وضعیت معیشتی فرهنگیان و معلمان همچنان سوزه روز محافل اقتصادی است و شکایت های گاه و بیگاه معلمان از وضعیت حقوق و مزایا گرفته تا وضعیت استخدامی همواره این مساله را بیان می کند که دولت ها هرگز نتوانسته اند ...
شهدای ایران: وضعیت معیشتی فرهنگیان و معلمان همچنان سوزه روز محافل اقتصادی است و شکایت های گاه و بیگاه معلمان از وضعیت حقوق و مزایا گرفته تا وضعیت استخدامی همواره این مساله را بیان می کند که دولت ها هرگز نتوانسته اند وضعیت معلمان را و پیرو آن وضعیت آموزشی کشور را سر و سامان دهند.
هر چند آموزش و پرورش با در اختیار داشتن یک میلیون همکار فرهنگی و ۱۳ میلیون دانش آموز، بزرگ‌ترین نهاد علمی و فرهنگی کشور است اما هنوز نتوانسته نه انتظارات معلمان را برآورده کند و نه انتظارات دانش آموزان و خانواده‌هایشان را.
این وزارتخانه همواره با کمبود بودجه مواجه بوده است و همواره هم در تامین نیازهای اقتصادی فرهنگیان و کارکنان خود ناتوان نشان داده است و همچنین با گرفتن کمک هزینه‌های اجباری از خانواده‌ها برای مدارس، همواره نارضایتی خانواده‌های دانش آموزان را رقم زده و این رویه همچنان ادامه دارد. این در حالی است که بسیاری از روستا‌ها و شهرهای کشور هنوز مدرسه‌هایی در خور علم آموزان و آینده سازان کشور ندارند و تجهیزات ناایمن سالیانه حوادثی چون حادثه تلخ شین آباد و سوختن دانش آموزان را رقم می‌زند.
جلساتی که سودی برای فرهنگیان نداشت
هنوز از یادها نرفته است که اواخر خرداد 94 و پیش از استیضاح وزیر آموزش‌وپرورش، رئیس سازمان مدیریت به همراه فانی برای پاسخگویی به نمایندگان در جلسه غیرعلنی مجلس حضور یافت. در این جلسه مقرر شد کارگروهی برای بررسی دغدغه فرهنگیان در سازمان مدیریت تشکیل شود. اقدامی که در ابتدا با استقبال وکلای ملت و جامعه فرهنگیان روبه‌رو شد و توانست با برگزاری چند جلسه مکرر توجه عموم را به خود جلب کند اما نیافتن راهی برای رفع خلأ مالی از سوی سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی که از قضا ماموریت اصلی کمیته مشترک بین مجلس و دولت بود جلسات را بی نتیجه کرد.
به این ترتیب بود که با وجود اینکه کمیته‌ای متشکل از 5 نماینده مجلس، رئیس سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی به همراه وزیر آموزش‌وپرورش در قالب گروهی ویژه رفع و رجوع مشکلاتی را که سر راه بهبود معیشت فرهنگیان قرار گرفته در دستور کار قرار گرفت و این اقدام در ابتدا توانست توجه بسیاری از فرهنگیان را به خود جلب کند، اما هر چه که به پیش رفت امید معلمان از کمیته رسیدگی به معیشت فرهنگیان ناامید‌تر شد و با همه هیاهوی به پا شده درباره این موضوع شمار جلسات کمیته روی عدد 6 متوقف شد.
این در حالی بود که در زمان تشکیل این کمیته مشترک ، قرار بر این شد که جلسات تا رسیدن به نتایج عملی ادامه داشته باشد و این روند با ارائه گزارش به صحن علنی مجلس و فرهنگیان حال و هوای جدی‌تری به خود بگیرد اما عملا با عدم همکاری دولتی ها این اتفاق رخ نداد که نداد.
