ماجرای سفر اشتون به تهران و دیدار با یکی از فعالان فتنه تا امروز از زوایای مختلفی مورد نقد و تحلیل و بررسی قرار گرفته است.
به گزارش شهداي ايران به نقل از سراج بيست و چهار، اینک اما این موضوع زوایای جدیدی پیدا کرده و ظاهرا با آنکه وزارت خارجه از قبل اعلام کرده بود که از این موضوع بی خبر است، شواهدی به دست آمده که نشان می دهد وزارت خارجه در عین اطلاع از موضوع، خود را به بی خبری و بی تفاوتی در برابر این رخداد زده است.
چنانکه جلسه کمیسیون امنیت ملی مجلس شورای اسلامی صبح روز یکشنبه تشکیل شد و طبق برنامه، وزیر اطلاعات هم در آن حضور یافت. هرچند وزیر خارجه هم که قرار بود در جلسه حاضر باشد، به دلیل یک برنامه کاری بدون امکان لغو، با اطلاع کمیسیون امنیت ملی، همکارانش به جای او در جلسه حضور یافتند.
به گزارش رسانه ها، سخنگوی کمیسیون امنیت ملی درباره توضیحات وزیر اطلاعات در این نشست اشاراتی داشته و گفته است: «مسئولان وزارت اطلاعات توضیحانی ارائه و گفتند ما بر اساس اطلاعاتی به این نتیجه رسیده بودیم که (اشتون) می‌خواهد ملاقاتی خارج از عرف انجام دهد. بنابراین به وزارت امور خارجه هشدار داده بودیم که قرار است چنین ملاقاتی انجام شود؛ حتی با یکی از مسئولان وزارت امور خارجه تماس گرفته و این موضوع ابلاغ شد که وزارت خارجه توضیح داد که بالاخره نظام ما قوی‌تر از این حرف‌هاست و با این ملاقات‌ها چیزی از اقتدار نظام کم نخواهد شد. ما هشدار دادیم؛ اما پلیس دیپلمات گفته بود که ما از وزارت خارجه و وزارت کشور دستور می‌گیریم و آنها در این زمینه دستورالعملی به ما نداده‌اند. در این جلسه مشخص شد که دستوری به پلیس دیپلمات برای جلوگیری از ملاقات اشتون با محکومان فتنه از سوی وزارتخانه‌های کشور و خارجه داده نشده است.»
این اخبار در کنار اخباری دیگر نظیر اعتراف نرگس محمدی مبنی بر اینکه دیدارش با اشتون از قبل هماهنگ شده بود، حاکی از واقعیاتی تلخ است که اگر بر تلخی آن افزوده شود، عاقبت کام مردم تلخ خواهد شد.
نوع واکنش های وزارت خارجه در برابر این موضوع نیز حاکی از آن است که از قبل نسبت به این موضوع اطلاع داشته و بدون تلاشی برای جلوگیری از آن، بعد از وقوع، تنها به تذکری که به شوخی بیشتر شبیه بود، بسنده کرد. اکنون سوال این است که اگر مسئولان وزارت خارجه نسبت به این موضوع بی اطلاع بوده اند، چرا پس از علنی شدن آن، واکنش جدی و محکم و قاطعی نداشتند؟! و اگر اطلاع داشته اند چرا از انجام آن دیدار جلوگیری نکردند؟ آیا به بهانه نمایش بین المللی آزادی در ایران، با آن دیدار موافقت نکرده اند؟ اگر این حدس صحیح است، مسئولان وزارت خارجه مصونیتی که برای این محکومان فتنه پس از دیدار با مقامات بین المللی و کسب شهرت گسترده پیدا می شود را چطور توجیه می کنند و اگر در آینده این افراد روی ریل تجربیات گذشته خود به انجام اقدامات فتنه انگیز مشتاق شوند، در آن زمان چطور باید در برابر قانون گریزی آنان ایستاد؟
این سوالات بی پاسخ در حالی مطرح است که اعتماد به مسئولان وزارت خارجه در عین بی اعتمادی به آمریکا در مسیر مذاکرات ژنو وجود دارد و حتی رهبر معظم انقلاب در آستانه 13 آبان امسال در دیدار دانش‌آموزان و دانشجویان، تیم مذاکره کننده را به عنوان «فرزندان خودمان» معرفی کردند.
