شهدای ایران:سرویس فرهنگی/داستان قصاص و قتل عمد داستان تکراری و بی‌پایانی در سینمای ایران است. نمی‌دانم این چندمین فیلم با این موضوع است. دو نوجوان مرافعه‌ای می‌کنند و بر حسب تصادف یکی از آنها کشته می‌شود: قتل غیرعمد. اصرار خانواده قاتل برای جلب رضایت از خانواده مقتول به جایی نمی‌رسد و دوربین در رفت و آمد بین دو طرف سرگردان است و احساسات مخاطب خود را خوب به بازی می‌گیرد تا او را تا آخر داستان با خود همراه کند. 

«پرونده باز است» جدیدترین اثر کارگردان خاطره‌ساز «قصه‌های مجید» است: کیومرث پوراحمد. گرچه این فیلم از فیلم قبلی (تیغ و ترمه) این کارگردان باسابقه بهتر و قوی‌تر است، انتظار مخاطب خود را برآورده نمی‌کند. بازیها سردستی است و باورپذیری ایجاد نمی‌کند خصوصا بازی نوجوانی که نقش قاتل را بازی می‌کند که قبل از این در فیلم «گل به خودی» بازی کرده بود. اشکها و فریادهایش با میمیک صورت و نگاهش هماهنگ نیست. حتی حسین پاکدل که باسابقه است هم موفق نمی‌شود عصبانیتش را با میمیک صورتش همراه کند. 

البته پوراحمد در روایت داستانی خود تلاش می‌کند بر خلاف بسیاری از فیلم‌های با موضوع قصاص، اندکی واکاوی کند و دلایل و پیش‌زمینه‌های وقوع دعوا را بررسی کند و خصوصا تلاش می‌کند مشکل را در نهاد خانواده بررسی کند، پسری که بدون مادر بزرگ شده و پسری که تحت تربیت پدری عصبی است و خواسته پسرش را طوری تربیت کند که «توسری‌خور» بار نیاید. اما در خرده‌پیرنگ‌ها کلی داستان دیگر از جمله مرکزی که جایی برای آموزش کودکان کار است و مادرانی که نمی خواهند کودکان خود آنجا باشند چون باید کار (قاچاق) کنند و پول دربیاورند و حرکت‌های رسانه‌ای که توسط خواهر مقتول صورت می‌گیرد را برای جاانداختن موضوعش یا دادن بعد جدید به داستانش مطرح می‌کند و همین باعث شده انسجام لازم برای فیلمنامه ایجاد نشود.