به نظر می رسد کمبود بودجه، سازمان مدیریت را وادار کرده که به هیچ نوع تغییری در فیش حقوقی معلمان رضایت ندهد و جلسات را هم به نوعی بایکوت کند چرا که تازمانی که بودجه لازم به آموزش و پرورش اختصاص داده نشود نمی توان توقعی برای بهبود وضعیت حقوق و دستمزد معلمان داشت و به نظر می رسد وعده های فانی در این خصوص هم پوچ و شعاری بوده و هستند.
باید منتظر ماند و دید بالاخره دولتی ها می توانند به مطالبات معلمان پاسخ گویند یا خیر؟!
*شفاف
هر چند آموزش و پرورش با در اختیار داشتن یک میلیون همکار فرهنگی و ۱۳ میلیون دانش آموز، بزرگ‌ترین نهاد علمی و فرهنگی کشور است اما هنوز نتوانسته نه انتظارات معلمان را برآورده کند و نه انتظارات دانش آموزان و خانواده‌هایشان را.
این وزارتخانه همواره با کمبود بودجه مواجه بوده است و همواره هم در تامین نیازهای اقتصادی فرهنگیان و کارکنان خود ناتوان نشان داده است و همچنین با گرفتن کمک هزینه‌های اجباری از خانواده‌ها برای مدارس، همواره نارضایتی خانواده‌های دانش آموزان را رقم زده و این رویه همچنان ادامه دارد. این در حالی است که بسیاری از روستا‌ها و شهرهای کشور هنوز مدرسه‌هایی در خور علم آموزان و آینده سازان کشور ندارند و تجهیزات ناایمن سالیانه حوادثی چون حادثه تلخ شین آباد و سوختن دانش آموزان را رقم می‌زند.
جلساتی که سودی برای فرهنگیان نداشت
هنوز از یادها نرفته است که اواخر خرداد 94 و پیش از استیضاح وزیر آموزش‌وپرورش، رئیس سازمان مدیریت به همراه فانی برای پاسخگویی به نمایندگان در جلسه غیرعلنی مجلس حضور یافت. در این جلسه مقرر شد کارگروهی برای بررسی دغدغه فرهنگیان در سازمان مدیریت تشکیل شود. اقدامی که در ابتدا با استقبال وکلای ملت و جامعه فرهنگیان روبه‌رو شد و توانست با برگزاری چند جلسه مکرر توجه عموم را به خود جلب کند اما نیافتن راهی برای رفع خلأ مالی از سوی سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی که از قضا ماموریت اصلی کمیته مشترک بین مجلس و دولت بود جلسات را بی نتیجه کرد.
به این ترتیب بود که با وجود اینکه کمیته‌ای متشکل از 5 نماینده مجلس، رئیس سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی به همراه وزیر آموزش‌وپرورش در قالب گروهی ویژه رفع و رجوع مشکلاتی را که سر راه بهبود معیشت فرهنگیان قرار گرفته در دستور کار قرار گرفت و این اقدام در ابتدا توانست توجه بسیاری از فرهنگیان را به خود جلب کند، اما هر چه که به پیش رفت امید معلمان از کمیته رسیدگی به معیشت فرهنگیان ناامید‌تر شد و با همه هیاهوی به پا شده درباره این موضوع شمار جلسات کمیته روی عدد 6 متوقف شد.
این در حالی بود که در زمان تشکیل این کمیته مشترک ، قرار بر این شد که جلسات تا رسیدن به نتایج عملی ادامه داشته باشد و این روند با ارائه گزارش به صحن علنی مجلس و فرهنگیان حال و هوای جدی‌تری به خود بگیرد اما عملا با عدم همکاری دولتی ها این اتفاق رخ نداد که نداد.