با این یادآوری، یک سوال مهمتر از سوالات قبلی به وجود می آید و آن اینکه آیا وزارت خارجه با این اعمال و افکار و رفتارهای خود، حق پدر و ملت ایران را ادا می کند؟ و آیا با این قبیل اقدامات موجبات بی اعتمادی به خود را فراهم نمی کند؟
یقینا یکی از دلایلی که باعث خطا روی خطای وزارت خارجه طی چند ماه گذشته شده است، نگاه منفی مذاکره کنندگان به مسیر گذشته مذاکرات در زمان دولت دهم است. آنچنان که تصور می کنند هر موفقیتی در زمان حاضر حاصل تلاش خودشان است و هر چه از قبل بوده تنها در دایره معایب و ضرر و زیان می گنجد! حال آنکه رهبر معظم انقلاب درخصوص تلاش های تیم قبلی مذاکره کننده نیز توصیفات فراوانی دارند که آنها را نیز کمتر از فرزندان خود نمی دانند.
به هر حال با توجه به اتفاقاتی که طی سفرهای هیات پارلمانی اروپا و مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا در تهران رخ داده است، امروز افکار عمومی از آن نگرانند که چنین اتفاقاتی در سایه بی تفاوتی وزارت امور خارجه در آینده و سال بعد هم تکرار شود و موجب نوعی تحقیر ملی در سطح بین المللی شود.
بنابراین از وزارت خارجه انتظار می رود تا علاوه بر آنکه پاسخ قاطعی به افکار عمومی به خاطر خطاهای آشکار این روزهای خود بدهد، در ادامه مسیر مذاکرات با تدبیر و امید حرکت کند و سر خم کردن در برابر بیگانه را به اعتدال، تعبیر و معنا نکند. تاریخ انقلاب ثابت کرده که پشتوانه پیشرفت، عزم ملت متحد است نه حمایت از چند آشوب طلب که از هر لحظه ای برای ضربه زدن به نظام استفاده می کنند و دولت آقای روحانی و احمدی نژاد برایشان هیچ تفاوتی ندارد؛ آنچنانکه این افراد تنها به خواسته امثال اشتون و دیگر مقامات خارجی توجه دارند که به خوبی می دانیم هدف مشترک و نهایی آنها اگر دست خود را باز بینند، براندازی نظام و عبور از مقامات دولتی است.
چنانکه جلسه کمیسیون امنیت ملی مجلس شورای اسلامی صبح روز یکشنبه تشکیل شد و طبق برنامه، وزیر اطلاعات هم در آن حضور یافت. هرچند وزیر خارجه هم که قرار بود در جلسه حاضر باشد، به دلیل یک برنامه کاری بدون امکان لغو، با اطلاع کمیسیون امنیت ملی، همکارانش به جای او در جلسه حضور یافتند.
به گزارش رسانه ها، سخنگوی کمیسیون امنیت ملی درباره توضیحات وزیر اطلاعات در این نشست اشاراتی داشته و گفته است: «مسئولان وزارت اطلاعات توضیحانی ارائه و گفتند ما بر اساس اطلاعاتی به این نتیجه رسیده بودیم که (اشتون) می‌خواهد ملاقاتی خارج از عرف انجام دهد. بنابراین به وزارت امور خارجه هشدار داده بودیم که قرار است چنین ملاقاتی انجام شود؛ حتی با یکی از مسئولان وزارت امور خارجه تماس گرفته و این موضوع ابلاغ شد که وزارت خارجه توضیح داد که بالاخره نظام ما قوی‌تر از این حرف‌هاست و با این ملاقات‌ها چیزی از اقتدار نظام کم نخواهد شد. ما هشدار دادیم؛ اما پلیس دیپلمات گفته بود که ما از وزارت خارجه و وزارت کشور دستور می‌گیریم و آنها در این زمینه دستورالعملی به ما نداده‌اند. در این جلسه مشخص شد که دستوری به پلیس دیپلمات برای جلوگیری از ملاقات اشتون با محکومان فتنه از سوی وزارتخانه‌های کشور و خارجه داده نشده است.»
