عضو شورای روابط خارجی آمریکا می‌گوید اسرائیل، نگران بن‌بست روابط آمریکا و روسیه و نزدیکی بیشتر مسکو به تهران است.
به گزارش شهدای ایران، «راغده درغام» تحلیلگر روزنامه الحیات و عضو لبنانی‌الاصل شورای روابط خارجی آمریکا، ضمن یادداشتی در روزنامه اماراتی نشنال نوشت: مذاکرات روسیه با آمریکا و ناتو بدون صدور هیچ بیانیه‌ای به پایان رسید و در نتیجه احتمال اعزام نیرو‌های روس به اوکراین کشور همسایه را افزایش داده است. این شرایط باعث ایجاد نوعی انتقام‌گیری مسکو از واشنگتن و بروکسل خواهد شد. روسیه اوکراین را در حوزه نفوذ خود قلمداد می‌کند. روسیه پیش‌تر نسبت به نزدیک‌تر شدن اوکراین به ناتو (چتر امنیتی و نظامی غربی تحت رهبری آمریکا) هشدار داده بود.
در صورت وقوع درگیری چه کسی تاوان بدتر شدن بحران بین غرب و روسیه را پرداخت خواهد کرد و کدام بازیگر از آن سود خواهد بود؟ پاسخ واضح به اینکه چه بازیگری بازنده خواهد بود، قطعا اروپاست در درجه نخست به دلایل جغرافیایی و نزدیک بودن کشورهای اروپایی به اوکراین و روسیه. با این وجود، دیپلماسی نظامی شده روسیه می‌تواند پیامد‌های بدی برای اسرائیل نیز داشته باشد و احتمالا ایران، ذینفع اصلی ورود روسیه به ماجرای اوکراین خواهد بود.
توضیح ساده‌ای وجود دارد. مسکو می‌خواهد به روشی تلافی‌جویانه، آمریکا را تضعیف و شرمنده کند. این وضعیت، اسرائیل بزرگترین متحد آمریکا را در خاورمیانه را نگران می‌سازد. ایران که دشمن قسم‌خورده اسرائیل است، از این وضعیت بسیار خوشحال می‌شود تا روسیه بتواند به غرب درس عبرتی بدهد.
به نظر می‌رسد محافل تصمیم‌گیری در روسیه به این نتیجه رسیده‌اند که اکنون زمان عقب‌نشینی ناتو از توسعه‌طلبی ارضی است. منطق آنان این است که «جو بایدن» رئیس‌جمهوری آمریکا در حال حاضر با چالش‌های متعددی در عرصه داخلی آمریکا مواجه است و برای رسیدگی به بحران‌های متعدد خارج از آن کشور در اوکراین، در خاورمیانه و در ونزوئلا با دشواری بسیار به طور همزمان تحت فشار قرار خواهد داشت.
درغام با اشاره به استقبال پوتین از رئیس‌جمهور ایران در مسکو افزود: مسکو این پیام را به اسرائیل ارسال می‌کند که اسرائیلی‌ها در صورت تداوم حملات به مواضع حساس در خاک سوریه، زیاده‌روی کرده و از خطوط قرمز روسیه فراتر می‌روند.
روس‌ها امیدوارند نتایج چنین سناریویی دوجانبه باشد: آسیب رساندن به اعتبار دولت بایدن و محدود کردن اقدامات نظامی اسرائیل در داخل خاک سوریه.
گفته می‌شود مسکو به‌ویژه نیرو‌های نظامی آن کشور از حملات ماه گذشته اسرائیل به بندر لاذقیه سوریه که نزدیک حمیمیم پایگاه هوایی روسیه مجهز به رادار‌های پیشرفته و موشک‌های ضدهوایی است ناراضی بوده‌اند. روسیه ممکن است در حال بررسی راه‌هایی برای یادآوری این نکته به اسرائیلی‌ها باشد که آنان باید در قبال اقدامات خود پاسخگو باشند. یکی از این راه‌ها می‌تواند چشم‌پوشی روسیه در قبال تصمیم حکومت سوریه برای سرنگون کردن جنگنده‌های اسرائیلی‌ای باشد که وارد حریم هوایی آن کشور شده‌اند..
مسکو همچنین ممکن است صبر خود را در قبال غرب به‌خاطر آنچه مداخله غربی‌ها در امور اوکراین می‌داند از دست بدهد. روسیه بدون شک از روابطی عالی با اسرائیل برخوردار است. با این وجود، برای مسکو، اسرائیل می‌تواند به عنوان بخش کوچکی از موزائیک در چارچوب تنش‌های ژئوپولیتیکی مداوم مسکو با غرب عمل کند. یکی از دلایل می‌تواند این باشد که رهبری روسیه روابط خود با ایران را مهم‌تر از معامله با اسرائیل می‌داند. رابطه روسیه با ایران، استراتژیک است است و در سوریه آن دو کشور مشارکت نظامی مستقیم با یکدیگر دارند.