به نظر می رسد کمبود بودجه، سازمان مدیریت را وادار کرده که به هیچ نوع تغییری در فیش حقوقی معلمان رضایت ندهد و جلسات را هم به نوعی بایکوت کند چرا که تازمانی که بودجه لازم به آموزش و پرورش اختصاص داده نشود نمی توان توقعی برای بهبود وضعیت حقوق و دستمزد معلمان داشت و به نظر می رسد وعده های فانی در این خصوص هم پوچ و شعاری بوده و هستند.
باید منتظر ماند و دید بالاخره دولتی ها می توانند به مطالبات معلمان پاسخ گویند یا خیر؟!
*شفاف
فعلا تا انتخابات ریاست زیاد مونده
رای رو که با وعده سر خرمن خریدن یه ب.... نشونمون میدن مثل همیشه
مسئولین آموزش و پرورش را به هیچ وجه نخواهم بخشید
جوانی ما را از ما گرفتند
هرچه میکشیم از بی عرضگی مسئولین آموزش و پرورش است
و الا چطور برای دیگر دستگاهها پول هست ولی برای آموزش و پرورش نیست؟؟
اگر در کشور پول نیست و مشکلات مالی هست خب چرا ادارات دیگر مشکل پرداخت پاداش پایان خدمت ندارند؟؟؟تازه سه برابر فرهنگیان هم پرداخت میکنند.اگر کشور مشکل مالی دارد چرا فقط من معلم نسبت به دیگر کارمندان سه برابر دریافتی کمتری دارم؟؟؟اگر مشکلات مالی هست و دولت پول ندارد چرا سهم دستگاهها از این بی پولی یکسان نیست؟؟؟آقای نوبخت که میگوید نمیتوانیم به حقوق فرهنگیان اضافه کنیم و پول نداریم چرا به حقوق کارمندان بانک بدون هیچ جلسه ای تا سقف800 هزار تومان اضافه کردند؟؟؟؟چرا دوستان بنده با مدرک کمتر از من در دیگر دستگاهها، هم ازدواج کرده اند هم خانه خریده اند و هم ماشین ولی بنده هزینه خوراک خود را هم نمیتوانم تامین کنم؟؟؟؟ تاکی باید به این شکل زندگی کنم؟؟؟؟با این مشکلات چطور میتوانم در مدرسه شاداب باشم و الگوی بچها؟؟وقتی که پول توجیبی دانش آموز از من بیشتر است و خود را از من بالاتر میبیند چطور برای او الگو باشم؟؟؟آیا این ارزش یک معلم است؟؟؟؟
به خدااز زندگی سیر شدم.دیگر تحمل این همه بی عدالتی را ندارم.تازه مشکلات مالی از یک طرف مشکلات آموزشی هم که واویلاست.سخیف کاریها و بیهوده کاریهای اداره و بخشنامه های احمقانه از یک طرف دانش آموزان پررو و بی ادب از یک طرف والدین بی مسئول و پرتوقع که معلمان را به باد کتک میگیرند از یک طرف ...... از کجای این دستگاه بگویم؟؟؟از کدام مشکلات حرف بزنم؟؟؟مدرسه ما از همه جایش آب چکه میکند.اداره میگوید مدیر باید خودت درست کنی ما پولی نداریم که به تو بدهیم.این است مشکلات کوچکی از آموزش و پرورش ما.حال عده ای می آیند و میگویند معلمان کار نمیکنند ما خروجی خوبی از آموزش و پروش نداریم.غافل از اینکه مدرسه در پرداخت پول آب و برق مانده تا چه برسه به اهداف آموزشی.آموزش و پرورش را به این روز انداخته اند و نتیجه آن هم جوانهای امروز مملکت است.(یا معتادند یا مشکلات اخلاقی دارند)
مشکلات مالی دیوانه ام میکند.به خدا هیچکدامتان را نخواهم بخشید.
ظالم کیه: اون که از ما کار میکشه ولی حقمان ر اآنچه برایش زحمت کشیدیم به مانمیدهند.
به کی پناه بیاریم جز خدا
آیااینست حکومت اسلامی؟