کارگردان خونریزی درباره مستند گفت:«هر سال میلیون‌ها جنین به نوعی توسط سقط می میرند. هر کشوری می‌تواند درباره سقط جنین رویکرد خودش را داشته باشد می‌تواند موافق یا مخالف این عمل باشد. اما ما هر بار هم می شنویم یک کشور دیگر به جمع موافقان سقط جنین اضافه می‌شود. دلیل این است که باورهای غلطی در این باره وجود دارد که روی مردم تاثیرگذاشته است. برای همین خیلی ازمردم به فکر قانونی شدن سقط هستند. و این دلیلی مهمی بود که ما دنبال ساخت این مستند رفتیم.»

خوشدل‌فر در ادامه افزود: «ما در این مستند آمدیم سوژه‌ای و کشوری را انتخاب کردیم که مهم‌ترین کشور جهان است و کانون توجه همه است. پس تاریخچه و انگاره ها را بررسی کنیم و خواستیم واقعیت سقط را به همه نشان دهیم. همچنین در این مستند تلاش کردیم موضعی را بگیریم که هرف دو طرف ماجرا حرف‌هایشان شنیده شود. گرچه من طبعا به عنوان کارگردان نظر خودم را داشتم. باید بگویم  طبق آمار در ۲۰ دقیقه ۲۷ رکودک در ایران سقط می‌شود.»

در ادامه این نشست خانم نرگس بیدی جنین شناس و از همراه مستند گفت:«در بحث سقط باور عامیانه ای وجود دارد که افراد تا قبل از تولد نوزاد موجودیتی برایش قائل نیستند و آن را به عنوان انسانی که حق زندگی دارد نمی دانند. اما شاید عده ای ندانند که جنین از زمانی که لقاح صورت می‌گیرد زنده است و حتی جنسیت دارد اما علم پزشکی نمی‌تواند آن را تشخیص دهد. آن وقت ما چطور می‌توانیم به این جنین بگویم موجود زنده نیست و ما می‌توانیم برای زنده بودن و یا نبودن او تصمیم‌گیری کنیم. او یک انسان کامل در حال رشد است و همه اعضای بدن او در حال شکل‌گیری است است.

این آگاهی بخشی‌هایی از جنس مستند خونریزی برای مردم مفید است. همین که بدانیم ما داریم یک موجود زنده به اسم انسان را از بین می بریم شاید کمک کند. شاید وقتی مردم بدانند که جنین کاملا زنده است دیگر سقطی اتفاق نیفتد.

بیدی در توضیح باور عامه درباره زنده بودن جنین ادامه داد:«برخی احساس می‌کنند تا زمانی که صدای قلب جنین نشنود، آن را موجود زنده نمی‌دانند حتی این ضربان قلب را ممکن است خود سونوگرافی نتواند تشخیص دهد اما به دلیل نقص علم آن جنین را زنده نمی دانیم یا تا زمانی که نمی‌دانیم جنین دختر یا پسر است آن را زنده نمی‌دانیم ولی بدانیم این‌ها نقص علم است نه آن جنین»

محمد علی صادقی از مستندساز و همراهان مستند خونریزی درباره محتوای مستند گفت:«ما دو سالی است که درباره موضوع سقط کار می کنیم. موضوع سقط در ایران به آمریکا شباهت دارد اما مهم ترین تفاوت در کشور ما این است که بیشتر سقطها در خصوص فرزندی‌است که در چارچوب ازدواج به وجود آمده است و کاملا شرعی است. ما در این پژوهش  فهمیدیم که سقط برای مردم ما چندان هم راحت نیست. از طرفی وقتی شناخت درباره جنین وجود ندارد ممکن است اولین راهکاری که به ذهنشان می‌رسد این است که آن سقط کنند اما ما به این رسیدیم که وقت یک سری اطلاعات به مردم بدهیم می‌تواند در تصمیم آنها در باره انجام و عدم انجام یک عمل خاص تأثیر داشته باشد.»

محمد حسن صادق زاده پژوهشگر مستند درباره خونریزی گفت:«در طول تحقیقات برای مستند دیدیم‌ اکثر رسانه‌های رسمی و شبکه‌های تلویزیونی مطرح بیشتر طرفدار گروههای طرفدار سقط بودند و ما سخت با ضد سقط‌ها توانستیم ارتباط بگیریم. مثلا اگر شما همین الان موضوع سقط را در گوگل جست جو کنید اولین لینک ها طرفدار سقط هستند.در کنار این حتی هالیووود طرفدار سقط بوده‌است. و حتی در اسکار به آنها جایزه می‌دهد وحتی جوری رفتار می‌شود که سقط کاری حقوق بشری است و اگر بخواهند می‌توانند سقط را به دیگه کشورها تحمیل کنند.»

علی پورمومن نویسند متن مستند نیز درباره کمپین نجات آرزوها که قرار است همزمان با اکران رسمی مستند آغاز شود توضیح داد:«مساله سقط در ایران بهتر از کشورهای دیگر نیست ما برای نجات این بچه ها که زنده هستند باید کاری کنیم اما باید بگویم که هیچ کس نباید از موضوع سقط استفاده سیاسی کند. همچنین باید بدانیم ما باید در ادبیات‌مان این بچه‌ها را کاملا زنده در نظر بگیریم و ان شالله در ۲۳ اسفند همزمان با رونمایی از مستند در برج میلاد قرار است هزار بالن آرزوها به آسمان بفرستیم و می خواهیم به صورت نمادین این کمپین را آغاز کنیم. کمپین نجات آرزوها همزمان در حال برگزاری در برخی دیگر از کشورها هم به اسم ایران است و قرار است انفاق بزرگی بیفتد. ما باید بگویم که مرگ این بچه ها مرگ خاموش است و ما باید صدایشان را برسانیم.»