این اخبار در کنار اخباری دیگر نظیر اعتراف نرگس محمدی مبنی بر اینکه دیدارش با اشتون از قبل هماهنگ شده بود، حاکی از واقعیاتی تلخ است که اگر بر تلخی آن افزوده شود، عاقبت کام مردم تلخ خواهد شد.
نوع واکنش های وزارت خارجه در برابر این موضوع نیز حاکی از آن است که از قبل نسبت به این موضوع اطلاع داشته و بدون تلاشی برای جلوگیری از آن، بعد از وقوع، تنها به تذکری که به شوخی بیشتر شبیه بود، بسنده کرد. اکنون سوال این است که اگر مسئولان وزارت خارجه نسبت به این موضوع بی اطلاع بوده اند، چرا پس از علنی شدن آن، واکنش جدی و محکم و قاطعی نداشتند؟! و اگر اطلاع داشته اند چرا از انجام آن دیدار جلوگیری نکردند؟ آیا به بهانه نمایش بین المللی آزادی در ایران، با آن دیدار موافقت نکرده اند؟ اگر این حدس صحیح است، مسئولان وزارت خارجه مصونیتی که برای این محکومان فتنه پس از دیدار با مقامات بین المللی و کسب شهرت گسترده پیدا می شود را چطور توجیه می کنند و اگر در آینده این افراد روی ریل تجربیات گذشته خود به انجام اقدامات فتنه انگیز مشتاق شوند، در آن زمان چطور باید در برابر قانون گریزی آنان ایستاد؟
این سوالات بی پاسخ در حالی مطرح است که اعتماد به مسئولان وزارت خارجه در عین بی اعتمادی به آمریکا در مسیر مذاکرات ژنو وجود دارد و حتی رهبر معظم انقلاب در آستانه 13 آبان امسال در دیدار دانش‌آموزان و دانشجویان، تیم مذاکره کننده را به عنوان «فرزندان خودمان» معرفی کردند.
با این یادآوری، یک سوال مهمتر از سوالات قبلی به وجود می آید و آن اینکه آیا وزارت خارجه با این اعمال و افکار و رفتارهای خود، حق پدر و ملت ایران را ادا می کند؟ و آیا با این قبیل اقدامات موجبات بی اعتمادی به خود را فراهم نمی کند؟
یقینا یکی از دلایلی که باعث خطا روی خطای وزارت خارجه طی چند ماه گذشته شده است، نگاه منفی مذاکره کنندگان به مسیر گذشته مذاکرات در زمان دولت دهم است. آنچنان که تصور می کنند هر موفقیتی در زمان حاضر حاصل تلاش خودشان است و هر چه از قبل بوده تنها در دایره معایب و ضرر و زیان می گنجد! حال آنکه رهبر معظم انقلاب درخصوص تلاش های تیم قبلی مذاکره کننده نیز توصیفات فراوانی دارند که آنها را نیز کمتر از فرزندان خود نمی دانند.
به هر حال با توجه به اتفاقاتی که طی سفرهای هیات پارلمانی اروپا و مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا در تهران رخ داده است، امروز افکار عمومی از آن نگرانند که چنین اتفاقاتی در سایه بی تفاوتی وزارت امور خارجه در آینده و سال بعد هم تکرار شود و موجب نوعی تحقیر ملی در سطح بین المللی شود.
بنابراین از وزارت خارجه انتظار می رود تا علاوه بر آنکه پاسخ قاطعی به افکار عمومی به خاطر خطاهای آشکار این روزهای خود بدهد، در ادامه مسیر مذاکرات با تدبیر و امید حرکت کند و سر خم کردن در برابر بیگانه را به اعتدال، تعبیر و معنا نکند. تاریخ انقلاب ثابت کرده که پشتوانه پیشرفت، عزم ملت متحد است نه حمایت از چند آشوب طلب که از هر لحظه ای برای ضربه زدن به نظام استفاده می کنند و دولت آقای روحانی و احمدی نژاد برایشان هیچ تفاوتی ندارد؛ آنچنانکه این افراد تنها به خواسته امثال اشتون و دیگر مقامات خارجی توجه دارند که به خوبی می دانیم هدف مشترک و نهایی آنها اگر دست خود را باز بینند، براندازی نظام و عبور از مقامات دولتی است.
