راه سیاسی خود قرار بدهد.
*مشرق
