مثنوی «پیر سپاه انتظار » تقدیم به سردار سامرا، شهید سید حمید تقوی
ای بُرده شوقِ کربلا، از کف تو را صبر و قرار - سردارِ سامرایِ ما، نوشَت شرابِ وصلِ یار
-ای پیرِ عاشق‌پیشۀِ، جامانده از دورانِ جنگ -اندر یَمِ طوفانیِ رنج و بلا همچون نهنگ
اِی با ولی، سید علی، تا پایِ جان یار آمده - گِردِ خیامِ فاطمی، میر و علمدار آمده
اِی یادگارِ مانده جا، از دورۀِ جنگ و جهاد - دیدی کلیدِ آرزو، دربِ شهادت را گشاد
عَمار غمخوارِ علی، جامِ شهادت نوش کن - بر عرش و فرش و آسمان، آزادگی چاووش کن
اِی شب شکن با ما بگو از پاکیِ چشمِ سحر - بی مُعجزِ دست و عصا، بگذشتن از نیلِ خطر
رُخ اِی به خون آغشته تا، در پیشِ دلبر نازتر - مویِ سپیدِ لاله‌گون، آورده‌ات طنازتر
اِی اهل جانبازی خوشا، در بزمِ خون مِی‌ خوردنت - پیچیده خونین در کفن، از سامرا آوَردنت
اِی از تبارِ فاطمه، دِینِ ولا خوش توختی - در آتشِ عشقِ علی، پروانۀِ جان سوختی
سردارِ سامرا شدی، تا کربلا برپا کُنی - در کوچه‌هایِ بی‌کَسی، یاریِّ با زهرا کنی
خود گفته بودی با ولی تا پایِ جان می‌ایستی - سید حمید اِی پیر حق، مردانه زیبا زیستی
اِی مُنتَقِم بر سیلیِ خورده به‌صورت یاس را – زیبَد چه زیبا دوشِ تو، آن بیرقِ عباس را
در سامرایِ بی‌کَسی، دل‌تنگِ زینب در دمشق - سردارِ سامرا خوشا، بزمِ تو با یارانِ عشق
گردِ حرم شب تا سحر، اِی داده پاسِ آلِ حق - هم‌رنگِ چشمِ خیس تو بنشسته در خون تا فَلَق
ای تشنه‌کام انتقام، از سیلیِّ بر رویِ یاس – چون کاوه رفتی تا کُنی بر ظُلمِ ضحاکان تقاص
دستِ تَمنا بَس زدی، بر این درِ باغِ بلور - بگشوده شد آخر در و سَهم تو شُد بارِحضور
سردارِ سَر بر دارِ عشق، اِی با ولایت یارِ عشق - دارد نشانِ داغِ تو، آن سینۀِ سُرخِ دمشق
اندَر عراقِ عاشقی، آواره از شهر و دیار - از عشقِ زهرا غرقه خون، مستانه پیری سربدار
بعد از تو ما و درد و داغ، بیتابی و رنجِ فراق - زانویِ غم را در بغل، بگرفته از داغت عراق
از نسلِ سُرخِ کاوه‌ها، آرش تبارِ ایلِ نور– سرلشکرِ فتح و ظفر، در مطلعِ صبح ِظهور
آن بی هراسِ از بلا، شیدایِ عشق کربلا - بنوشته بر سربند او «بر عشقِ زهرا مبتلا »
همچون علی دُل‌دُل سوار، در کف گرفته ذوالفقار - بنگر چه غوغا کرده پا، پیرِ سپاهِ انتظار
در سامرایِ عشقِ یار، عاشق‌ترین شهر و دیار - آن سید زهرا تبار ، از عشق زهرا شُد به دار
اِی از تبارِ فاطمه، آزاده چون آرش تویی - اِی جاودانِ در عاشقی، عنقایِ در آتش تویی
از خاکِ تو سَر میزند، آلاله‌ها بارِ دگر - آید پدید از نسلِ تو، مردانِ شب‌گیرِ سحر
آب حیاتِ سَرمَدی، جوشان زِ چَشمِ کربلا - هرگز نمیرد آنکه او، شد کُشته در راهِ ولا
ظهورانه
خون می‌چکد از پیکرِ صدپاره و چاکِ دمشق - اَشکِ خُدا گِل می‌کند، یک‌بارِدیگر خاکِ عشق
عالم پریشان همچو دَف، خیزد خروش از هر طَرَف - حق کرده لشکر را به‌صَف، در جبهۀِ شور و شَعَف
هستی مُسَخَّر گشتۀِ، غوغا و شوق و شور و شِین -آشفته عالم گشته از، بانگِ لثاراتَ الحُسین
گردوغباری گشته پا، در خِطۀِ سرخِ فلق - می‌آید از رَه یوسفی، شهزادۀِ تک‌تازِ حق
دُل‌دُل سواری می‌رسد، بگرفته در کَف ذوالفقار - نورِ نگاهِ فاطمه، شهزادۀِ حیدر تبار
این شعر شور و انگیز و تَر، خیزد کَز آن عِطرِ سحر -خواهد دهد بر عاشقان، صُبحِ ظهورِ او خبر
پنهان کجا تا کِی توان، در سینه سِرِّ شوق و شور - دیدم به چشم خود عیان، در صُبحِ شیدایی ظُهور
مسحور و مست آشفته من، می‌دیدم او را آمدن - از آسمان آمد فرو، آن یوسفِ دور از وطن
من می‌دویدم هر طَرَف، مست و پریشان همچو دَف - مدهوش و سَرمَست آمده، از بادۀِ شور و شعف
هستی همه در شوق و شور، پا تا به سَر غرقابِ نور - در وادیِ سبز حضور، فریاد می‌کردم ظُهور
فریاد می‌کردم هَلا، آمد سَر آخر انتظار - اِی عاشقان ای عاشقان، شُد موسِمِ دیدارِ یار
من بودم و او بود و نور، در آن سحرگاهِ ظهور - دیگر پس از او، من نبود، جز آتشی از شعر و شور
از من خبر دیگر نشد، زان صبح شورانگیزِ عشق - شد دفترم از مثنوی، با یادِ او لبریزِ عشق
این شعرِ شور و انگیز و تَر، خیزد کَز آن عطرِ سحر -خواهد دهد بر عاشقان، صبحِ ظهورِ او خبر
اِی عاشقان اِی عاشقان عصرِ ظهورِ یار شد - آن یوسفِ گُم‌گشتۀِ زهرا علم بردار شد
به امید ظهور حضرت یار .....
شنبه 5 دی‌ماه 1394- منصور نظری