شهدای ایران:سرویس فرهنگی/اقلیتِ‌هنجارشکن، با پدیده «کشف‌ِحجاب» در عرصه زیست‌جامعه درحال عرض اندام است. این «جلوه‌گری‌ به‌سبک‌ زیست‌غربی» یک ستیز با «قواعد معمول اجتماعی»، «عُرف‌های‌ مرسوم فرهنگی» و جنگ با «ارزش‌های دینی» را به دنبال داشته است. اینکه چرا و به‌چه دلیل، مواجهه هوشمندانه برمَدار «قانون»، «عُرف» و «شرع» در دستور کار جدی قرار نگرفته‌است، شاید براساس یک خطای ادارکی است که مسئولین امر را به این محاسبه غلط رسانده که این سبک زندگی، مطالبه بخشی از جامعه ایران است و درپی آن، رویّه مماشات را فراهم آورده است؛ حال آنکه این نمایش «اقلیت‌ِهنجارشکن» -عملاً یک «کنش فردی» و «اقدام سازمان یافته سیاسی- امنیتی» است؛ که بواسطه دلارهای دشمن خارجی و تلاش غرب‌گرایان داخلی درحال تئوریزه‌سازی و بازنمایی رسانه‌ای است تا ادراک مسئولین و افکارعمومی جامعه با  تغییرات اساسی همراه شود.   

علاج کار؛ چشمان باز و نگاه بصیر به وقایع اخیر است. لذا برای درک واقعیت عینی جامعه ایران، نباید از کنار «حماسه حضورمیلیونی مردم» در بیست و دوم بهمن امسال، به‌سادگی گذشت. چراکه چشمان ما به «قاب حضور مردم» در طی 44 سال اخیر عادت کرده است. این عادت به معنای «عادی‌انگاری» حماسه‌های بزرگ ملت ایران است. پیامد آن نیز، ندیدن «مطالبه اکثریت» و «بزرگ‌بینی اقلیت» است. مسئولین ما نیز به این عارضه گرفتارند. حتی تحلیل‌‌های یک‌سویه جامعه شناسان غربگرا نیز، به دلیل این عادی انگاری حمایت مردم از انقلاب، در  پردازش مضامین جامعه شناختی این مشارکت‌های آگاهانه، داوطلبانه و مجاهدانه مردم ایران عجز و ناتوانی دارد.

از این رو باید اعتراف نمود که «واقعیت جامعه» و «جنس مطالبات مردم» و «چشم انداز جمهوری اسلامی ایران» آن چیزی نیست، که دشمن در بازنمایی رسانه ای از اقلیت هنجارشکن نشان میدهد؛ بلکه حقیقت ذهنی واقعیت عینی جامعه ایرانی، صفوف بهم فشرده حماسه بیست و دوم بهمن امسال است. این رزمایش مردمی و ملی را باید یک «مطالبه»، «فصل الخطاب» و «اتمام حجت» از سوی «اکثریت» جامعه ایران که دغدغه‌شان حفظ سلامت و تامین امنیت جامعه ایرانی- اسلامی است در برابر «هنجارشکنی‌ها»، «ناآرامی‌های داخلی» و «زیاده‌گویی‌های خارجی» دانست. هرچند این حضور، قطعاً بارتکلیف برای خدمت‌رسانی حداکثری مسئولین نیز خواهد بود.