روسیه معتقد است که جهان باید بیاموزد که با یک ایران هسته‌ای صلح‌طلب و باثبات همزیستی داشته باشد. روسیه هرگونه سازوکار اضافی برای نظارت بر برنامه هسته‌ای ایران فراتر از ترتیبات موجود آژانس بین‌المللی انرژی اتمی و فراتر از بازگشت به برجام را رد می‌کند.
چین نیز با روسیه در مورد لزوم احیای برجام بدون افزودن شرط تازه از سوی غرب موافق است. آمریکا و سه قدرت اروپایی درگیر در مذاکرات وین به این موضوع اعتراض دارند.
در صورت وقوع درگیری چه کسی تاوان بدتر شدن بحران بین غرب و روسیه را پرداخت خواهد کرد و کدام بازیگر از آن سود خواهد بود؟ پاسخ واضح به اینکه چه بازیگری بازنده خواهد بود، قطعا اروپاست در درجه نخست به دلایل جغرافیایی و نزدیک بودن کشورهای اروپایی به اوکراین و روسیه. با این وجود، دیپلماسی نظامی شده روسیه می‌تواند پیامد‌های بدی برای اسرائیل نیز داشته باشد و احتمالا ایران، ذینفع اصلی ورود روسیه به ماجرای اوکراین خواهد بود.
توضیح ساده‌ای وجود دارد. مسکو می‌خواهد به روشی تلافی‌جویانه، آمریکا را تضعیف و شرمنده کند. این وضعیت، اسرائیل بزرگترین متحد آمریکا را در خاورمیانه را نگران می‌سازد. ایران که دشمن قسم‌خورده اسرائیل است، از این وضعیت بسیار خوشحال می‌شود تا روسیه بتواند به غرب درس عبرتی بدهد.
به نظر می‌رسد محافل تصمیم‌گیری در روسیه به این نتیجه رسیده‌اند که اکنون زمان عقب‌نشینی ناتو از توسعه‌طلبی ارضی است. منطق آنان این است که «جو بایدن» رئیس‌جمهوری آمریکا در حال حاضر با چالش‌های متعددی در عرصه داخلی آمریکا مواجه است و برای رسیدگی به بحران‌های متعدد خارج از آن کشور در اوکراین، در خاورمیانه و در ونزوئلا با دشواری بسیار به طور همزمان تحت فشار قرار خواهد داشت.
درغام با اشاره به استقبال پوتین از رئیس‌جمهور ایران در مسکو افزود: مسکو این پیام را به اسرائیل ارسال می‌کند که اسرائیلی‌ها در صورت تداوم حملات به مواضع حساس در خاک سوریه، زیاده‌روی کرده و از خطوط قرمز روسیه فراتر می‌روند.
روس‌ها امیدوارند نتایج چنین سناریویی دوجانبه باشد: آسیب رساندن به اعتبار دولت بایدن و محدود کردن اقدامات نظامی اسرائیل در داخل خاک سوریه.
گفته می‌شود مسکو به‌ویژه نیرو‌های نظامی آن کشور از حملات ماه گذشته اسرائیل به بندر لاذقیه سوریه که نزدیک حمیمیم پایگاه هوایی روسیه مجهز به رادار‌های پیشرفته و موشک‌های ضدهوایی است ناراضی بوده‌اند. روسیه ممکن است در حال بررسی راه‌هایی برای یادآوری این نکته به اسرائیلی‌ها باشد که آنان باید در قبال اقدامات خود پاسخگو باشند. یکی از این راه‌ها می‌تواند چشم‌پوشی روسیه در قبال تصمیم حکومت سوریه برای سرنگون کردن جنگنده‌های اسرائیلی‌ای باشد که وارد حریم هوایی آن کشور شده‌اند..
مسکو همچنین ممکن است صبر خود را در قبال غرب به‌خاطر آنچه مداخله غربی‌ها در امور اوکراین می‌داند از دست بدهد. روسیه بدون شک از روابطی عالی با اسرائیل برخوردار است. با این وجود، برای مسکو، اسرائیل می‌تواند به عنوان بخش کوچکی از موزائیک در چارچوب تنش‌های ژئوپولیتیکی مداوم مسکو با غرب عمل کند. یکی از دلایل می‌تواند این باشد که رهبری روسیه روابط خود با ایران را مهم‌تر از معامله با اسرائیل می‌داند. رابطه روسیه با ایران، استراتژیک است است و در سوریه آن دو کشور مشارکت نظامی مستقیم با یکدیگر دارند.
روسیه معتقد است که جهان باید بیاموزد که با یک ایران هسته‌ای صلح‌طلب و باثبات همزیستی داشته باشد. روسیه هرگونه سازوکار اضافی برای نظارت بر برنامه هسته‌ای ایران فراتر از ترتیبات موجود آژانس بین‌المللی انرژی اتمی و فراتر از بازگشت به برجام را رد می‌کند.
چین نیز با روسیه در مورد لزوم احیای برجام بدون افزودن شرط تازه از سوی غرب موافق است. آمریکا و سه قدرت اروپایی درگیر در مذاکرات وین به این موضوع اعتراض دارند.
